Ελληνική επαρχία. Αύγουστος. Ζέστη, τζιτζίκια και μύγες! Παρακολουθούμε μια μέρα του Σταύρου στην παραθαλάσσια αυτοσχέδια καντίνα του.
Χοιροτρόφος, τύπος λαϊκός, απείθαρχος, έχοντας μικρά και μεγάλα μπλεξίματα με την κρατική γραφειοκρατία, σίγουρα δεν χωράει στην εικόνα του «καθωσπρέπει» πολίτη.
Αρχικά, τον βλέπουμε να ανοίγει μαζί με την κόρη του, Χαρούλα, την καντίνα και να μελετά τους αραδιασμένους στο τραπέζι λογαριασμούς ή όπως καλύτερα περιγράφει ο ίδιος τη διαδικασία: «Ταϊζει το θηρίο». Όταν φτάνει η είδηση πως ο νεαρός γερμανός παραθεριστής Χέρμαν εξαφανίστηκε μυστηριωδώς από την περιοχή, η παραλία θα κλείσει για τους τουρίστες, οι έρευνες με μιας θα αρχίσουν κι ο ήρωας θα γίνει πολύ γρήγορα ο νούμερο 1 ύποπτος για τον πιθανό φόνο του νεαρού. Οι κατηγορίες αβάσιμες. Εκείνο που τις θρέφει είναι η ανάρμοστη εικόνα του, που φαίνεται να «χαλάει» το τοπίο. Όταν τα πραγματικά γεγονότα αντικρούσουν τις κατηγορίες που με τόση ευκολία έπεσαν επάνω του, θα είναι πια αργά για την καντίνα, το χοιροστάσιο και τα ακλόνητα πιστεύω του Σταύρου.
Ο «Άγριος σπόρος» είναι ένα σύγχρονο ρεαλιστικό δράμα γραμμένο από τον Γιάννη Τσίρο το 2013. Παρουσιάζει την εικόνα μιας νεοελληνικής τοπικής κοινωνίας σε σύγχυση, φανερώνοντας πολλά μελανά σημεία, δικά της και των ανθρώπων της. Με απλό, καθημερινό λόγο, περιλαμβάνει δυνατές σκηνές που «σπάνε» την έντασή τους με ένα μοναδικό χιούμορ. Οι τρεις χαρακτήρες του έχουν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Ο Σταύρος δεν εμφανίζεται στο έργο παριστάνοντας τον καλό ή τον κακό, το θύμα ή το θύτη. Από τη μία, τα βάζει μετά μανίας με το κράτος- «θηρίο» όπως το αποκαλεί,- από την άλλη, αποτελεί άθελά του τον καθρέπτη του. Είναι μάλλον ο άνθρωπός μας. Τον έχουμε συναντήσει. Ίσως να αλλάζει το φόντο και η περίσταση μα θα μπορούσε να μένει… στην πολυκατοικία μας. Είναι άγριος σπόρος ,όχι μόνο εξαιτίας της ιδιοσυγκρασίας του αλλά και εξαιτίας των επιλογών του. Έχοντας μπρος γκρεμό και πίσω ρέμα θα προτιμήσει να πετάξει πάνω από όλα για να ξεφύγει. Θα βρει αλλού να βλαστήσει και γιατί όχι; Να βολευτεί.
Η κόρη του, Χαρούλα, έχει μάθει να ζει κοντά του, να αντέχει τις παραξενιές και τα τερτίπια του. Μπορεί να τον φέρει με τα νερά της, να του βάλει της φωνές. Είναι ντόμπρος χαρακτήρας και δεν φοβάται την κούραση της δουλειάς. Δεν είναι ακλόνητη, λυγίζει. Θα αγανακτήσει, θα ξεσπάσει, ύστερα όμως θα μπει ξανά στην καντίνα και τους καπνούς της.
Αλλά και η φιγούρα του Τάκη δεν υστερεί σε ενδιαφέρον. Αστυνόμος στο επάγγελμα και συγχωριανός του Σταύρου, πέφτει κι ο ίδιος στην πλάνη της προκατάληψης. Είναι ένα εκτελεστικό όργανο, εντολοδόχος. Δείχνει να αγαπά τη δουλειά του και προβαίνει με ζήλο σε κάθε ανάκριση του Σταύρου και της Χαρούλας (παρόλο που ισχυρίζεται πως είναι ένα αρκετά δύσκολο καθήκον). Μπορεί να βρίσκεται σε δίλημμα, ωστόσο όσο οι έρευνες προχωρούν δε διστάζει να δείξει τα δόντια στους φίλους του. Εκείνα που μέχρι τότε δεν τον ενοχλούσαν στη φύση του Σταύρου, φαίνεται τώρα να αποτελούν για εκείνον θανάσιμα αμαρτήματα.
Η σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη για άλλη μια φορά ήρθε για να μας ενθουσιάσει.
Μ’ ένα δυνατό ρυθμό δημιουργεί με προσωπική άποψη το κλίμα και την ατμόσφαιρα που έχει ανάγκη το κείμενο. Διαμορφώνει τις προϋποθέσεις για μια σκληρή απεικόνιση των ψυχολογικών καταστάσεων των ηρώων.
Ο Τάκης Σπυριδάκης ταίριαξε ιδανικά θα λέγαμε στο ρόλο του Σταύρου. Διαχειρίστηκε τις διαθέσεις του ρόλου με αμεσότητα, αληθοφάνεια αλλά και πάθος τόσο στις έντονες σκηνές των συναισθηματικών εξάρσεων όσο και στις αναζωογονητικές χιουμοριστικές στιγμές του έργου. Συγκινητικός και πέρα για πέρα απολαυστικός, αποτελεί μια από τις καλύτερες ερμηνείες που είδαμε λίγο πριν φύγει το 2015.
Η Ντάνη Γιαννακοπούλου με τη σειρά της ενσαρκώνει την κόρη του Σταύρου με την ίδια αμεσότητα. Με προσοχή στον λόγο και την κίνηση, δίνει στο ρόλο της μια εφηβική χροιά και μια εγκλωβισμένη μέσα στην τσίκνα θηλυκότητα. Κατά το ξέσπασμά της και την μετέπειτα σκηνή του τσιγάρου, προσφέρει κάποιες από τις πιο δυνατές στιγμές στην παράσταση. Τέλος, ο Ηλίας Βαλάσης στο ρόλο του Τάκη, πατώντας πότε στην κωμωδία και πότε στο δράμα, διαμορφώνει εκ νέου την όψη του κάθε φορά που βγαίνει στη σκηνή. Πότε εκπροσωπεί την εξουσία, πότε το οικείο πρόσωπο του φίλου. Χρησιμοποιεί με άνεση τα εργαλεία του (φωνή, έκφραση και κίνηση) προσαρμόζοντάς τα κάθε φορά στο κλίμα της σκηνής.
Ένας γκριζαρισμένος τοίχος που περιλαμβάνει πόρτες και πάγκους που ανοίγουν και κλείνουν μπροστά στα μάτια μας είναι η καντίνα του Σταύρου. Αποτελεί ένα ευρηματικό και πολύ εργονομικό για τις δράσεις της παράστασης σκηνικό. Τα κοστούμια είναι προσαρμοσμένα στο στάτους και το ύφος των τριών χαρακτήρων, έχοντας βέβαια μια καλοκαιρινή -σχεδόν τουριστική- χροιά. Τέλος ,οι φωτισμοί μοιάζουν να παρακολουθούν τις σκέψεις και τα ψυχολογικά σκαμπανεβάσματα των ηρώων. Πότε με το κίτρινο, πότε με το κόκκινο, τους απομονώνουν σαν σε ένα κοντινό κινηματογραφικό πλάνο και σημαίνουν μια αλλαγή ύφους και ρυθμού. Ύστερα από λίγο γυρνούν πάλι στα «κανονικά» τους.
***Ιδιαίτερο είναι και το τρέιλερ της παράστασης από τον Σταύρο Συμεωνίδη. Εισάγει απευθείας τον υποψήφιο θεατή στο κλίμα της παράστασης. https://www.youtube.com/watch?v=EaSgXA34E6o
Η παράσταση δεν έχει σκοπό να δώσει λύση στα προβλήματα της σύγχρονης κοινωνίας. Θέτει όμως ερωτήματα και προβληματισμούς που σε συνδυασμό με τα παράξενα συναισθήματα που αφήνει μετά το πέρας της στους θεατές γεννούν τα απαραίτητα ερεθίσματα για μεγάλες και έντονες συζητήσεις.
της Ευάνθης Αθανασιάδη, 03/01/2016
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Καλ/χνική δ/νση – Σκηνικά: Γιώργος Χατζηνικολάου
Φωτισμοί: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Μουσική: Στέλιος Γιαννουλάκης
Φωτογραφίες: Δημήτρης Στουπάκης
Βοηθός σκηνοθέτη: Περίκλεια Χονδροπούλου
Video-trailer: Σταύρος Συμαιωνίδης
Πληροφορίες
Θέατρο Επί Κολωνώ (Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός, Αθήνα)
Κεντρική Σκηνή
Διάρκεια:105′
Ημέρες & ώρες παραστάσεων:
Σάββατο 6:00μμ, Κυριακή 9:30μμ, Δευτέρα, Τρίτη 9:00μμ, Τετάρτη 7:30μμ
Τιμές εισητηρίων: Κανονικό 16,00€, Φοιτητικό/Ανέργων Δευ, Τρι, 10,00€, Σαβ, Κυρ & αργίες 12,00€