Ξεκινάω το μικρό σχόλιο μου για την μικρή πολιτική επιθεώρηση των Γιώργο Γαλίτη- Γεράσιμου Γεννατά αναφερόμενη στην πρώτη σκέψη που μου προκάλεσε ο τίτλος της παράστασης μόλις τον άκουσα: Μου θύμισε τα μαθητικά μου χρόνια όταν η κάπως μεγαλούτσικη δασκάλα μου σε ένα δημοτικό σχολείο στη μέση του πουθενά κάπου στην Πεντέλη Αττικής (εκεί που σήμερα διασχίζει η Αττική οδός), επέμενε να ονομάζει ως Πατριδογνωσία το μάθημα της Γεωγραφίας.
Με αυτή την ανάμνηση έφτασα στον Πολυχώρο Χυτήριο με μια βεβαιότητα. Η βεβαιότητα είχε να κάνει με την αξία της παράστασης που επρόκειτο να παρακολουθήσω. Τόσο ο έξυπνος τίτλος όσο και η παρουσία του Γεράσιμου Γεννατά δημιουργούσαν την ασφάλεια ότι η παράσταση που επρόκειτο να ακολουθήσει θα ήταν τουλάχιστον από ένα επίπεδο και πάνω. Δεν είναι υπερβολή να πω ότι δεν έχω ουδεμία κακή θεατρική “στιγμή”- “ανάμνηση” από τον συγκεκριμένο καλλιτέχνη, όλες οι δουλειές του ήταν από καλές έως άριστες έως πραγματικά σημαντικές. (πόσες φορές έχω δει άραγε “Την κατάρα της Ίρμα Βεπ”;)
Και έτσι φυσικά συνέβει και στη Πατριδογνωσία του. Απλός άνθρωπος, ήρεμος ερμηνευτής, σεμνός βγήκε στην σκηνή και την κατέκτησε αλλάζοντας ρόλους και ασκώντας πραγματική πολιτική πράξη. Αν οι καρχαρίες ήταν άνθρωποι, Ο εφοριακός της γειτονιάς μας, η Παπαρέλαση, η μονή Βαλτοπεδίου, Ο κοριός και ενδιάμεσα η πληθωρική σαν κάλεσμα σε επανάσταση φωνή του Γιώργου Κομπογιάννη στο πιάνο και τα εντός εποχής πάντα κείμενα του Έλιοτ, Μπρεχτ, Ξενοφώντα και το σαν όαση μέσα στον παραλογισμό της εποχής “Ο Περικλέους Επιτάφιος” του Θουκυδίδη που μιλάει για μια δημοκρατία τόσο όμορφη αλλά και τόσο φανταστική.
Πολιτική επιθεώρηση η παράσταση της ομάδας Ναυτίλος και είναι η επισήμως η πρώτη φορά που παρακολούθησα μια παράσταση που να αντιπροσωπεύει τον όρο αυτό χωρίς να είναι χυδαία ή πολιτικά ανεύθυνη. Αν είχα επιλογή να αλλάξω κάτι θα προτιμούσα να παρακολουθήσω το έργο σε ένα χώρο όπου ο ερμηνευτής και οι μουσικοί θα ήταν λίγο πιο κοντά μου (ώστε να μπορούμε να “παίζουμε” και οι δυο πλευρές με τις αντιδράσεις μας πιο πολύ) κάπου που να μην έχει τόσο σαφή διάταξη θεάτρου (σκηνή-θεατές) και θα απέφευγα οποιαδήποτε χρήση τεχνολογίας. Χωρίς βίντεο, χωρίς ενίσχυση απλά μόνος επι σκηνής ο Γεράσιμος Γεννατάς με τα μικρά αυτοσχέδια σκηνικά αντικείμενα του να λέει όσα θα θέλαμε όλοι εμείς να είχαμε πει.
Και ένα tip: Το μικρό βιβλίο των εκδόσεων Σοκόλη-Κουλεδάκη που περιέχει το κείμενο της παράστασης είναι εξίσου προσεγμένο και περιποιημένο, ενώ μου δωσε την ευκαιρία μια μέρα μετά να ξαναδιαβάσω τα κείμενα που είδα ερμηνευμένα επί σκηνής και να προβληματιστώ για δεύτερη φορά, εντοπίζοντας ακόμα περισσότερα.
& Αναλυτικές λεπτομέρειες για την παράσταση ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/8083-q-q.html
Της θεατρολόγου Δήμητρας Γρηγορέα, 3/3/2014