Δημιουργία, αλήθεια, ένας βαθύς και ουσιαστικός τρόπος έκφρασης είναι η υποκριτική για τον Ιωσήφ Ιωσηφίδη. Μέσα από την προσωπική του αγωνία να μοιραστεί με τον άλλο κάτι απόλυτα δικό του, κάτι το οποίο θέλει απλόχερα να χαρίσει για ν’ αποκτήσει νόημα!
Και είναι κάτι το οποίο κουβαλούσε καλά κρυμμένο και είχε ανάγκη να το φωνάξει πριν μπει στη σχολή του Εθνικού θεάτρου, πριν ακόμα εισέλθει στους τηλεοπτικούς δέκτες όλης της Ελλάδας μέσω της συμμετοχής του στο άκρως επιτυχημένη Παρά Πέντε.
Ο Ιωσήφ κόλλησε το μικρόβιο από τον πατέρα του στο Ζαφειράκη, στην αγαπημένη του Νάουσα για την οποία στάζει μέλι σε κάθε ευκαιρία και όποτε μπορεί θέλει να την επισκέπτεται.
Τα δύσκολα του αρέσουν ιδιαιτέρως και η ανταμοιβή έρχεται από την αποδοχή του κοινού. Οπως συνέβη με την εξαιρετική του ερμηνεία στο «Ψυχολογία Συριανού συζύγου», το οποίο συνεχίστηκε για χρόνια (και ενδεχομένως να μην έχει κλείσει εντελώς τον κύκλο του), όπως συμβαίνει και τώρα στο «Μάρτυς μου ο Θεός»
Σ’ αυτόν τον απαιτητικό μονόλογο τον οποίο σκηνοθετεί ξανά η γυναίκα του Σοφία Καραγιάννη στον πολυχώρο Vault (εκεί όπου ξεκίνησε φέτος τη θεατρική του σεζόν με το «Ποιος ήταν ο κύριος» του Ιάκωβου Καμπανέλλη σε σκηνοθεσία Κατερίνας Πολυχρονοπούλου) υποδύεται τον Χρυσοβαλάντη, έναν 50χρονο αντιήρωα, που προσπαθεί να επιβιώσει σ΄ έναν ασφυκτικό περιβάλλον.
Τον συγκεκριμένο ρόλο τον χαρακτηρίζει ως ένα δώρο και είναι ο ήρωας του βιβλίου του Μάκη Τσίτα, ο οποίος, μάλιστα, κέρδισε και το βραβείο λογοτεχνίας της Ευρωπαϊκής Ένωσης για το 2014!
* Έβλεπα μικρός τις ερασιτεχνικές παραστάσεις που έκανε ο πατέρας μου με τη θεατρική ομάδα του Ζαφειράκη Νάουσας και κόλλησα το μικρόβιο. Μου άρεσε όλη η διαδικασία και η παρέα εκείνη. Μετά ανέβηκα στο σανίδι στο γυμνάσιο και είπα αυτό θέλω να κάνω.
* Υποκριτική για μένα σημαίνει επικοινωνία. Ανάγκη για επικοινωνία με τους συνανθρώπους μου. Σημαίνει δημιουργία, σημαίνει αλήθεια. Είναι ένας βαθύς και ουσιαστικός τρόπος έκφρασης. Είναι η προσωπική σου αγωνία να μοιραστείς με τον άλλο κάτι απόλυτα δικό σου που θέλεις απλόχερα να χαρίσεις ώστε να αποκτήσει νόημα. Είναι ένα μυστικό που κουβαλάς καλά κρυμμένο και κάποια στιγμή έχεις την ανάγκη να το φωνάξεις.
* Ένας ηθοποιός αντιμετωπίζει την κρίση όπως την αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο μέρος της κοινωνίας που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα εργασιακό ασφυκτικό περιβάλλον. Το επάγγελμά πάντα αντιμετώπιζε δυσκολίες πόσο μάλλον τώρα που για τον ηθοποιό έχει καταλυθεί κάθε εργασιακό δικαίωμα. Οι περισσότεροι ηθοποιοί στην Αθήνα των 1400 παραστάσεων αμείβονται με ποσοστά που σημαίνει πως κάποιος μπορεί να φύγει από την παράσταση ακόμη και με ένα ευρώ, τραγικό. Οπότε η αληθινή ανταμοιβή είναι μια καλή συνεργασία, η επικοινωνία της δουλειάς σου με το κοινό και η πίστη σου για αυτό που κάνεις γιατί αν χαθεί και αυτή τότε είναι δύσκολο να συνεχίσεις.
* Νομίζω πως ο ουσιαστικός προορισμός της τέχνης δεν είναι να δίνει απαντήσεις αλλά να θέτει ερωτήματα και να προβληματίζει. Δεν είναι τυχαίο πως όσο βαθαίνει η κρίση τόσο μεγαλύτερος είναι ο καταιγισμός θεατρικών παραστάσεων. Κάτι λέει αυτό. Υπάρχει μεγάλη ανάγκη έκφρασης.
* Όσον αφορά στην αλλαγή κυβέρνησης αυτό που με έκανε αισιόδοξο δεν είναι η συγκεκριμένη κυβέρνηση, που είναι στην αρχή της και θα κριθεί αναλόγως, αλλά το ξύπνημα επιτέλους ενός λαού που αντιλήφθηκε έστω και αργά πως τα συμφέροντα του δεν τα εκφράζει μια ακροδεξιά πολιτική που δεν άφησε στο πέρασμα της τίποτα όρθιο.
* Η παράσταση είναι η μαρτυρία της ζωής ενός αντιήρωα που προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον. Ο Χρυσοβαλάντης στα 50 του χρόνια μένει άνεργος και χάνει τον κόσμο του. Είναι ένα θύμα που προδίδεται από όλους, από τα αφεντικά του, τις γυναίκες, την οικογένεια του. Προσπαθεί μέσα στην απέραντη μοναξιά του να παρηγορηθεί από την πίστη του στο Θεό αλλά τελικά εξουδετερώνεται με τον πιο σκληρό τρόπο. Θα πρότεινα σε κάποιον να δει την παράσταση γιατί ο ήρωας καταφέρνει μιλώντας για την δική του ιδιαίτερη ζωή τελικά να μιλάει για τις ζωές όλων μας. Μπορεί να διακρίνει κανείς μέσα από την ιστορία του τα βαθύτερα αίτια της κοινωνικής κρίσης. Είναι χαρά μας να συνεργαζόμαστε πάλι με το VAULT,με αυτό τον εξαιρετικό χώρο τέχνης, που αποπνέει ποιότητα και σεβασμό στους καλλιτέχνες.
* Ο συγκεκριμένος ρόλος για μένα ήταν ένα μεγάλο δώρο. Ένας ήρωας που κουβαλάει ένα αντιφατικό φορτίο, είναι θεοφοβούμενος, ξενοφοβικός, πηγαίνει σε οίκους ανοχής, μιλάει με το θεό, είναι αντικείμενο χλευασμού από το αφεντικό του, έχει όνειρα, έχει φόβο, έχει μοναξιά αλλά στην πραγματικότητα είναι ένας καλοπροαίρετος άνθρωπος. Η ανταπόκριση του κόσμου είναι πολύ θερμή και συγκινητική και εδώ θα μου επιτρέψετε να επισημάνω το κοινό των φυλακών Κορυδαλλού, άλλωστε γι αυτό η παράσταση πήρε παράταση και ξεκίνησε και περιοδεία καθώς το ενδιαφέρον είναι μεγάλο. Το βέβαιο είναι πως επειδή δεν θα προλάβουμε να επισκεφτούμε όλες τις πόλεις που μας έχουν προσκαλέσει ο Χρυσοβαλάντης θα ταξιδέψει και του χρόνου.
* Όταν διάβασα το βιβλίο ενθουσιαστικά καθώς είχα να κάνω με ένα καλογραμμένο χαρακτήρα, με εναλλαγές (παραλήρημα) στη σκέψη και τα συναισθήματα του, που συνδυάζει το κωμικό και το δραματικό, μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό. Ο κάθε θεατής εμπλέκεται στην ιστορία με διαφορετικό τρόπο. Εκεί που συναντιούνται όμως πάντα είναι στην αγωνία και στην συγκίνηση για την κατάληξη του ήρωα. Το κείμενο του Μάκη Τσίτα είναι ευφυές καθώς περιγράφει τα βαθύτερα αίτια μιας κοινωνικής κρίσης χωρίς να σου δείχνει τίποτα με το δάχτυλο. Έχει κατασκευάσει ένα κείμενο έξυπνο, με ρυθμό, με μια γλωσσική φόρμα πολύ επιτυχημένη, με εναλλαγές από το χιουμοριστικό στο δραματικό , μια ιστορία ενός αντιήρωα που σου προκαλεί σχεδόν αβίαστα τα πιο έντονα συναισθήματα.
* Στο θέατρο όλα είναι δύσκολα πόσο μάλλον όταν είσαι μόνος στη σκηνή. Αλλά έχεις το κοινό, απαιτείται πειθαρχία, συγκέντρωση και κάποιον να σε καθοδηγεί με ακρίβεια και εδώ θα μιλήσω για την Σοφία η οποία μου έχει ανοίξει καινούργια υποκριτικά μονοπάτια, έχει ξεκλειδώσει στοιχεία που ούτε καν φανταζόμουν ότι έχω ως ηθοποιός και μου έχει αλλάξει την θεατρική μου οπτική. Στις πρόβες υπάρχουν και εντάσεις αλλά είναι δημιουργικές. Υπάρχει σεβασμός, αλληλοεκτίμηση και εμπιστοσύνη.
* Η “Ψυχολογία Συριανού Συζύγου| ήταν για μένα μια δεύτερη σχολή. Είχε τεράστια ανταπόκριση από τον κόσμο τόσο στα θέατρα της Αθήνας όσο και στην περιοδεία, γι’αυτό και παιζόταν τρία χρόνια. Δεν κρύβω το ότι μας τη ζητάνε ακόμα την παράσταση αυτή. Δεν έχουμε αποκλείσει τίποτα για το μέλλον, μπορεί οι ήρωες του Εμμανουήλ Ροΐδη να ξαναζωντανέψουν από την ομάδα μας, τους GAFF.
* Μετά τα τρία χρόνια απίστευτης δουλειάς μέσα στη Σχολή του Εθνικού, όπου μαθήτευσα κοντά σε σημαντικούς δασκάλους, είχα την τύχη να παίξω τρία χρόνια στο Εθνικό. Ο Κώστας Τσιάνος στάθηκε για μένα ο πρώτος σκηνοθέτης που μου εμπιστεύθηκε τους πρώτους μου ρόλους με πιο αγαπημένο τον Σβάιτσεργκας από το Μάνα Κουράγιο του Μπρεχτ. Ακολούθως θεωρώ ότι στάθηκα τυχερός που συνεργάστηκα με κορυφαία ονόματα σκηνοθετών και ηθοποιών. Ο Νίκος Μπουσδούκος (δάσκαλος μου που με επηρέασε πάρα πολύ μέσα στη σχολή αλλά και στις συνεργασίες μας), ο Λευτέρης Λουκαδής, ο Μπάμπης Σαρηγιαννίδης, ο Μιχάλης Κακογιάννης, ο εξαίρετος κωμικός Παύλος Χαϊκάλης, η Λυδία Κονιόρδου, ο Γιώργος Αρμένης, όλοι αυτοί και άλλοι που δεν έχω χώρο να αναφέρω μου έδωσαν κάτι ο καθένας με τον τρόπο του. Δέθηκα με όλους μου τους ρόλους,με κορυφαίους τον Μιτς στο Λεωφορείο ο Πόθος,τον Συριανό Σύζυγο στην Ψυχολογία Συριανού Συζύγου, αλλά και τον λατρεμένο μου Χρυσοβαλάντη, τον οποίο ζωντανεύω αυτό το διάστημα. Αξέχαστες και οι φορές που επισκέφτηκα την Επίδαυρο. Άποψή μου πάντως είναι ότι από όλους τους συνεργάτες κάτι παίρνεις αρκεί να έχεις ανοιχτά μάτια και αυτιά.
* Στον κινηματογράφο έχω πολύ μικρή εμπειρία καθώς έχω μόνο δύο μικρές συμμετοχές ωστόσο θα ήθελα να έχω μεγαλύτερη εμπλοκή. Θαυμάζω τις ερμηνείες πολλών ηθοποιών τόσο στον ελληνικό αλλά και τον ξένο κινηματογράφο. Θα ήθελα να παίξω σε ταινία του Γούντι Άλεν!!!!!!!!
* Η τηλεόραση μ’ αρέσει όπως και ο κινηματογράφος. Είναι μέρος της δουλειάς μας. Πιο πολύ όμως μ’αρέσει το θέατρο. Η τηλεόραση για μένα είναι συνδεδεμένη στο μυαλό μου με ένα όνομα: Ελένη Ράντου. Πήγα για μία σκηνή στις Σαββατογεννημένες και βρέθηκα να κάνω 9 επεισόδια. Και να ανοίγονται δρόμοι για τις επόμενες δουλειές. Ονόματα όπως της Ελένης Αργυρού (διεύθυνση παραγωγής) ,της Πηνελόπης Κροντηροπούλου (η πρώτη σκηνοθέτιδα των Σαββατογεννημένων), του Γιώργου Καπουτζίδη, του σκηνοθέτη Αντώνη Αγγελόπουλου είναι αυτά που μου αρέσει να αναφέρω όταν με ρωτάνε για το πως και τι με την παρουσία μου στην τηλεόραση. Δεν σκέφτομαι κάτι συγκεκριμένο τηλεοπτικά. Θα ήθελα να παίξω σε σήριαλ που γράφουν oι φίλοι μου Σάρα Γανωτή και Νίκος Σταυρακούδης και όχι μόνο βέβαια.
* Το γράψιμο το έχω στο μυαλό μου. Έχω επιχειρήσει να γράψω, έχω ιδέες,αλλά δεν το πολυκυνηγάω. Με τη σκηνοθεσία δεν θέλω να έχω καμία σχέση,εκτός και αν μου έρθει στο μέλλον. Μ’αρέσει όμως η διδασκαλία. Ο χορός μου αρέσει. Εξάλλου διδάσκω δημοτικούς χορούς. Μ’αρέσει και να βλέπω άλλους να χορεύουν και όχι μόνο δημοτικούς βέβαια. Όλα τα είδη. Το τραγούδι με τρελαίνει. Ο πατέρας μου εξάλλου είναι επαγγελματίας ψάλτης. Κάποια στιγμή έκανα μαθήματα βυζαντινής μουσικής και τραγουδιού αλλά όχι για πολύ. Θα ήθελα να την έχω δουλέψει περισσότερο τη φωνή μου, γιατί τραγουδάω σωστά όπως μου λένε.
* Η ζωή στην Αθήνα πάντα μου άρεσε πολύ. Μας τα έχει χαλάσει λίγο η κρίση. Είναι θλιβερό να βλέπεις άστεγους ανθρώπους να τρώνε από τα σκουπίδια, τους ανθρώπους να έχουν σκληρύνει, να έχει αυξηθεί η ανασφάλεια και η εγκληματικότητα λόγω φτώχειας. Και το χειρότερο είναι να θέλεις να προσπαθείς να βοηθήσεις,αλλά να νιώθεις πάντα ότι δε βοηθάς,ότι δεν κάνεις αρκετά για τον συνάνθρωπο. Αυτά τα ζεις έντονα στην Αθήνα. Η ποιότητα της ζωής μας έχει αλλάξει προς το πολύ χειρότερο. Ελπίζω σε καλύτερες μέρες με όλους τους ανθρώπους να έχουν τα βασικά, στέγη και τροφή και ό,τι άλλο χρειάζονται για να ζουν ανθρώπινα.
* Η Νάουσα είναι τα πάντα για μένα. Είναι τα παιδικά και εφηβικά μου χρόνια. Είναι η ομορφιά της φύσης και των ανθρώπων της που με συνοδεύουν πάντα σε κάθε στιγμή. Είναι τα έθιμα και η παράδοσή της με τον ήχο του ζουρνά στα αυτιά μου, είναι οι κολλητοί μου, σχέσεις ζωής πολύτιμες, είναι τα πρώτα θεατρικά βήματα είναι η οικογένειά μου. Οι αναμνήσεις πολλές: Το πέμπτο σχολείο με ώρες ατελείωτες ποδόσφαιρο,είναι το χορευτικό μου το Λύκειο Ελληνίδων που δημιούργησε τις σχέσεις ζωής, είναι ο Ζαφειράκης με το βόλεϊ, το θέατρο και τους γονείς μου να τρέχουν αφιλοκερδώς για αυτόν το σύλλογο που λατρέψαμε, είναι η Νάουσα με τη μεγάλη ομάδα που ανέβηκε Ά΄Εθνική, είναι η φύση που χανόμασταν κάθε Κυριακή με φίλους, είναι οι παππούδες μου που μιλούσαν μόνο ποντιακά, είναι το δέσιμο με τον αδελφό μου και η χαρά μας για όσα μας προσέφερε αυτή η μικρή πόλη και οι γονείς μας. Πάω όποτε μπορώ και πλέον ανεβάζω τις παραστάσεις συνέχεια για να προσφέρω κάτι στους Ναουσαίους που με αγκαλιάζουν και με τιμάνε με την παρουσία τους πάντα. Ε,είμαι τοπικιστής τι να κάνω;
* Στο All4fun μου αρέσει το πάθος που έχετε με το αγαπημένο μου θέατρο. Τη συνέπειά σας να βλέπετε όσο το δυνατόν περισσότερες παραστάσεις και να τις επικοινωνείτε. Τη βοήθεια που προσφέρετε στα θέατρα στους ηθοποιούς, στις ομάδες. Στο ό,τι δουλεύετε σκληρά και δεν είναι βέβαια καθόλου τυχαία η άνοδος του σάιτ. Στο ό,τι μας δίνετε βήμα να επικοινωνήσουμε με το ευρύ κοινό. Χαίρομαι που σας γνώρισα. Εύχομαι να πάνε τα πράγματα ακόμα καλύτερα…
& Αναλυτικές πληροφορίες για τους συντελεστές και τις ημέρες της παράστασης «Μάρτυς μου ο Θεός» ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/9567-q—–q—vault.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/3/2015