Δεν μπορούσε να τύχει καλύτερης έναρξης το φετινό Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου, από αυτήν την παράσταση που παρακολουθήσαμε απνευστί στην κυριολεξία στην Χώρο Η της Πειραιώς 260.
Το εξ Ηνωμένων Πολιτειών Nature Theater of Oklahoma σε συνεργασία με τη Σλοβένικη ομάδα EnKnapGroup θέλοντας μας μιλήσουν για “Το κυνήγι της Ευτυχίας”, έστησαν στη σκηνή ένα ολοζώντανο σαλούν βγαλμένο από τα βάθη των κλασικών γουέστερν σε μια παρωδία του αμερικάνικου όνειρου. Η Διακήρυξη της Ανεξαρτησίας αποδομείται στην ορθή πλέον διάσταση της: κούφια λόγια.
Μέσα από αυτήν τη σάτιρα, ανάμεσα σε σφαίρες, συμπλοκές, τραπουλόχαρτα, σπαγκέτι/μουσικές, ποτά που τσουλάνε γίναμε μάρτυρες ενός πικρού σχόλιου για τον πόλεμο στον Περσικό κόλπο. Το σαλούν μεταφέρεται στη Βαγδάτη, το ουίσκι γίνεται Red-Bull, τα σκάγια χειροβομβίδες και η καταγγελία του παραλογισμού του οικονομικού επεκτατισμού αποκωδικοποιείται και αποκαλύπτεται εν μέσω σπιρουνιών, φτερών και πούπουλων.
Οι συντελεστές της παράστασης μας συστήνονται ως χορευτές. Ωστόσο, απολαύσαμε υποκριτική υψηλού επιπέδου, τόσο στο α μέρος όπου κυριαρχεί το εύθυμο στοιχείο της παρωδίας, όσοκαι στο δεύτερο όπου τα πράγματα πραγματικά σοβαρεύουν.
Με κινηματογραφική θα έλεγες δράση, με έντονα στοιχεία βωβού κινηματογράφου, παρακολουθήσαμε μια χορογραφημένη έως και την τελευταία ανάσα της παράσταση, με απίστευτη ακρίβεια ταύτισης των ηχογραφημένων ήχων και της κίνησης των ηθοποιών (οι σκηνές των συμπλοκών συνιστούν ένα έργο τέχνης).
Καλλιτέχνες που ιδρώνουν φανέλα, με σωματική ευελιξία και αξιοθαύμαστη πειθαρχία στις επιταγές του δύσκολου αυτού εγχειρήματος μιας παράστασης που είναι και χορός αλλά όχι μόνο, είναι υποκριτική αλλά όχι μόνο, είναι σάτιρα αλλά όχι μόνο, είναι ακριβώς αυτή αποτύπωση όλης αυτής της “παλαβομάρας” μιας κοινωνίας που ούτε ξέρει από που ξεκίνησε, ούτε γνωρίζει που πηγαίνει, και πολύ περισσότερο αδυνατεί να προβλέψει που θα καταλήξει. Το “Κυνήγι της Ευτυχίας” είναι ένα κυνήγι στα τυφλά.
Το δεύτερο μέρος, αποτελεί έναν κορυφαίο δραματικό μονόλογο, ερμηνευμένο από τον αμίλητο μπάρμαν του πρώτου μέρους, σκηνοθετημένο όμως με μαεστρία και αποδοσμένο ως σύνθετη θεατρική πράξη και σύμπραξη όλων των συντελεστών της.
Τέρπουν το ελληνικό κοινό λέγοντας λέξεις-ιδέες στην γλώσσα μας (ευτυχία – μοναξιά),μας κλείνουν πονηρά το μάτι και μας οδηγούν σε σκληρούς, “δικούς” μας συνειρμούς βαφτίζοντας τους νεκρούς του περσικού “Λέλα Καραγιάννη” και στο τέλος μας καλούν να να συμφάγουμε στην ελληνική ταβέρνα Ροζαλία.
Δύο ακόμη παραστάσεις, και σίγουρα μια από τις πολύ καλές προτάσεις από το Παγκόσμιο Θέατρο, που χάρη στο Φεστιβάλ έχουμε την ευκαιρία να απολαμβάνουμε.
Κώστας Ζήσης 2/6/2018
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΕΔΩ