Το Λίλιομ του Ούγγρου συγγραφέα Φέρεντς Μολνάρ είναι η τρίτη παράσταση που ανεβαίνει στο θέατρο πόρτα από τον Θωμά Μοσχόπουλο στο πλαίσιο της ενότητας «Κακά αγόρια σε έργα με περίεργα ονόματα».
Το Λίλιομ μας μεταφέρει στην προπολεμική Βουδαπέστη σε μια εποχή γεμάτη έγκλημα, φτώχεια, κατάπτωση των ηθικών αξιών και εργασιακή εκμετάλλευση. Μέσα σε αυτό το σκοτεινό και ζοφερό περιβάλλον θα ανθίσει ένας αντισυμβατικός έρωτας.
Αυτό το ιδιαίτερο σκηνικό ρομαντισμού και σκοταδιού δίνει την ευκαιρία στον Μοσχόπουλο να πλάσει ένα περιβάλλον που ακροβατεί ανάμεσα στο παραμύθι και το γκροτέσκο, το κωμικό και το τραγικό, διανθισμένο με στοιχεία μιούζικαλ, καμπαρέ και μεταφυσικού ονειροδράματος.
Σε ορισμένα ίσως σημεία η σκηνοθεσία του κ. Μοσχόπουλου να είναι αρκετά επιτηδευμένη, σε κανένα όμως σημείο δεν κουράζει αλλά εκμεταλλεύεται στο έπακρο όλους τους χώρους του θεάτρου και όλες τις ερμηνευτικές δυνατότητες των ηθοποιών του.
Ο Γιώργος Χρυσοστόμου και η Άννα Καλαιτζίδου αποτελούν ένα ταιριαστό ντουέτο γεμάτο έντονα συναισθήματα από την γνωριμία τους στο παγκάκι και τον γάμο τους μέχρι τον θρήνο τους μέσα στο αυτοκινήτακι του λούνα παρκ. Άξιοι συμπαραστάτες τους η Έμιλυ Κολιανδρή στο ρόλο της αφελούς φίλης της Τζούλη, ο Σωκράτης Πατσίκας στον διπλό ρόλο του φίλου του Λίλιομ Φισκούρ αλλά και του ουράνιου δικαστή, η Φιλαρέτη Κομνηνού, ο Λευτέρης Βασιλάκης, ο Ηλίας Μουλάς και ο Γιάννης Κλίνης.
Κομβικός είναι ο ρόλος της Κίττυς Παϊταζόγλου, καθώς ως θεία αποτελεί το παρελθόν του Λίλιομ και ως κόρη του αποτελεί το μέλλον. Την αρχή και τέλος, είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Σαν θεία αποδίδει με κωμικό τρόπο τα δεινά που συμβαίνουν στο ζευγάρι (είναι εξαιρετική στον ρόλο καθώς είναι υποχρεωμένη να παίζει ένα κεφάλι αλόγου, και παρόλα αυτά να αποδίδει με άνεση και η εκφορά του λόγου της να μην χάνεται στο ελάχιστο) και σαν κόρη παίζει με μια εγκράτεια και μια στωικότητα που κρύβει όμως μια μεγάλη λαχτάρα.
Η παράσταση είναι πολυεπίπεδη και πραγματεύεται θέματα τα οποία απαιτούν διπλή ανάγνωση. Από τον τίτλο κιόλας Λίλιομ που σημαίνει κρίνος αλλά και αλήτης στην Ουγγρική αργώ αντιλαμβάνεται κανείς οτι δεν είναι όλα άσπρο – μαύρο.
Το κακό δεν είναι απαραίτητα αντίθετο του καλού, ιδανικός έρωτας δεν υπάρχει, η ζωή και ο θάνατος δεν διαφέρουν και πολύ, η συγχώρεση και η αγάπη πολλές φορές εκδηλώνονται με έναν παραδόξως βίαιο τρόπο και οι δεύτερες ευκαιρίες μπορεί να περιέχουν μια κλοπή, ένα χαστούκι και μία εντέλλει εξιλέωση.
Αναλυτικές πληροφορίες για τους συντελεστές και τις ημέρες της παράστασης ακολουθούν στον σχετικό σύνδεσμο: http://all4fun.gr/fun/theater/9646-q-q-.html
Τ
ου Περικλή Μπίκου, 19/1/2015