Η επιλογή της εβδομάδας: “Μαυροπούλι” στο Θέατρο Σημείο

 

Η 12χρονη Ούνα και ο 42χρονος Ρέυ δημιούργησαν για μικρό χρονικό διάστημα μια ασύμβατη ερωτική σχέση. Όταν ο δεσμός αποκαλύφθηκε, ο Ρέυ συνελήφθη και τιμωρήθηκε με μερικά χρόνια φυλάκισης, ενώ η Ούνα έφτασε στην ενηλικίωση πάντα σημαδεμένη από αυτό το γεγονός. 

 

Στο σκηνικό παρόν, έπειτα από 15 χρόνια βλέπουμε την 27χρονη πλέον ηρωίδα να αιφνιδιάζει τον Ρέυ με μία απρόσμενη για εκείνον επίσκεψη. 

 

Φέρνει στο φως όλα εκείνα που ο Ρέυ προσπάθησε να ξεχάσει. Απελπισμένη ζητάει μια λύτρωση για την ψυχή της. Απαιτεί μια ολοκλήρωση της ιστορίας τους σαν να ήταν κάτι παραπάνω από μια εξωφρενική κακοποίηση. Σαν να ήταν μια πραγματική ιστορία αγάπης που καταδικάστηκε από τον χρόνο…

 

Το «Μαυροπούλι»(2005) του David Harrower καλεί τον θεατή ν’ αποδεχτεί και να αναγνωρίσει τα συναισθήματα και τις ανάγκες δύο ανθρώπων που πέρασαν τα όρια ενός κατακριτέου πάθους. Σαν σε ένα -ίσως πιο απελευθερωμένο- δικαστήριο, οι ήρωες  προσπαθούν να αναπτύξουν τα επιχειρήματά τους, να υπερασπιστούν τον εαυτό τους, να κατηγορήσουν ο ένας τον άλλο, να βάλουν ένα τέλος στην «άθλια» ιστορία τους.

 

 

Μας παρουσιάζει και πάλι δύο πρόσωπα σε σύγχυση, σημαδεμένα από το παρελθόν τους, που με μεγάλη αδυναμία προσπαθούν να επικοινωνήσουν. Το θηλυκό μοντέλο είναι κοινό στα δύο έργα. Με την ίδια απελπισία, την ίδια αγωνία για να βρει την αλήθεια, η Ούνα παίρνει το δρόμο της Γυναίκας από το Παγκάκι. Ωστόσο αυτή τη φορά τα εμπόδια είναι απροσπέραστα, σκληρότερα και οπωσδήποτε πιο ρεαλιστικά.

Το δράμα παύει πλέον να αφορά αποκλειστικά τους δύο και η λύση δε βρίσκεται μονάχα στην κρίση του κοινού καθώς όσο κι αν προσπαθεί ο θεατής να δικαιολογήσει τις πράξεις και τα πάθη των ηρώων, γνωρίζει καλά πως τον λόγο έχουν ήδη πάρει η κοινωνία και ο νόμος. 

 

Η παράσταση προσφέρει δυνατές στιγμές, τόσο στους χαμηλούς της τόνους όσο και στις εντάσεις της. Οι ηθοποιοί διαμορφώνουν αρχικά ένα κλίμα αμηχανίας πότε πατώντας ο ένας στην ατάκα του άλλου, πότε σωπαίνοντας για ώρα. Σταδιακά οι ελεγχόμενες αντιδράσεις διαδέχονται έναν ειλικρινή διάλογο κατά τον οποίο κυριαρχεί ο ερωτισμός. 

 

Ο σκηνικός χώρος είναι το εστιατόριο του εργοστασίου που δουλεύει ο Ρέυ. Σαν σύμβολα της παρακμής αλλά και των ζητημάτων που οι ήρωες πρέπει μοιραία να τακτοποιήσουν, δεκάδες πεταμένα σκουπίδια και αποφάγια δεσπόζουν στη σκηνή ενισχύοντας τη σύγχυση των θεατών. Ένας ρυθμός που σπάει τη σταθερότητά του χάριν των αναγκών του κειμένου (πέφτει η ηλεκτρική ασφάλεια του εργοστασίου κτλ) δημιουργεί μια πολύ αληθινή αίσθηση του χρόνου.

 

Ο Αλέξανδρος Μυλωνάς αποτυπώνει το ρόλο του Ρέυ , τον κατασταλαγμένο πια 57χρονο. Η παρουσίασή του διέπεται από αμεσότητα, ειλικρίνεια  και φυσικά από την απαραίτητη αυστηρότητα. Ένας έμπειρος ηθοποιός σ’ έναν ρόλο – πρόκληση. Η Βιργινία Ταμπαροπούλου πιο δραματική, μοιάζει συχνά νευρασθενική και παρουσιάζει την Ούνα εγκλωβισμένη σε μια εφηβεία που δεν πρόλαβε να ζήσει. Με τη ζεστή φωνή της και μια καταπληκτική ενέργεια περνάει με άνεση από τον θυμό στο πάθος και την ερωτική ένταση. Κοντά τους για μια ολιγόλεπτη εμφάνιση η μικρή Άννα-Μαρία Κόρνια που σηματοδοτεί την ολοκλήρωση του κύκλου και το φινάλε της παράστασης.

 

Εικαστικά ο Αντώνης Δαγκλίδης κατάφερε να ταιριάξει τον χώρο του εστιατορίου με μια πιο βιομηχανική αισθητική. Γκρίζα, σιδερένια έπιπλα σε έναν χώρο που θυμίζει κρύα αίθουσα αναμονής σε κάποιο νοσοκομείο.

Τα κοστούμια της Γιούλας Ζωιοπούλου συνάδουν με το ύφος των χαρακτήρων χαρίζοντάς τους παράλληλα και μια λιτότητα. Τέλος οι φωτισμοί σε ψυχρούς τόνους του Σάκη Μπιρμπίλη δένουν με την ρεαλιστική αποτύπωση του εργοστασιακού χώρου.