Τι θα μπορούσε να γεννηθεί από τη σύζευξη σλάπστικ κωμωδίας και Monty Python παλαβομάρας; Ένα σπιρτόζικο αποτέλεσμα είναι το πλουσιοπάροχα νοστιμότατο «γεύμα» των βλακlist, μια ομάδας που συμπληρώνει φέτος 4 χρόνια και επαναλαμβάνει φέτος μια επιτυχία του 2011, το Νησί, με πρωταγωνιστές ένα κατά λάθος…ερωτικό τρίγωνο.
Ένα νησί όχι σαν το Lost, ούτε όμως σαν του Ιουλίου Βερν, περίπου μυστηριώδες και…ειρωνικά πλασμένο. Μια εικαστική παράσταση πολλαπλών ρόλων, έτσι για να σας βάλω στο περιπετειώδες του κλίμα!
Η ιστορία πατάει σε κλασικά μοτίβα παθιασμένων ερώτων αλλά και αποφασισμένων αντίζηλων: Μια παιδική υπόσχεση ερωτικής «συντέλειας» θα ταρακουνήσει την οκνηρία της Αριάδνης (Μαρίνα Σαμάρκου), όπου θα εγκαταλείψει το ζωγράφο άντρα της Θησέα (Θάνος Αλεξίου) και θα μετακομίσει σε ένα (απροσδιόριστο) νησί για να ζήσει τη ζωή που θα ήθελε με το βοσκό…Διόνυσο (Σάββας Κοβλακάς) !
Το κυνήγι του Θησέα για την αγαπημένη του θα τον οδηγήσει σε εκκεντρικές φιγούρες και παρανοϊκές καταστάσεις, ενώ εμπόδια στην ευτυχία του θα συναντήσει και το νεοφώτιστο βουκολικό ζευγάρι, ανάμεσα σε κουτοπόνηρους κατοίκους και μια μεταφυσική ατμόσφαιρα.
Δε θα ήθελα να μαρτυρήσω το ανέλπιστο φινάλε, όμως πρέπει να σημειωθεί εδώ πέρα πως ένας μινιμαλιστικός σουρεαλισμός βρίσκεται σε ένα σημαντικό κομμάτι της υπόθεσης, το γεγονός πως όλα αυτά μπορεί να είναι ένα παιχνίδι της μοίρας, αφού με το που ξεκινάει η παράσταση, τρία επουράνια (ίσως αγγελικά;) πρόσωπα τζογάρουν και ταυτόχρονα σχολιάζουν τα μελλούμενα των τριών ηρώων, σε ενδιάμεσα ιντερλούδια των κεφαλαίων της ιστορίας.
Χαμένοι θησαυροί υπάρχουν στις ονειροφαντασίες μας στο συγκεκριμένο νησί ο θησαυρός είναι η διαστρωμάτωση κίνησης και ρυθμού, απέναντι σε μια λίγο πολύ γνωστή, λόγω επιρροών, υπόθεση, δοσμένων με έναν ξέφρενο παλμό ηχοχρωμάτων και λόγου.
Η απλότητα της ιστορίας λοιπόν δε μειώνει στο ελάχιστο την εφευρετικότητα της εξέλιξής της, μιας και από την αρχή είναι προφανές πως η επιλογή των ονομάτων μόνο τυχαία δεν είναι. Η τριάδα μπαίνει σε ένα προσωπικό τέμπο ευλυγισίας, καθώς αναμενόμενα υποδύεται κεντρικά και μη πρόσωπα της παράστασης και προσφέρει μια πλήρως αρμονική ενορχήστρωση ηχητικών εφέ και φωνητικών ιαχών.
Ο σουρεαλισμός είναι διάχυτος, από τις εκκεντρικά παρουσιαζόμενες φιγούρες του Νησιού μέχρι τις μορφές παντομίμας, σωματικών μεταμορφώσεων και…πανοραμικών εφέ (μια «αυτοσχεδιαστική» σχεδία ή η κρίσιμη μονομαχία Διονύσου – Θησέα!) για να αποτυπώσουν τις περιπέτειες του βουκολικού ζευγαριού. Φιλόδοξη παράσταση εν’ ολίγοις και πετυχαίνει απόλυτα τους στόχους της!
H αλήθεια είναι πως ένας θησαυρός φαίνεται στη μεταφορική διάσταση του βασικού μύθου που έχει χτίσει ο Federico Nieto-El’ Gazi. Η Αριάδνη ως το πολύτιμο, ιδανικό «απόκτημα» τόσο του συζύγου της καλλιτέχνη, όσο και (απρόσμενα είναι η αλήθεια) του ονειροπόλου Διονύσου.
Μια αναστροφή βέβαια του μύθου φέρνει τον Διόνυσο εν΄μέρει νικητή της καρδιάς της Αριάδνης, όπως προαναφέρθηκε, χωρίς να υπάρχει τετελεσμένο happy ending.
Οι υπόλοιποι χαρακτήρες έχουν εξίσου ταιριαστές ονομασίες από ελληνικούς μύθους, ο Federico εκτός από σκηνοθέτης-συγγραφέας είναι επίσης υπεύθυνος για τους υποβλητικούς φωτισμούς του έργου και η Μαργαρίτα Αμαραντίδη (ένα από τα ιδρυτικά μέλη των βλακlist) προσθέτει τις πιο καλλιτεχνικές πινελιές στο χώρο.
Το video wall κυρίως συμπληρώνει στα επιμέρους στοιχεία παρά αποδυναμώνει, δίνοντας έτσι την ευκαιρία στην ομάδα να εκμεταλλευθεί ολόκληρο το κινηματογραφικό πανί του Τριανόν.
Πράγματι νοστιμότατο το ανελέητο γαϊτανάκι που έχει στηθεί, μέσα από ένα μείγμα οπτικοακουστικής έξαρσης. Αν μη τι άλλο, είναι εγχείρημα ποσότητας, κωμικής απελευθέρωσης από τις τυπικές γκάφες λαϊκίστικης χροιάς.
Του Δημήτρη Ψάχου, 27/11/2013
