Το πρόσωπο της εβδομάδας: Εριφύλη Στεφανίδου – Ηθοποιός

Αυτήν τη σεζόν η ιδιαίτερη ομάδα της έδωσε μια άλλη διάσταση στην Οδύσσεια. Μετά το 10cm up, ήρθε μία ακόμα πρόκληση. Το ομηρικό έπος, η πασίγνωστη αυτή ιστορία αποδείχθηκε ιδανική επιλογή. Παίχθηκε στο Olvio, στη συνέχεια συμμετείχε σε διάφορα φεστιβάλ και θα συνεχίσει να περιοδεύει σε διάφορους σταθμούς μέσα στο υπόλοιπο του καλοκαιριού.

Η Εριφύλη μας αποκάλυψε, μάλιστα, ότι η Οδύσσεια θα επαναληφθεί και τη νέα σεζόν στο Olvio, ενώ ξεχώρισε ορισμένες από πιο ιδιαίτερες στιγμές του φετινού της «ταξιδιού». Στιγμές, όπου το πνεύμα της ομάδας είναι αυτό που μιλάει περισσότερο.

Όπως της αρέσει δηλαδή να συμβαίνει. Γι’ αυτό και αποφεύγει να μιλάει για υποκριτική.

Προτιμάει να μιλάει για το θέατρο λόγω του ότι περιλαμβάνει κάτι πιο συλλογικό, περιλαμβάνει όλους τους συμπαίκτες της.

Έγινε ηθοποιός ως «κουσούρι» της εφηβείας, επειδή ήταν το μόνο πράγμα, που την έκανε να νιώθει καλά. Βρισκόμενη πιο κοντά στο σωματικό θέατρο συνεργάζεται τα τελευταία χρόνια με επιτυχία ως βοηθός σκηνοθέτη (θα συμβεί και αυτό το καλοκαίρι) του Κώστα Φιλίπογλου, «ενός καλλιτέχνη, που έχει έναν μοναδικό τρόπο να φωτίζει τα κλασικά κείμενα με μια σύγχρονη ματιά που αγγίζει τον θεατή», όπως εξηγεί στο All4fun.

Η ίδια ακόμα δεν έχει αποφασίσει αν θα σκηνοθετήσει στο άμεσα μέλλον. Κάποια στιγμή, όμως, σίγουρα θα ήθελε να παίξει ξανά εκτός Ελλάδος.

Το να πάει στο Παρίσι μετά την αποφοίτησή της από τη δραματική σχολή του Γιώργου Κιμούλη και να σπουδάσει στη Lecoq ήταν μια από τις σημαντικότερες αποφάσεις της ζωής της. Στη Γαλλία δούλεψε δύο φορές, το ευχαριστήθηκε πολύ και θα ήθελε α παίξει ξανά στο εξωτερικό. Της  ευχόμαστε να το πετύχει με τους αγαπημένους της Patari Project…

*  Για να είμαι ειλικρινής τον όρο υποκριτική δεν τον πολυχρησιμοποιώ.. Με εκφράζει περισσότερο η λέξη ‘θέατρο’ όταν μιλάω για τη δουλειά μου, γιατί μιλάει για κάτι συλλογικό που περιλαμβάνει όλους τους ‘συμπαίκτες’ μιας παράστασης- εντός και εκτός σκηνής- αλλά και το κοινό.

* Οι ηθοποιοί είμαστε από τα ‘είδη’ που είναι εξοικειωμένα με τις δύσκολες συνθήκες. Λόγω της φύσης της δουλειάς και της ελληνικής καλλιτεχνικής πραγματικότητας ζούσαμε ήδη σε κατάσταση κρίσης. Οπότε νομίζω ότι συνεχίζουμε να κάνουμε αυτό που κάναμε πάντα..

* Η τέχνη νομίζω καλείται  να θέσει ερωτήματα, όχι  τόσο να δώσει απαντήσεις. Και νομίζω ότι έχει αρχίσει να το κάνει όλο και πιο συχνά τώρα τελευταία..

* Με τη Σοφία Πάσχου γνωριζόμαστε από το 2005 και το 2009-10 δουλέψαμε μαζί ως ηθοποιοί στο παιδικό του Θεάτρου Πόρτα. Εκεί καταλάβαμε πως έχουμε πολλά κοινά στον τρόπο δουλειάς , είχαμε άλλωστε κοινή εκπαίδευση. Οπότε το να ξεκινήσουμε κάτι μαζί ήρθε πολύ φυσικά. Η ιδέα για την πρώτη παράσταση ‘10cm Up’ και η πρωτοβουλία για τη σύσταση των Patari Project ήταν της Σοφίας. Μας κάλεσε και δεχτήκαμε όλοι αμέσως. Αυτή η πρωτοβουλία και έτυχε και πέτυχε. Συνεργαστήκαμε από την πρώτη μέρα λες και δουλεύαμε μαζί χρόνια και από τότε  το απολαμβάνω κάθε μέρα.

 * Απολαμβάνω τη συνεργασία με φίλους! ‘Κίνδυνοι’ πάντα υπάρχουν, αλλά με τους φίλους μπορείς να μιλήσεις ανοιχτά οπότε τα προβλήματα ξεπερνιούνται. Το σημαντικό είναι να μπορείς να κρατάς την προσωπική σχέση έξω από τη δουλειά  κι εμείς μέχρι στιγμής το καταφέρνουμε μια χαρά αυτό.

* Η Οδύσσεια είναι η δεύτερη  παραγωγή  των Patari Project. Μετά το ‘10cm Up’ θέλαμε να βάλουμε μια ακόμα πρόκληση στους εαυτούς μας και η Οδύσσεια ήταν νομίζω ιδανική επιλογή γι’ αυτό. Ένα έπος, λόγος ποιητικός και μια ιστορία πασίγνωστη. Πέσαμε στα βαθιά αλλά ως επική ιστορία προσφερόταν πολύ για δουλειά στην πλατφόρμα και το ευχαριστηθήκαμε πολύ. Αντιμετωπίσαμε τη δυσκολία του να ‘χωρέσουμε’ όλες αυτές τις εικόνες πάνω σε μια σκηνή 1m10 x 1m70 και αυτό μας έκανε δημιουργικούς, εφευρετικούς. Και πέραν αυτού, ως ομάδα πάνω στο πατάρι έπρεπε να γίνουμε ‘ένα σώμα’ και αυτό είναι από τα πιο δύσκολα αλλά πιο απολαυστικά πράγματα για έναν ηθοποιό.

* Αυτήν την ομαδικότητα και τη δημιουργικότητα που προκύπτει λόγω του περιορισμού που θέτει η πλατφόρμα είναι που ευχαριστιέται και το κοινό πιστεύω.  Και φυσικά το ότι βλέπει μια ιστορία που γνωρίζει, ειπωμένη με έναν τρόπο διαφορετικό από ό,τι έχει δει μέχρι τώρα.

* Την Οδύσσεια την έχουμε παίξει σε πολλούς διαφορετικούς χώρους και σε καθέναν από αυτούς ήταν μια πολύ διαφορετική εμπειρία. Πολύ έντονα θυμάμαι την παράσταση στο Αντιφασιστικό Φεστιβάλ που έγινε στο Εμπρός το Μάρτιο, όπου για πρώτη φορά στα χρονικά είχαμε κοινό γύρω -γύρω από την πλατφόρμα. Ήταν πολύ ιδιαίτερη αίσθηση και για μας και για το κοινό- κάποιοι από αυτούς έβλεπαν την παράσταση από πίσω! Επίσης η παράσταση που δώσαμε στο ΚΕΘΕΑ ΔΙΑΒΑΣΗ ήταν μοναδική, ένιωθες πως η έννοια της ‘Οδύσσειας’ έπαιρνε άλλες διαστάσεις..  Όσο για το θέατρο Olvio , υπήρξε το σπίτι μας από την αρχή σχεδόν των προβών και έτσι νιώθαμε μέχρι και την τελευταία παράσταση. Γι’ αυτό άλλωστε και θα επιστρέψουμε τον Οκτώβριο για λίγες  ακόμα παραστάσεις.

* Με τον Κώστα Φιλίππογλου γνωριζόμαστε αρκετά χρόνια. Στο παρελθόν συνεργαστήκαμε σποραδικά σε διδασκαλίες σωματικού θεάτρου, καθώς κατά κάποιον τρόπο έχουμε κοινή εκπαίδευση. Εκείνος μου πρότεινε τη συνεργασία στο ‘Φιλοκτήτη’ και ήταν από τις πιο ιδιαίτερες στιγμές μου στο θέατρο. Το ίδιο και ο ‘Γλάρος’, το ‘Exit’ και τώρα ο ‘Προμηθέας’. Έχει έναν μοναδικό τρόπο να φωτίζει τα κλασικά κείμενα χρησιμοποιώντας μια σύγχρονη ματιά που αγγίζει το θεατή και νομίζω πως αυτό θα δούμε και φέτος το καλοκαίρι.  Ένα άλλο χαρακτηριστικό του είναι η ομαδικότητα, όπου όλοι είναι και νιώθουν σημαντικός κρίκος στη δημιουργική διαδικασία.

* Η σκηνοθεσία είναι στο μυαλό μου εδώ και αρκετά χρόνια. Προσανατολίζομαι περισσότερο σε devised παραστάσεις και έχω διάφορα project στο μυαλό μου. Ακόμα όμως δεν υπάρχει κάτι που να είναι σε εξέλιξη για το άμεσο μέλλον, οπότε δεν έχω να πω κάτι συγκεκριμένο. Πάντως  όταν αυτό γίνει το  All4fun θα είναι από τους πρώτους που θα το πληροφορηθούν!

* Την απόφαση να πάω στη Lecoq την πήρα σχεδόν τυχαία, τελικά όμως ήταν από τις σημαντικότερες της ζωής μου. Εκεί ‘ενηλικιώθηκα’ με έναν τρόπο , τόσο σαν άνθρωπος όσο και σαν καλλιτέχνης. Από τότε πάντα υπάρχει η σκέψη να δουλέψω στο εξωτερικό και ήμουν τυχερή ήδη δύο φορές. Η πρώτη ήταν αμέσως μετά τη σχολή που έκανα δύο παραστάσεις στο Παρίσι με συμμαθητές μου από εκεί και άλλους απόφοιτους. Η άλλη ήταν με τη Lilo Baur το 2012 στη Dijon, όπου δούλεψα ως ηθοποιός -δεν τραγούδησα, τ ’ορκίζομαι!- σε μια γαλλική όπερα. Ελπίζω να έχω ξανά την ευκαιρία, γιατί όχι και με τους Patari Project!

*Με τον κινηματογράφο δυστυχώς η σχέση μου βρίσκεται ακόμα στο στάδιο του φλερτ… Έχω κάνει 3 ταινίες μικρού μήκους, δύο εδώ στην Ελλάδα (‘Single Bed’ του Γ. Κουβαρά και ‘ Με μια βαλίτσα στο χέρι’ του Γ. Τσιαπλέ) και μία στο Sarajevo (‘Sarajevo Spring’ της N. Baric). Θέλω πάρα πολύ να κάνω περισσότερα πράγματα και είναι από αυτά που ελπίζω για μένα στο μέλλον. Με την τηλεόραση δεν έχουμε καν γνωριστεί ακόμα και ομολογώ ότι τη φοβάμαι λίγο.. Σειρές σαν το ‘Δέκα’ ή το ‘Νησί’ είναι από τα λίγα που έχω ζηλέψει.

* Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις συνεργασίες. Θα αναφερθώ, όμως, σε τέσσερις από αυτές γιατί η καθεμία υπήρξε ξεχωριστή για διαφορετικό λόγο.  Η πρώτη ήταν η συνεργασία μου με τον Marcello Μagni (πρώην Th. de Complicite) στην ‘Αντιγόνη’ του Γ. Κιμούλη όπου ήμουν μέλος του χορού. Εξαιτίας αυτής της εμπειρίας βρέθηκα μερικά χρόνια αργότερα να σπουδάζω στη Lecoq.  Η δεύτερη ήταν με την Αγγελική Κουνενιδάκη στο ‘Λεόντιος και Λένα’, όπου έπαιξα τον Βαλέριο. Ήταν η πρώτη παράσταση που έπαιξα επιστρέφοντας στην Ελλάδα και από τις πιο ουσιαστικές εμπειρίες μου υποκριτικά.

* Η τρίτη ήταν με τη Lilo Baur στο ‘Grimm & Grimm’ (Θ. Πόρτα) που οδήγησε και σε άλλη συνεργασία στη Γαλλία αυτή τη φορά και εύχομαι να οδηγήσει και σε άλλες. Και η τέταρτη ήταν με τον Κώστα Φιλίππογλου στο ‘Φιλοκτήτη’. Ήταν μια μοναδική εμπειρία –από άλλη θέση αυτή τη φορά- όπου είχα την τύχη να βλέπω τον Κώστα Φιλίππογλου, το Μιχαήλ Μαρμαρινό και όλο το υπόλοιπο εξαιρετικό team να ‘χτίζουν’ το Φιλοκτήτη από το μηδέν. Πρέπει να βάλω έναν αστερίσκο εδώ και να αναφερθώ στη Esther Gonzalez με την οποία δούλεψα κάποια περίοδο για αρκετό διάστημα, πάνω σε διάφορα πράγματα. Είναι μια εξαιρετική καλλιτέχνης και πήρα πολλά από αυτήν. Το Patari δεν χρειάζεται να το αναφέρω καν…

* Για το μέλλον προσδοκώ να δουλέψω με ανθρώπους με τους οποίους να έχω κοινή ‘γλώσσα’ αλλά που ταυτόχρονα να με προκαλούν να πάω προς καινούρια για μένα μονοπάτια.

* Μου αρέσoυν όλες οι πανέμορφες γωνιές της Αθήνας, οι ταράτσες της, οι αυλές της, τα θερινά σινεμά, η βόλτα στη Διονυσίου Αρεοπαγείτου, το φως της, οι γειτονίες που παραμένουν γειτονιές και γενικά ό,τι ‘μυρίζει’ λίγο παλιά Αθήνα. Δε μου αρέσει η δυστυχία που συναντάω στους δρόμους της κάθε μέρα, οι αγχωτικοί συχνά ρυθμοί της και  ο ρατσισμός που υποβόσκει ακόμα και σε μέρη που δεν το περιμένεις.

* Στο All4fun μου αρέσει ότι στηρίζει το θέατρο, τις ‘φρέσκες ‘ δουλειές και γενικότερα τους νέους ανθρώπους.

& Αναλυτικές πληροφορίες για την Οδύσσεια, που πρόκειται να συνεχιστεί για λίγες παραστάσεις και τη νέα σεζόν στο Olvio, ακολουθούν στους σχετικούς συνδέσμους: http://www.all4fun.gr/columns/epilogi-evdomadas/9885-h-patari-project.html,  http://www.all4fun.gr/fun/theater/9271-o.html

&& H πρώτη και η τελευταία φωτογραφία της συνέντευξης είναι του Dimitris Da Athens και τον ευχαριστούμε πολύ.