Στον Χώρο Τεχνών Κ4 παρουσιάζεται φέτος το «Μπλε Υγρό» σε σκηνοθεσία της Βίβιαν Στεργίου. Οι ηθοποιοί Έλενα Αϊβαλιώτου και Πέπη Γιαννιώτη μοιράζονται τις σκέψεις τους για το έργο, τις θεματικές του, αλλά και για τη διαδικασία συνεργασίας τους στη σκηνή.
Πώς σας προσελκύει η έννοια του «μπλε υγρού» και πώς τη μεταφέρετε στον χαρακτήρα σας στη σκηνή;
ΕΛΕΝΑ ΑΙΒΑΛΙΩΤΟΥ: Το μπλε υγρό εμπεριέχεται στον εαυτό μας, στο σώμα μας και στην ίδια μας την ζωή. Όπως αναφέρει και το κείμενο “Η ζωή είναι ένα κολλώδες μπλε υγρό”, ένα αναπόσπαστο κομμάτι. Καμιά φορά προϋπάρχει και πριν την ίδια μας την ύπαρξη. Εμείς στη σκηνή το μεταφέρουμε δείχνοντας από ποιους εξωτερικούς παράγοντες ξεκίνησε να γίνεται μέρος μας και πως καταλήγει όταν “σκάει” και ρευστοποιείται.
ΠΕΠΗ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗ: Μας προσελκύει σαν ένα δικό μας κομμάτι που κουβαλάμε από πάντα με έναν τρόπο, και το φέρνουμε στην σκηνή μέσα από στιγμές που όλοι έχουμε βρεθεί. Σε οικογενειακά τραπέζια πχ.
Αλλά δεν μπορώ να πω περισσότερα για να μην προδώσω το έργο.
Ποιες προκλήσεις συναντήσατε ερμηνεύοντας ιστορίες που αντικατοπτρίζουν τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία;
ΕΛΕΝΑ ΑΙΒΑΛΙΩΤΟΥ: Το πόσο τρομακτικά ριζωμένη είναι η πατριαρχία στην ελληνική οικογένεια και το πως όλοι μας όταν διαβάζαμε τις ιστορίες, ξέραμε ότι κάποια στιγμή στην ζωή μας έχουμε έρθει αντιμέτωποι με αυτό. Προσωπικά, η πρόκληση για μένα ήταν η ορθή διαχείριση συναισθημάτων που μου δημιουργήθηκαν με το πώς θα επικοινωνηθούν στη σκηνή.
ΠΕΠΗ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗ: Οι προκλήσεις υπήρχαν κυρίως στις εναλλαγές του ρυθμού και του ύφους. Πολλές φορές έπρεπε να ξεχάσουμε τι είχε γίνει πριν και να περάσουμε ξαφνικά σε κάτι κωμικό.
Αυτό είναι μέρος της παράστασης σε αρκετά μεγάλο βαθμό.
Επίσης ήμασταν πολύ προσεκτικοί στο να μην γίνουμε, επιθετικοί προς τους θεατές.
Πώς η «street» διάθεση και ο hip hop ρυθμός της παράστασης επηρεάζουν τον τρόπο που παίζετε;
ΕΛΕΝΑ ΑΙΒΑΛΙΩΤΟΥ: Είναι ο παλμός των ιστοριών, η ενέργεια που υπάρχει πίσω από τις λέξεις και φυσικά η σκηνοθετική ματιά που δεν γίνεται να μην σε επηρεάσει γιατί είναι κομμάτι του έργου. Η ρομαντικοποίηση της τσιμεντένιας Αθήνας και η αίσθηση του ότι δεν μπορείς να ξεφύγεις από αυτήν.
ΠΕΠΗ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗ: Μας επηρεάζουν, κυρίως στις εναλλαγές τόπου και αφήγησης, αλλά και στον ρυθμό. Παίζει ρόλο και το σκηνικό και βοηθάει πολύ για να το αναπνεύσει όλο αυτό και ο θεατής μαζί μας.
Είναι μια παράσταση που είμαστε μαζί με τους θεατές σε όλο το έργο , οπότε κάθε παράσταση είναι διαφορετική για εμάς έτσι κ αλλιώς.
Πολύ σημαντικός παράγοντας είναι και το πάντρεμα της αφήγησης και των δράσεων με την μουσική που έγραψε ο Φώντας Φωτεινός με πολύ αγάπη και μεράκι για την δουλειά.
Υπάρχει κάποια σκηνή ή στιγμή που σας συγκίνησε ιδιαίτερα κατά τη διάρκεια των προβών;
ΕΛΕΝΑ ΑΙΒΑΛΙΩΤΟΥ: Ναι, φυσικά και ακόμα μας συγκινεί κατά τη διάρκεια του έργου. Υπάρχει μια πολύ συγκεκριμένη στιγμή ένωσης μεταξύ μας στη σκηνή, που ας πούμε ότι καταφέρνουμε να σκοτώσουμε το “εγώ” μας και να γίνουμε ένα σώμα.
ΠΕΠΗ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗ: Ναι, σε μια σκηνή με την Έλενα μας γεννήθηκαν πολύ έντονα συναισθήματα. Κι αυτό είναι πολύ όμορφο όταν συμβαίνει.
Είναι από αυτές τις στιγμές που δυο άνθρωποι γίνονται ο ένας η φωνή του άλλου και αυτό είναι απελευθερωτικό.
Πώς συνεργάζεστε μεταξύ σας για να δημιουργηθεί η αίσθηση κοινότητας και οικογένειας που περνάει στη σκηνή;
ΕΛΕΝΑ ΑΙΒΑΛΙΩΤΟΥ: Όταν εστιάζεις στον παρτενέρ σου και όχι στον εαυτό σου, όλα κυλούν πιο εύκολα. Η Πέπη και εγώ, είχαμε την τύχη να έχουμε μια εξαιρετική χημεία και συνεργασία εξ αρχής που προέκυψε πηγαία καθώς και σημεία ταύτισης με το κείμενο.
ΠΕΠΗ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗ: Δουλέψαμε πολύ με αυτοσχεδιασμούς πάνω σε θεματικές που μας έδινε ο Κώστας. Ό,τι μας κινούσε το ενδιαφέρον, το πηγαίναμε παρακάτω. Μοιραστήκαμε δικές μας ιστορίες, μιλήσαμε για πράγματα που μας αφορούν και αγγίζουν τα θέματα της παράστασης.
Βοήθησε πολύ η παρατήρηση στην καθημερινότητα, ταινίες, και πολλές φορές και μια μπύρα μετά την πρόβα.
Τι θα θέλατε να κρατήσει μαζί του ο θεατής μετά το τέλος της παράστασης;
ΕΛΕΝΑ ΑΙΒΑΛΙΩΤΟΥ: Το θέατρο είναι ένας ζωντανός οργανισμός που γεννιέται και πεθαίνει την ίδια στιγμή, χωρίς να μπορεί να επαναληφθεί με τον ίδιο τρόπο όπως όταν βλέπεις μια ταινία και αυτή είναι η μοναδικότητα του. Θα ήθελα να κρατήσει ότι ακόμα και όταν όλα δείχνουν μάταια, δεν σημαίνει ότι δεν έχουν νόημα και ότι δεν σε καθορίζουν ούτε το παρελθόν σου, ούτε οι γονείς σου. Μπορείς πάντοτε να επαναπροσδιορίσεις το ποιος θέλεις να είσαι.
ΠΕΠΗ ΓΙΑΝΝΙΩΤΗ: Ο κάθε θεατής σίγουρα θα δώσει τη δική του ανάγνωση, αλλά θα ήθελα να γελάσει και να νιώσει ότι είναι κομμάτι της παράστασης.
Θα μου άρεσε αν σκεφτεί ότι τα πράγματα δεν είναι μονοδιάστατα στην ζωή, καθώς και ότι δεν είναι ντροπή κανένα συναίσθημα.
Ζούμε σε μια κοινωνία που φοράμε πολλές ταμπέλες του καλού παιδιού του κακού παιδιού. Όλο αυτό μόνο κακό μας κάνει , και ελπίζω να περάσει σε κάποιους θεατές με την παράσταση.
Πληροφορίες για την παράσταση ΕΔΩ