Εκεί στην Αρκουδοράχη του Έντ Τόμας ο χρόνος μοιάζει σαν να έχει παγώσει. Ο Τζοχν Ντάνιελ, η Νόνι, ο Ιβάν και ο απρόσμενος επισκέπτης Κάπταιν μοιάζουν εγκλωβισμένοι σε ένα μετέωρο παρόν με ένα μέλλον που τρίζει σε κάθε αναπνοή τους. Καθώς η καθημερινή τους ζωή κυλά σαν του ναυαγού πάνω στη σχεδία, μοναδική τους σανίδα σωτηρίας η μνήμη.
Όταν γύρω σου χάνονται όλες οι σταθερές αξίες τι είναι αυτό που αληθινά σου απομένει; Το μόνο που μένει για να μην χάσεις τον εαυτό σου είναι να μην ξεχάσεις. Να μην ξεχάσεις όσα έζησες, όσα αγάπησες, όσα μοιράστηκες και γίνανε κομμάτι του εαυτού σου .Όσα έχασες, όσα σε πόνεσαν. Και όλα όσα ένιωσες και εξέφρασες στη δική σου γλώσσα. Όταν αυτά χαθούν, οι άνθρωποι ζουν αποξενωμένοι, Μόνοι σε μια Αρκουδοράχη.
Ο Ουαλός συγγραφέας Έντ Τόμας μας χάρισε ένα έργο για την απώλεια. Απώλεια της ταυτότητας. Απώλεια της ουσίας της ανθρώπινης ύπαρξης. Ο Αργύρης Ξάφης μας έδωσε με αγάπη μέσα από μια εκπληκτική δουλειά την ευκαιρία να έρθουμε σε επαφή με ένα εξαίρετο κείμενο. Η ομάδα ΠΥΡ μας χάρισε επί σκηνής ένα μοναδικό ταξίδι στην Αρκουδοράχη που κουβαλάει ο καθένας μέσα του. Μέσα από εκείνες τις σιωπές, τα βλέμματα, την ανεπαίσθητη κίνηση , τα αγγίγματα που δεν έγιναν, τις παύσεις, η σκηνοθέτης Ιώ Βουλγαράκη είπε με εκκωφαντική σιωπή όλα τα ανείπωτα που ηχούν δυνατά στις ψυχές των ηρώων.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια ανέλαβε η Anna Fedorova και με ευρηματική απλότητα μας μετέφερε στην έρημη και παγωμένη Αρκουδοράχη. Ο φωτισμός του Αλέξη Αναστασίου ήταν εκπληκτικός. Οι σκιές που δημιουργούνταν συμπλήρωνε τις σιωπές των ηρώων, δίνοντας με έναν μαγικό τρόπο όλο τον εσωτερικό τους κόσμο. Η κινησιολογία της Κατερίνας Φώτη αξίζει να μνημονευτεί καθώς αποτύπωσε εξαιρετικά την τρικυμία της ψυχής όταν παλεύει να μην χάσει τον ξεθωριασμένο του εαυτό. Σκηνή που μας καθήλωσε ο χορός της Νόνι με τον Τζοχν Ντάνιελ. Χορεύουν χωρίς να αγγίζονται σα να υπάρχουν μαγνητικά πεδία που απωθούν την μεταξύ τους επαφή. Οι ηθοποιοί Αργύρης Ξάφης, Δέσποινα Κούρτη, Δημήτρης Γεωργιάδης και ο Ιωσήφ Ιωσηφίδης μας χάρισαν υπέροχες, αληθινές, καθηλωτικές ερμηνείες σε μια παράσταση που όλα έδεναν αρμονικά και ξεπέρασε κάθε προσδοκία μας.
Μια παράσταση με συγκλονιστικές ερμηνείες που μας συγκίνησε βαθιά για όλα εκείνα που δεν λέχθηκαν ποτέ, για όλα εκείνα που αφήσαμε να τα πάρει ο χρόνος στο διάβα του και μας άφησαν την γεύση του ανεκπλήρωτου, για όλα όσα μέσα μας έχουν παγώσει πια σαν μια άλλη Αρκουδοράχη. Ευγνώμονες που ζήσαμε αυτή τη θεατρική εμπειρία. Μια αληθινή μέθεξη .
Της Έλενας Γαζγαλή, 18/4/23
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ