Το πιο ακριβό του πράγμα είναι η υποκριτική. Η σχέση του μαζί της ερωτική! Από τα χρόνια του λυκείου όταν άρον – άρον έφευγε από το φροντιστήριο για να πάει να δει παράσταση…
Και έναν χρόνο αφού πέρασε στη νομική (την οποία και έβγαλε τελικά φέτος με περηφάνια) αποφάσισε ν’ ασχοληθεί μ’ αυτό που πάντα ήθελε. Ο Άρης Λάσκος συμμετέχει φέτος σε μια παράσταση, όπου συναντιέται επί σκηνής με τη φίλη του Ειρήνη Φαναριώτη και τη Μυρτώ Γράψα.
Οι «Μεγάλοι δρόμοι» είναι μια από τις καλύτερες και πιο φρέσκιες παραστάσεις της σεζόν και μακάρι να συνεχιστούν στην Αθήνα και μετά την Κυριακή των Βαϊων, όπου ολοκληρώνονται (για φέτος τουλάχιστον) στον κάτω χώρο του θεάτρου του Νέου Κόσμου.
Εκεί, όπου ο Άρης είχε παίξει και με την έτερη ομάδα του, τους Ubuntu, παρουσιάζοντας στο κοινό το πρωτοποριακό και ιδιαίτερα εφευρετικό «Νιου Γουόρλντ».
Η σχέση του με το παρελθόν παραμένει ισχυρή και θυμάται με πολύ ευχάριστες αναμνήσεις τις εμπειρίες του από τη δραματική σχολή του Εθνικού θεάτρου, ευελπιστώντας ότι κάποια στιγμή στο μέλλον τα περισσότερα παιδιά από το έτος του θα ενώσουν τις δυνάμεις τους θεατρικά. Δηλωμένος φαν του σινεμά περιμένει την παρθενική του συμμετοχή στον κινηματογράφο, όπως και σε μια καλή σειρά στην τηλεόραση.
* Δεν μπορώ να προσδιορίσω ακριβώς πότε ξεκίνησε η υποκριτική. Πότε ακριβώς μπήκε το μικρόβιο. Θυμάμαι πάντα την έφεση στα καλλιτεχνικά, το πόσο μου άρεσε να βλέπω θέατρο, να φεύγω από το φροντιστήριο στο Λύκειο για να προλάβω μια παράσταση, να πιστεύω πάντα ότι θα ασχοληθώ με κάτι καλλιτεχνικό. Κάπως σύμφυτη λειτουργία δηλαδή. Πέρασα στη Νομική, έφριξα έναν περίπου χρόνο, πήγα στο Θέατρο των Αλλαγών, ερωτεύτηκα το πώς κάνει κάποιος θέατρο κι έκτοτε κυλάει η ζωή μου λέγοντας: Είμαι ηθοποιός.
* Υποκριτική για μένα είναι το πιο ακριβό μου πράγμα. Είμαι ερωτευμένος μαζί της. Δεν μπορώ να περιγράψω ακριβώς. Έτσι είμαι. Και πάλι αυτά που λέω μου φαίνονται πεζά. Μάλλον σε ερωτική σχέση καταλήγω. Αυτό είναι το πιο ακριβές.
* Ένας νέος ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση, δουλεύοντας πάρα πολύ και στην τέχνη του και σε άλλες δουλειές πολύ πιθανά,ακριβώς για να εξασφαλίσει την ποιότητα της δουλειάς του. Να μπορεί να την κάνει με τους όρους που θέλει. Αυτό που λέμε κρίση δημιούργησε πολλά μορφώματα στο θέατρο και πολύ περίεργες συνθήκες εργασίας. Θέλει πολλά κότσια να μπορείς να κρατιέσαι μακριά από όλη αυτή τη φθορά που θεωρητικά θα σε ανελίξει, για να κάνεις την τέχνη σου. Αυτό που με τόσο κόπο σπούδασες. Επίσης δουλεύοντας πάρα πολύ τα μέσα του, την τεχνική του σε όλα τα επίπεδα και τελικά αγαπώντας όλο και πιο πολύ αυτό που κάνει. Μόνο αυτό μένει άλλωστε.
* Σε μια ιδανική κοινωνία, όπως τη φαντάζομαι, ίσως η τέχνη να έδινε απαντήσεις. Στη ζωή μας, όμως, γενικότερα, αυτό δε συμβαίνει. Με την έννοια της λύσης τουλάχιστον. Ποτέ ιστορικά καμία επανάσταση δεν ξεκίνησε μετά από έναν πίνακα ή μια παράσταση, έστω του Άμλετ. Η τέχνη παρηγορεί και παραστέκεται. Είναι εκεί για να φωτίσει συμπυκνωμένα – σ ένα καμβά, σε μια σκηνή, σε τρία μουσικά μέτρα – αυτό που μπορεί να μην σκεφτόσουν, αυτό που δεν εκφράζεις δυνατά, αυτό που αγαπάς. Δίνει διέξοδο – πιστεύω – κι έκφραση. Και τρόπο να ζεις. Να αναμετράσαι με την αρμονία, το μέτρο, την ομορφιά, την άλλη αισθητική.
* Καταρχάς θα έλεγα σε κάποιον να έρθει να δει τους «Μεγάλους δρόμους», γιατί τελειώνει την Κυριακή των Βαΐων! Πιο πολύ όμως για αυτή τη βαθιά ανθρωπίλα που τη διατρέχει. Και που την απασχολεί. για τον χειρουργικό τρόπο που τα δύο αυτά κείμενα επεξεργάζονται τον άνθρωπο μπροστά στο δίλημμα. για το ότι τελικά σε παρακινεί να κάνεις το μεγάλο βήμα, κι ας ξέρεις ότι πάντα, πάντα θα ναι αργά, να πας κι ας σου βγει και σε κακό. Μορφολογικά θα του έλεγα να έρθει γιατί μέσα σε μια χρονιά Λένας Κιτσοπούλου, ακριβώς λόγω της ευαισθησίας της πρώτης ύλης, πρόκειται για μια παράσταση που αντιμετωπίζει αυτή την καταπληκτική δημιουργό με τρόπο μη αναμενόμενο. Φαντάσου, βρίζουμε μόνο πέντε φορές, φοράμε τα καλά μας και δεν τρέχει αίμα!
* Η συνεργασία με την Ειρήνη Φαναριώτη ήταν σαν φυσικό επακόλουθο της σχέσης μας. Γνωριζόμαστε δέκα χρόνια, έχουμε βγει αμέτρητες φορές μαζί, έχουμε πάει διακοπές, έχουμε τσακωθεί άπειρες φορές – αλλά πάντα εκεί! – δώσαμε εξετάσεις μαζί, έχουμε δει πολύ θέατρο μαζί.. Οπότε όταν μου πρότεινε τη συνεργασία είπα αμέσως ναι, γιατί μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Λάτρεψα το ότι κάνοντας τις πιο χαλαρές (με την έννοια της παρέας) πρόβες, η Ειρήνη ασχολήθηκε πολύ προσωπικά με μένα ως ηθοποιό και έμαθα πολλά δίπλα της. Και τελικά φτιάξαμε αυτή την παράσταση που απολαμβάνω κάθε της λεπτό..
* Και όπου παίζουμε με το Μυρτάκι, μια χορεύτρια που πρώτη φορά αρθρώνει λόγο επί σκηνής, και που πολλές φορές ζήλεψα την ευκολία και την αμεσότητα με την οποία το έκανε όλο αυτό, σαν το πιο φυσικό πράμα στον κόσμο. Η παράσταση αυτή είναι προσωπικά ένα μεγάλο μάθημα και ένα καθημερινό στοίχημα κι είμαι βαθιά ευτυχής που μου συμβαίνει.
* Με μεγάλη χαρά, θα παίξουμε 25 & 26 Απριλίου στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς στη Θεσσαλονίκη και 9 & 10 Μαΐου στο Λιθογραφείο στην Πάτρα. Σκέψεις υπάρχουν πάρα πολλές και για περαιτέρω περιοδεία και συνέχεια της παράστασης, απλά προς το παρόν τίποτα δεν είναι σίγουρο.
* Η ομάδα Ubuntu προέκυψε στεγνά και κυνικά από ανάγκη. Χρειαζόταν μια εταιρεία για την παράγωγη της «Καταρίνα Μπλουμ» και του «Νιου Γουόρλντ». Συνδετικός αρμός η Ελεάνα Τσίχλη και σιγά σιγά η ομάδα πήρε μια πιο σταθερή μορφή . Και οδηγήθηκε ως τα βραβεία Κουν φέτος!
* Αυτή η ομάδα είναι ο χώρος που έμαθα να είμαι καλλιτέχνης και να κάνω το δικό μου σε μια αγορά 1000 παραστάσεων. Και να στέκομαι όρθιος. Να κρατάω λογιστικά βιβλία, να βάφω σκηνικό, να διαπραγματεύομαι με χώρους, να στέλνω επίσημα μέηλ αναζητώντας χορηγίες, να σκίζω το λαιμό μου για να περάσει η σωστή δραματουργική πρόταση, να έχω ευθύνη για όλα. Κι, όμως, η Ubuntu είναι μια προσωποκεντρικη ομάδα. Το τιμόνι δηλαδή το έχει πάντα η Ελεάνα. Οπότε είμαστε στο έλεός της! Πρέπει να την εμπνεύσουμε! Αν και δεν νομίζω να αργήσει…
* H σχολή του Εθνικού θεάτρου ήταν μια καθοριστική εμπειρία και στο πως παίζω αλλά και πως είμαι σαν άνθρωπος. Θυμάμαι σχεδόν τα πάντα – είμαι Κριός άλλωστε, η σχέση με το παρελθόν πάντα ισχυρή: Το πρώτο μάθημα, τη μακέτα που έφτιαξα για το όπως σας αρέσει, όλες τις ατάκες του Δημήτρη Λιγνάδη, τον Ακύλα Καραζήση, το Σάββα Κυριακίδη, τα τραγούδια που είπαμε στη Μελίνα Παιονίδου, το τριήμερο φωνητικής στο Διακοφτό, τη Βίκυ, το κάψιμο από τα 12ωρα, τα κενά στο χορό, τους συμμαθητές μου. Όλα τα θυμάμαι με πολύ μεγάλη αγάπη και τα διατηρώ όσο μπορώ. Είμαι στενός φίλος με κάποιους από τους συμμαθητές, με κάποιες (χα!) έχω παίξει μαζί, με όλους όμως υπάρχει σχέση: Μαθαίνουμε τα νέα μας, είμαστε εκεί σε κάποια σημαντικά γεγονότα, παρακολουθούμε τις δουλειές μας.
* Τώρα, αν θα κάνουμε κάτι όλοι μαζί; Πρακτικά θεωρώ πολύ δύσκολα, αλλά έχουμε δοκιμαστεί σε πολλούς συνδυασμούς: εγώ με την Κατερίνα Πατσιάνη και την Ελεάνα Στραβοδημου, η Ευαγγελία Συριοπούλου με την Μυρτώ Πανάγου, η Κατερίνα με την Αφροδίτη Κλεοβούλου και το Φοίβο Συμεωνίδη, η Μυρτώ με τη Νατάσα Παπανδρέου και έχει ακόμα πολλούς συνδυασμούς να φέρει το μέλλον. Είμαι σίγουρος!
* Η σχέση μου με τον κινηματογράφο είναι του πορωμένου θεατή. Θα μπορούσα να βλέπω ταινία στο σινεμά κάθε μέρα. Καταφέρνω μία φορά την εβδομάδα περίπου. Δυστυχώς δεν έχει προκύψει να δουλέψω σε αυτόν, θα το θελα πολύ όμως και ανυπομονώ.
*Ανάλογη και η σχέση μου με την τηλεόραση. Έχω καταναλώσει όλες τις αμερικάνικες σειρές από το Sopranos και μετά. Ναι, όλοι λέμε θα θέλαμε να παίξουμε σε μια από αυτές. Ιδανικά ναι. Ρεαλιστικά μιλώντας και σε μια καλογραμμένη ελληνική θα έπαιζα πολύ ευχαρίστως.
* Στο μέλλον θα σκηνοθετήσω σίγουρα. Είναι μια λειτουργία που κι αυτή μου φαίνεται άμεση προέκταση μου: Θυμάμαι ο Βασίλης Μαυρογεωργίου μου έλεγε ότι όταν παίζω, είναι σαν να σκηνοθετώ ταυτόχρονα. Αυτό που με κρατάει ακόμα όμως είναι ότι η θέληση να παίζω είναι ακόμα πιο δυνατή, συν του ότι το να γίνεις σκηνοθέτης, να βρεις το έργο, τους ηθοποιούς, να τους εκπαιδεύσεις, να τους οδηγείς εκεί που θες, να ανέβει τελικά η παράσταση, είναι μια τρομακτικών απαιτήσεων διαδικασία, που ζητά να έχεις κάτι πολύ ισχυρό και προσωπικό να πεις, ακριβώς για να αντέξεις όλες αυτές τις πιέσεις οδηγώντας. Κι αυτό το καμπανάκι δεν έχει χτυπήσει ακόμα.
* Δε θέλω να ξεχωρίσω κάποιες από τις μέχρι τώρα συνεργασίες μου. Δουλεύω μόλις τέσσερα χρόνια και κάθε συνεργασία με πήρε από κάπου και με πήγε στο επόμενο στάδιο. Και όλοι μου οι σκηνοθέτες και όλοι μου οι συμπαίκτες είχαν κάτι να μου πουν, ακόμα και το τι δεν θέλω να κάνω, είναι πολύ μεγάλο μάθημα. Όλα λοιπόν: Και το Θεσσαλικό Θέατρο και ο Μαυρογεωργίου και ο Τσιάνος και ο Ακύλας και η Ελεάνα και ο Σάκης Παπακωνσταντίνου και η Ελένη Ζαχοπούλου και το εφηβικό θέατρο και οι Μεγάλοι Δρόμοι και.. όλοι! Μακάρι να έρθουν και να συνεχίζουν να έρχονται κι άλλες γνωριμίες, κι άλλες επαφές!
* Στην Αθήνα μου αρέσει το φως της, η Ακρόπολη, η Πλάκα, το Παγκράτι. Το ότι μένει ζωντανή όλο το βράδυ. Τα χιλιάδες μπαρ. Η Περικλέους. Πολλά…Δεν αντέχω όμως το διπλοπαρκάρισμα, τα ταξί, τους ποδηλάτες που δεν φορούν κράνος, τους σκουπιδοτενεκέδες με ανοιχτό καπάκι, τον φετινό κρύο χειμώνα.
* Στο All4fun μου αρέσει το ότι είναι πάντα εκεί. Δυναμικό και συνεχές!
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 6/4/2015