Οι «Φυλές» αποτελούν μια πρωτοπόρα για τα ελληνικά δεδομένα παράσταση που άπτεται κοινωνικών ζητημάτων όπως αυτό της διαφορετικότητας και του ρατσισμού, ακόμα και μέσα στo πλαίσιo της οικογένειας, που λειτουργεί βέβαια ως μια μικρογραφία της κοινωνίας μας.
Κατά πόσο η διαφορετικότητα γίνεται αποδεκτή από τον φερόμενο ως “φυσιολογικό κόσμο” και πώς ο ρατσισμός μπορεί ν’ ανθίσει μέσα σε μια οικογένεια;
Πώς το πατριαρχικό καθεστώς και ο ευνουχισμός σε κάθε τι διαφορετικό, έχει τη δύναμη να κατακρεουργήσει ιδέες, απόψεις, στάσεις ζωής, ακόμη και το ίδιο το μέλλον των παιδιών μιας θεωρητικά “φυσιολογικής” οικογένειας;
Είναι η αγάπη ικανή να καταρρίψει τις κατεστημένες αντιλήψεις και να ωθήσει στην ενσωμάτωση και αποδοχή του διαφορετικού; Ή μήπως όχι;
Κεντρικό πρόσωπο του έργου της δυναμικής Νίνα Ρέιν, ο Μπίλι (Μάνος Καρατζογιάννης), ο οποίος είναι εκ γενετής κωφός και έχει μεγαλώσει σε μια οικογένεια ψευτοδιανοουμενων Βρετανών, κάτω από συνθήκες κανονικότητας.
Ο τρόπος με τον οποίο επικοινωνεί με τους γονείς και τα αδέρφια του είναι διαβάζοντας τα χείλη, αφού αυτό διδάχτηκε από μωρό, μη αντέχοντας οι γονείς ν’ αναγνωρίσουν την ιδιαιτερότητα του παιδιού τους.
Όλα κυλούσαν ομαλά, μέχρι τη στιγμή που γνωρίζει και ερωτεύεται τη Σύλβια, μια κοπέλα που προέρχεται από οικογένεια κωφών και η ίδια επίσης χάνει την ακοή της με αργό, βασανιστικό τρόπο και τότε όλα ανατρέπονται!!!
Η Σύλβια, εισάγει τον Μπίλι στη νοηματική γλωσσα, σ’ έναν κόσμο πρωτόγνωρο μα τόσο οικείο για τον ίδιο.
Συγκλονιστικές ερμηνείες καθηλώνουν σε σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, που έχει κατορθώσει με ιδιαίτερη μαεστρία να μας βάλει στην ατμόσφαιρα ενός βρετανικού σπιτιού της σύγχρονης εποχής.
Ο βραβευμένος από το All4fun και υποψήφιος το 2015 για το «Βραβείο Δημήτρης Χορν» Μάνος Καρατζογιάννης για τη συγκλονιστική του ερμηνεία στο «Ποιος σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα» δίνει και τώρα ένα υποκριτικό ρεσιτάλ.
Συνυπάρχοντας και πάλι με τη Βασιλική Τρουφάκου (υποψήφια για Μελίνα Μερκούρη το 2013), όπως και στο Θέατρο του Νέου Κόσμου στην «Παρέλαση» σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι δημιουργούν ένα δίδυμο με μεγάλη σκηνική χημεία.
Ειδικά τη στιγμή που η Σύλβια βρίσκεται ανάμεσα στους θεατές, η συγκίνηση συνεπαίρνει όλο το θέατρο. Το δίδυμο Μαυροματάκης-Ανδρεαδάκη δένει πολύ, ενώ ο Δημήτρης Κουρούμπαλης και η Ελένη Μολέσκη είναι δύο ηθοποιοί, που μας πείθουν ξεκάθαρα πως θα μπορούσαν να είναι αληθινά αδέρφια…
Της Ελένης Κούππα, 27/2/2019
ΛΙΓΑ ΛΟΓΙΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΡΓΟ
Πέντε χρόνια μετά το «Ποιός σκότωσε τον σκύλο τα μεσάνυχτα», ο Τάκης Τζαμαργιάς κι ο Μάνος Καρατζογιάννης συναντιούνται ξανά στο πολυβραβευμένο έργο της Νίνα Ρέιν «Φυλές» (Drama Desk Award for Outstanding Play, New York Drama Critics’ Circle Award, Off-Broadway Alliance Award – Best Play, υποψήφιο για Olivier Award), που ανεβαίνει για πρώτη φορά στην Ελλάδα με μια εξαιρετική διανομή.
Η Νίνα Ρέιν, μια νέα δυναμική φωνή του βρετανικού θεάτρου, επεξεργάζεται με ισορροπία ανάμεσα στο χιούμορ και τη συγκίνηση μια σειρά ευαίσθητων θεμάτων: την απουσία ενσυναίσθησης ακόμα κι ανάμεσα στους πιο στενούς ανθρώπινους δεσμούς, τα όρια της λεκτικής επικοινωνίας, την ανάγκη να ανήκεις σε μια φυλή παρά τα όποια αδιέξοδά της.
Ο Μπίλυ, αν και εκ γενετής κωφός, έχει μεγαλώσει «φυσιολογικά» μέσα σε μια οικογένεια που έχει κάνει τα πάντα για να αμβλύνει τις συνέπειες της διαφορετικότητάς του.
Η εισβολή όμως της Σύλβιας στον μικρόκοσμο της οικογένειας ανατρέπει ό,τι ίσχυε μέχρι τότε. Παρότι o Κρίστοφερ, ο πατέρας της οικογένειας, επιμένει πως «χωρίς τις λέξεις δεν μπορούμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας», τα μέλη της, άλλοτε μέσα από τη γλώσσα κι άλλοτε μέσα από τη σιωπή, διεκδικούν τη δική τους φωνή.
Στη θαυμαστή της αυτή αλληγορία η Ρέιν εστιάζει στην περιπλοκότητα της επικοινωνίας μέσα στον μικρόκοσμο της φυλής μας, της ίδιας μας της οικογένειας, στα πιο κοντινά μας άτομα, εκείνα δηλαδή που «αγαπάμε και γνωρίζουμε πιο πολύ». Τελικά ο λόγος μπορεί να είναι τόσο περιοριστικός όσο η σιωπή; Και η σιωπή μπορεί να είναι το ίδιο εύγλωττη με τον λόγο;
Συντελεστές:
Μετάφραση: Έρι Κύργια
Σκηνοθεσία: Τάκης Τζαμαργιάς
Σκηνικά – Κοστούμια: Εδουάρδος Γεωργίου
Φωτισμοί: Αλέξανδρος Αλεξάνδρου
Μουσική επιμέλεια – Πρωτότυπη Μουσική: Γιώργος Χριστιανάκης
Βοηθός σκηνογράφου: Έλλη Αποστολάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Χρήστος Τζαμαργιάς
Βίντεο: Δήμητρα Τρούσα
Σύμβουλος δραματουργίας: Ελένη Μολέσκη
Επιστημονικός σύμβουλος: Κωνσταντίνος Σαμαράς
Παραγωγή: Lead-in-Arts ΑΜΚΕ, Θέατρο Σταθμός
Ερμηνεύουν: Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, Μανώλης Μαυροματάκης, Δημήτρης Κουρούμπαλης, Μάνος Καρατζογιάννης, Βασιλική Τρουφάκου, Ελένη Μολέσκη
Πληροφορίες:
Θέατρο Σταθμός
Βίκτωρος Ουγκώ 55, Αθήνα
(στάση Μετρό: «Μεταξουργείο»)
Τηλέφωνο: 2105230267
E-mail: info@sthatmostheatro.gr
Site: www.stathmostheatro.gr
Facebook page: www.facebook.com/stathmostheatro
Instagram account: www.instagram.com/theatro_stathmos
Περίοδος παραστάσεων: από την Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2019 μέχρι την Κυριακή των Βαΐων 21 Απριλίου 2019 (παράταση παραστάσεων)
Ημέρες και ώρες παραστάσεων: Τετάρτη, Παρασκευή και Σάββατο στις 21:00 και Κυριακή στις 19:15
Εισιτήρια:
Τετάρτη και Παρασκευή: Κανονικό 13 ευρώ, μειωμένο 10 ευρώ, ατέλειες: 5 ευρώ
Σάββατα και Κυριακές: Κανονικό 15 ευρώ, Μειωμένο 12 ευρώ (δεν ισχύουν οι ατέλειες)
Προπώληση εισιτηρίων: www.viva.gr/tickets/theater/theatro-stathmos-metaksourgio/fyles-tis-nina-rein
Διάρκεια: 110 λεπτά
Έγραψαν για τις «Φυλές»
Του άξιζε πιστεύω του θεάτρου στο Μεταξουργείο να έχει μια αληθινά μεγάλη επιτυχία -μια επιτυχία με εμπορικό πέρα από καθαρά καλλιτεχνικό χαρακτήρα. Και τώρα, με τις «Φυλές» της Νίνα Ρέιν στη σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά, ήρθε φαίνεται η ώρα να απολαύσει τον διπλό αυτό θρίαμβο. Από την άποψη της καλλιτεχνικής αξίας, κανείς δεν μπορεί να αμφιβάλλει για τη σημασία του νεοφερμένου βρετανικού έργου. Κι αν κρίνω από την κοσμοσυρροή στο φουαγιέ του «Σταθμού», μόλις λίγες μέρες μετά την πρεμιέρα, η παράσταση θα διαρκέσει για καιρό στις μαρκίζες του. Ο Τάκης Τζαμαργιάς έχει κάνει θαυμάσια δουλειά στο έργο. Η διδασκαλία του έχει ρυθμό, και με την πολυεπίπεδη μετάφραση της ‘Ερις Κύργια, δίνει ζωή και σε όσα «εκστομίζονται» και σε όσα σιωπούν εγκλωβισμένα στο σώμα των ηθοποιών. Το πιο σημαντικό, όμως, είναι ότι για μια ακόμη φορά προσδίδει στο ρεαλιστικό πειβάλλον του έργου την πολύ χαρακτηριστική στις σκηνοθεσίες του «διαφυγή»(..)
Στο κέντρο της προσοχής μας βρίσκεται χωρίς άλλο, στην ερμηνεία του κωφού Μπίλι, ο Μάνος Καρατζογιάννης. Τονίζω πως πρόσφτα έγινε μια συζήτηση διεθνώς για το αν οφείλουμε ρόλους σαν του Μπίλι σε αληιθινά ανάπηρους ηθοποιούς. Πρόκειται, ωστόσο, για ρόλους «μεθόδου», από εκείνους που συνήθως οδηγούν νέους ηθοποιούς σε διακρίσεις. Όπως εδώ. Αρκεί να δει κανείς την αγωνία με την οποία ο Μπίλι του Καρατζογιάννη κοιτάει τα χείλη για να καταλάβει τι λένε. Να αντιληφθεί τη μοναξιά του και την αγωνιώδη κοινωνικότητά του. Και να παρακολουθήσει το πώς απελευθερώνεται όταν ανακαλύψει τις λέξεις του και τη δική του γλώσσα. Πρόκειται για αξιοσημείωτη ερμηνεία.(..)
Η δυσλειτουργική οικογένεια αποδίδεται περίφημα από τον Μανώλη Μαυροματάκη, στον ρόλο του διανοούμενου και αλαζόνα πατέρα, τη Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη σαν στοργική αν και αδύναμη μητέρα. Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης είναι ο δεύτερος γιος, που αναζητεί κι αυτός τρόπο για να ξεπεράσει τη δική του, αόρατη αναπηρία. Η Ελένη Μολέσκη ενασαρκώνει από την άλλη τη μετέωρη κόρη της οικογένειας που αποφασίζει να μιλήσει – ή να διαφύγει – στη γλώσσα της μουσικής. Η Σύλβια, τέλος, της Βασιλικής Τρουφάκου αποδίδει τον περίπλοκο χαρακτήρα μιας γυναίκας που χάνει την ακοή της. Ο ρόλος της έχει ενδιαφέρον, καθώς συμπυκνώνει τον φόβο των μη αναπήρων, την αγωνία όλων για έναν κόσμο που θα μένει ασυμφυλίωτος όσο τον προσεγγίζουμε μα λάθος λέξεις.
Έγραψα αρκετά, κι ωστόσο νοιώθω ακόμη πως δεν έθιξα πολλά από τα επίπεδα της Ρέιν. Δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως όπως υποθέτω το έργο της θα μας απασχολεί για καιρό στο Σταθμός.
Γρηγόρης Ιωαννίδης, Εφημερίδα των Συντακτών, 18/2/19
Ο Τάκης Τζαμαργιάςσκηνοθετώντας τις «Φυλές» στο θέατρο Σταθμός, σοφά έριξε την όλη προσοχή του στις ερμηνείες των ηθοποιών. Όλοι τους, ο Μανώλης Μαυροματάκης, η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, ο Δημήτρης Κουρούμπαλής, η Ελένη Μολέσκη και ειδικά ο Μάνος Καρατζογιάννης και η Βασιλική Τρουφάκου (που ερμηνεύουν συγκινητικά τον Μπίλι και τη Σύλβια) δίνουν εξαιρετικές ερμηνείες.
Ματίνα Καλτάκη, Καθημερινή, 17/2/19
Ο Μανώλης Μαυροματάκης, ο πατέρας Κρίστοφερ. Ο απίθανος ρυθμός και το ένστικτό του. Οι συγκινητικές στιγμές της πάντα ωραίας Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη, που υποδύεται τη μητέρα. Ο Μάνος Καρατζογιάννης, ο κωφός εκ γενετής Μπίλι, που δεν τον άφησαν να επικοινωνήσει μέσω της νοηματικής για να μην επισημανθεί η διαφορετικότητά του. Ο Μπίλι του Καρατζογιάννη έχει μια σπάνια, γυμνή αλήθεια. Μεταξύ ανθρώπου και ρόλου μεσολαβεί η εκ των προτέρων ενσυναίσθηση. Δημήτρης Κουρούμπαλης και Ελένη Μολέσκη, παιδιά που ενηλικιώνονται διαθέτοντας μεγεθυμένες υπερβολές, μόνα στην ερημιά του πλήθους. Οικείες προσωπικότητες και της πόλης και του αποκεντρωμένου χάους. Η Βασιλική Τρουφάκου υποδύεται τη Σύλβια, μέσω της οποίας ο Μπίλι έρχεται σε επαφή με τη νοηματική γλώσσα. Αποτελεσματική ηθοποιός με ό,τι καταγίνεται. Με μια μοναδική ικανότητα να συναντιέται με τις ηρωίδες της ακομπλεξάριστα, ρεαλιστικά και με αδημονία. Δείτε την παράσταση. Φεύγει κανείς από το θέατρο και οι σκέψεις τον ακολουθούν για μέρες.
Χρύσα Φωτοπούλου, Νέα Σελίδα, 17/2/19
Οι Φυλές» είναι πολύ δυνατό κείμενο, γεμάτο ιδέες για ζητήματα και προβλήματα του καιρού μας, είναι δε ταυτόχρονα και έργο ερμηνειών. Χωρίς την ανάλογη ανάγνωση στη σκηνή, οι υποδόριοι στοχασμοί της Ρέιν δεν γίνεται να αναδυθούν. Αυτό είναι λοιπόν το πρώτο στοίχημα της παράστασης που είδαμε, και φαίνεται να το κερδίζει. Ο σε εισαγωγικά πρωταγωνιστής του έργου, ο Μπίλυ ερμηνεύεται έξοχα από τον Μάνο Καρατζογιάννη. Με σεβασμό στην ιδιαιτερότητα του χαρακτήρα του, δεν τον περιορίζει σε μια καρικατούρα αναπήρου, αλλά τον καθιστά άνθρωπο πλήρη, τραυματισμένο μεν, ικανό δε να βγει αλώβητος στις προκλήσεις. Στην αντίπερα όχθη, ο καυστικός πατέρας Κρίστοφερ, που προτιμά να μάθει κινέζικά από το να μάθει νοηματική για τον γιο, γίνεται το υποκριτικό ένδυμα του Μανώλη Μαυροματάκη, που το φορά αβίαστα. Η αδιαφορία ζωγραφίζεται σε κάθε του στάση.
Μάνος Δασκαλογιάννης, Tetragwno.gr
Ένα κείμενο ωραία μεταφρασμένο- καθρέφτης της οικογενειακής δομής στη σύγχρονη εποχή παρουσιάζεται σκηνοθετικά ισορροπημένο με γεμάτο σκηνικό, πλούσιες ερμηνείες και χορταστικό τέλος. Όσο απομακρυνόμαστε από την σκηνή, μεγαλώνουν τα όρια και η φυλή μετατρέπεται σε κοινωνία και η κοινωνία σε έθνος. Όλοι είμαστε μέλη μιας μικρότερης ή/και μεγαλύτερης φυλής και η διαφορετικότητα πότε δεν είναι εύκολα αποδεκτή και κυρίως σωστά διαχειρίσιμη. Μια παράσταση που δεν κοιτάς ρολόι, σε βομβαρδίζει συνεχώς και δεν θέλεις να τελειώσει. Βυθίζεσαι στον πάτο ενός πηγαδιού όπου νιώθεις άνετα και οικεία καθώς σου θυμίζει μεν κάτι αλλά δεν αναπνέεις καλά. Η ανάσα σου μειώνεται κατά το ήμισυ και ο αέρας λιγοστεύει κάθε φορά που οι λέξεις βιάζονται να καλύψουν το συναίσθημα. Η σιωπή φαίνεται πολύτιμη στο θέατρο Σταθμός και η σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά δημιουργεί στο θεατή την ίδια ανάγκη να μείνει σιωπηλός. Η απώλεια ενσυναίσθησης αποδεικνύεται τελικά η μεγαλύτερη αδυναμία αυτής της φυλής και θα ορίσει τις λέξεις περιττές και δυστυχώς επικίνδυνες για να εκφράσουν τα συναισθήματά μας.
Άννα Καντά, Dudukatheater, 6/2/19
Η μετάφραση της Έρις Κύργια, έχει έναν ρέοντα λόγο, πολύ αναγνωρίσιμο στην ελληνική πραγματικότητα. Οι ερμηνείες των ηθοποιών εξαιρετικές. Ο Μανώλης Μαυροματάκης, έχει μελετήσει βαθιά και αποδώσει επιτυχώς τον ρόλο του Κρίστοφερ, του πατέρα, ενός εκνευριστικά ελιτιστή και αφοριστικού, ιδιαίτερα σκληρού με τον γιο του τον Ντάνιελ, και ανταγωνιστικού με τη γυναίκα του, κάτι που φαίνεται στις υποδείξεις του για το μυθιστόρημα της που είναι αποθαρρυντικές και μειωτικές. Η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη στο ρόλο της Μπεθ, της μητέρας, είναι μια γυναίκα κάπως στον κόσμο της. Προσπαθεί να κρατήσει την οικογένεια και τα προσχήματα όταν δυσκολεύει η κατάσταση, ευγενική και ευαίσθητη.
Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης ως Ντάνιελ, παλεύει να τελειώσει τη διδακτορική εργασία του, νιώθει υποτιμημένος, εξαρτάται πολύ από τον Μπίλυ τον οποίο λατρεύει γιατί είναι και ο μόνος που τον προσεγγίζει με στοργή, αγάπη και ενσυναίσθηση. Ο μόνος που δίνει πραγματικά χρόνο, τον κοιτάζει στα μάτια και τον ρωτά για εκείνον. Νιώθει και είναι μόνος. Εξαιρετική η ερμηνεία του Δημήτρη Κουρούμπαλη, τόσο που πολλοί έφηβοι δυστυχώς θα αναγνωρίσουν σε αυτόν τον εαυτό τους. Η Ελένη Μολέσκη στο ρόλο της Ρουθ, ψάχνεται με το τραγούδι, έχει ανταγωνιστική σχέση με τον αδελφό της και αναπαράγει το μοτίβο της οικογένειας, ιδίως του πατέρα που είναι μονίμως επικριτικός. Ψάχνει κάποιον να στηριχτεί, έναν μεγαλύτερο άντρα για σχέση και βέβαια αναζητά την επιβεβαίωση. Σ’ αυτή τη φυλή που είναι υπεύθυνη για πολλές «αναπηρίες», η μικρότερη είναι αυτή του Μπίλυ με τον Μάνο Καρατζογιάννη, σε έναν εξαιρετικά δύσκολο ρόλο, όπου δεν ξέφυγε ούτε λεπτό στην απόδοση του κωφού, από την πρώτη στιγμή στη σκηνή, μέχρι την τελευταία όπου έκανε την επανάστασή του. Δείχνει πολύ συναισθηματικός και πρόθυμος να καταλάβει και να συμπαρασταθεί. Η Σύλβια (Βασιλική Τρουφάκου), του ανοίγει άλλους ορίζοντες και τον εντάσσει σε μιαν άλλη φυλή, αυτή των κωφών, από την οποία εκείνη που ήταν μέλος αν και με πρόβλημα ακοής, θέλει να απαγκιστρωθεί.
Μαρία Μαρή, Theatromania.gr, 12/2/19
Μια παράσταση που προβλέπω πως θα παίζεται για χρόνια στο «Θέατρο Σταθμός», το θέατρο των επιτυχιών. Αυτό το έργο διαθέτει όλα τα προαπαιτούμενα για μια καθολική επιτυχία: αβανταδόρικο καλογραμμένο κείμενο, ρόλοι που επιτρέπουν τον έκδηλο συναισθηματισμό, κοινωνικός προβληματισμός για επίκαιρα θέματα, όπως τα όρια στις σχέσεις, η αποδοχή του διαφορετικού κι ο καθημερινός φασισμός (εξ αντιθέτου παρουσιαζόμενος). Μην το χάσετε! Από τις καλύτερες παραστάσεις του δεύτερου μισού της χειμερινής περιόδου 2018-2019. Ο Μάνος Καρατζογιάννης εκθαμβωτικός στον ρόλο του εκ γενετής κωφού..
Κωνσταντίνος Μπούρας, Γράφειν, 4/2/19
Έμπειρος δάσκαλος της υποκριτικής, με ολοκληρωμένη άποψη για τη σκηνική σύμβαση και για τον καθοριστικό ρόλο του ηθοποιού στην παράσταση, ο Τάκης Τζαμαργιάς ανατέμνει τις ανθρώπινες σχέσεις για μιαν ακόμη φορά, πατώντας στο όχημα του τόσο καλού αυτού έργου. Ο Μάνος Καρατζογιάννης ολοκληρώνει τον χαρακτήρα που υποδύεται με μια βαθύτατη προσωπική έρευνα και τη γνωστή του ερμηνευτική ευαισθησία. Ο Δημήτρης Κουρούμπαλης σε μια δυναμική ερμηνεία που εκπλήσσει με τη σαρκικότητα και ακρίβειά της. Ο Μανώλης Μαυροματάκης και η Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη δίνουν δύο πραγματικά ρεσιτάλ ηθοποιίας, ενώ η Βασιλική Τρουφάκου εκπλήσσει με τον τύπο υποκριτικής που προτείνει. Η Ελένη Μολέσκη πολύ πειστική. Με το σύνολο των ερμηνειών που αποσπά, ο άξιος σκηνοθέτης επιχειρεί -είναι προφανές- και ένα εμβριθές σχόλιο πάνω στην επικοινωνία των ηθοποιών μεταξύ τους, επί σκηνής: δηλαδή επιτυγχάνει μια μεταθεατρική ανάγνωση του αξιολογώτατου, πολύσημου αυτού έργου.
Νίκος Ξένιος, Bookpress, 16/2/19
Οι ΦΥΛΕΣ εκτός από λογοτεχνικό αριστούργημα έγινε και μια σπουδαία παράσταση μέσα από τη σκηνοθεσία του Τάκη Τζαμαργιά που κατόρθωσε ακροβατώντας πανω σε λεπτές ισορροπίες να κρατήσει το μέτρο ανάμεσα στη βία και την τρυφερότητα, ανάμεσα στο θόρυβο και τη μουσική, ανάμεσα στην κραυγή και τη σιωπή. Ανάμεσα στις λέξεις και στα συναισθήματα. Το δυνατό καστ των ηθοποιών μας χάρισε υπέροχες ερμηνείες. Ο Μάνος Καρατζογιάννης απίστευτα υπεροχος-πλήρης μεταμόρφωση-στο ρόλο του κωφού. Ο Δ. Κουρούμπαλης μας συγκινησε στον ρόλο του Ντάνιελ (ιδιαίτερα στο δεύτερο μέρος όπου τον εγκατέλειψαν όλες οι άμυνές του κι έδωσε ρεσιτάλ). Ο Μ. Μαυροματάκης πειστικώτατος στον ρόλο του σκληρού πατέρα που έχει αποκοπεί από τα συναισθήματά του.
H Β. Ανδρεαδάκη έδωσε τη μητέρα όπως ακριβώς την οραματίστηκε η Νίνα Ρέιν, τρυφερή κι αδύναμη. Το 2ο από τα 5 παιδιά μιας οικογένειας χωρίς γονείς. Οι Ελ. Μολέσκη (Σύμβουλος δραματουργίας) και Β. Τρουφάκου μας χάρισαν πολύ καλές ερμηνείες στον ρόλο της κόρης η πρώτη και στον ρόλο της φίλης του Μπιλι η δεύτερη (έδωσε ακριβώς τη ψυχοσύνθεση του ανθρώπου που δεν είναι εκ γενετής κωφός αλλά κωφαίνεται στην πορεία. Συγχαρητήρια σε όλους τους συντελεστές! Μας έδωσαν μια από τις πιο δυνατές παραστάσεις της σεζόν με δύο θέματα-φωτιά της εποχής μας: Επικοινωνία κι Ενσυναίσθηση.
Λένα Σάββα,Theatrorama.gr, 11/2/19
Στις αρετές της παράστασης τα σκηνικά και τα κοστούμια (Εδουάρδος Γεωργίου). Το σκηνικό ήταν αληθινά οικείο, ζεστό και καθημερινό, αποτυπώνοντας παράλληλα τον εστέτ χαρακτήρα της οικογένειας. Εξίσου ενδιαφέροντα, με έντονα σημειολογικό χαρακτήρα και τα κοστούμια της παράστασης. Σημαντικός ο ρόλος τόσο της μουσικής (Γιώργος Χριστιανάκης), όσο και των φωτισμών (Αλέξανδρος Αλεξάνδρου) που λειτούργησαν συμπληρωματικά, αλλά και δηλωτικά του βασικού κειμένου. Τέλος, ξεχωριστή μνεία χρειάζεται στη μετάφραση (Έρι Κύργια), η οποία απέδωσε απροσποίητα με ζωντανό και καθομιλούμενο λόγο την πραγματικότητα μιας σύγχρονης δυτικής οικογένειας.
Τόνια Τσαμούρη, Spirto.net, 13/2/19