Τα τελευταία χρόνια το σύγχρονο Ισπανικό Θέατρο γνωρίζει μια πρωτόγνωρη άνθιση στις Αθηναικές σκηνές. Ο συγγραφέας Jordi Galceran έχει την τύχη να παρακολουθεί τρία έργα του να ανεβαίνουν με ιδιαίτερα μεγάλη επιτυχία, τη μέθοδο Gronholm, το Δάνειο και το Fuga στο θέατρο OLVIO για πρώτη φορά στην Ελλάδα.
Το έργο ξεκινά με τον παραιτηθέντα υπουργό ενέργειας και κλιματικής αλλαγής Ισίδρο Γκαλιάνα να ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει εξαιτίας της αποκάλυψης ενός οικονομικού σκανδάλου που οδήγησε στην απόκτηση της βίλας, που αποτελεί και το σκηνικό που εξελίσσεται η παράσταση. Μια παρόρμηση όμως της τελευταίας στιγμής, και η επιθυμία του να καλέσει ένα call girl θα φέρουν στον δρόμο του μία μυστηριώδη πλασιέ, μία συνοδό πολυτελείας, έναν πληρωμένο δολοφόνο και μια παράλυτη γιαγιά. Ένα γαιτανάκι παρεξηγήσεων, ανατροπών και μηχανορραφιών εξυφαίνουν αυτή την σπαρταριστή κωμωδία όπου για 90΄ τίποτα και κανένας δεν είναι αυτό που φαίνεται.
Το κείμενο είναι μια καλογραμμένη, έξυπνη κωμωδία με γρήγορους ρυθμούς. Κύριο χαρακτηριστικό της είναι σε ένα ακόμα κείμενο του Καταλανού συγγραφέα η κρίση. Οικονομική, κοινωνική, ηθική, αξιών, όλα σχολιάζονται ευρηματικά. Άνθρωποι διεφθαρμένοι, κουρασμένοι από την ζωή και τις κακουχίες της, ηθικά μετέωροι, έρμαια της τύχης, αμφιταλαντεύονται ανάμεσα στο καλό και στο κακό. Το πολιτικό σχόλιο δίνει την θέση του στο κοινωνικό σχόλιο τα οποία όμως προσεγγίζονται με χιούμορ (μαύρο σε ορισμένα σημεία) και μια ελαφρά ειρωνεία χωρίς να βαραίνουν την ατμόσφαιρα.
Η επιτυχία μια παράστασης, εκτός του κειμένου, απαιτεί μια καλή σκηνοθεσία και ένα ταιριαστό θίασο. Στην συγκεκριμένη παράσταση ο θίασος έχει μια ιδιαίτερη χημεία αφού το ταλέντο όλων ξεχωρίζει αδιαπραγμάτευτα. Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς, ως υπουργός, από την αρχή του έργου δείχνει τις προθέσεις του για το τι θα ακολουθήσει αφού μας υποδέχεται παίζοντας πιάνο και τραγουδώντας. Είναι ένας έμπειρος ηθοποιός, πολυτάλαντος, που κρατάει τα κωμικά standard της παράστασης σε υψηλά επίπεδα μέσα από μια καλοκουρδισμένη ερμηνεία.
Η Φαίη Ξυλά είναι απολαυστική ως πλασιέ. Χειμαρρώδης, υπέροχα κωμική (της πάει πολύ το είδος), κρατάει τον πιο αβανταδόρικο ρόλο του έργου προσεγγίζοντάς τον σαν «καρικατούρα» όταν χρειάζεται αλλά και με μεγάλο σεβασμό και ωριμότητα στις πιο εσωτερικές στιγμές της. Ο χαρακτήρας της περνάει από πολλές διακυμάνσεις αφού πρέπει να γίνει το θύμα ενός βίαιου συζύγου, η γλυκιά σύντροφος του υπουργού αλλά και μια γυναίκα αράχνη. Η Ξυλά καταφέρνει να προσαρμοστεί σε όλες αυτές τις αλλαγές με μεγάλη επιτυχία, να χειριστεί εξαιρετικά τα αισθήματά της και να μας παραδώσει μια καλοδουλεμένη υποκριτική.
Ο Κωνσταντίνος Γιαννακόπουλος εισέρχεται στην σκηνή με μια παρωδική χορογραφία που συνδυάζει τις πολεμικές τέχνες με το ζειμπέκικο. Ευρηματικότατο! Προσεγγίζει τον ήρωά του με έναν ιδιαίτερα έντονο κωμικό τρόπο με αρκετά σλάπστικ στοιχεία, έντονα σε κάποια σημεία, ποτέ όμως ενοχλητικά αλλά άκρως κωμικά.
Ο Γιώργος Χρανιώτης κρατάει έναν μικρό αλλά χαρακτηριστικό ρόλο καθώς καλείται να υποδυθεί την παράλυτη γιαγιά! Είναι πραγματικά εντυπωσιακός αφού εκτός της δυσκολίας της μεταμόρφωσης καταφέρνει σε όλη την διάρκεια της εμφάνισής του να διατηρεί την ίδια χροιά στην φωνή του, να μην υποκύπτει σε ευκολίες για να βγάλει γέλιο αλλά να μας παραδίδει μια αυθεντικά «παλιομοδίτικη» ερμηνεία υψηλής αισθητικής.
Τέλος η Μπέτυ Αποστόλου είναι ένα call girl γεμάτο νάζι και σκέρτσο. Μια πολύ δροσερή παρουσία, μία έντονη κωμική φλέβα, με ιδιαίτερα ενθαρρυντικά στοιχεία για το μέλλον.
Τίποτα από όλα αυτά όμως δεν θα δούλευαν σωστά χωρίς την εξαιρετική σκηνοθεσία του Νικορέστη Χανιωτάκη που ισορροπεί εξαιρετικά ανάμεσα στο κωμικό και στο τραγικό, αναδεικνύοντας όλες τις αρετές αυτού του πολυεπίπεδου έργου.
Η τελική αίσθηση της παράστασης είναι ότι στον κόσμο που ζούμε, με την αβεβαιότητα που διατρέχει την ζωή μας όλοι μας είμαστε εν δυνάμει εγκληματίες!
του Περικλή Μπίκου, 12/05/2016