* Η επιθυμία μου να ακολουθήσω την πορεία που απαιτεί η τέχνη του θεάτρου ξεκινάει από πολύ τρυφερή ηλικία. Ως παιδί, θυμάμαι πάντα τον εαυτό μου να δημιουργεί αυτοσχέδια παιχνίδια με χαρακτήρες και συνθήκες που ενσαρκώνονταν στο παιδικό μου δωμάτιο και ζωντάνευαν στα μάτια μου και στην ψυχή μου. Θυμάμαι να εφευρίσκω καινούριες ιδέες για το ποια θα είναι η επόμενη παράσταση την οποία θα κάνω πρόβα και θα παρουσιάσω μαζί με την αδελφή μου και τις φίλες μας στους μεγαλύτερους στο σαλόνι του σπιτιού. Mπορώ να πω με σιγουριά πως αυτή η κατεύθυνση της δημιουργίας όσο πιο πολύ μεγάλωνα τόσο πιο έντονη και στοχευμένη γινόταν. Από πάντα γνώριζα και αισθανόμουν με τι θέλω να ασχοληθώ και μάλιστα αυτόματα. Είναι κάτι που δεν μπορεί να εξηγηθεί με τη λογική, είναι κάτι σαρωτικό. Σαν ανάγκη. Έτσι, στα κρίσιμα εφηβικά μου χρόνια αυτό το έβαλα σε λέξεις και εν τέλει έγινε στόχος που πλέον έχει επιτευχθεί.
* Οι λέξεις είναι φτωχές για να περιγράψουν το μεγαλείο της υποκριτικής για μένα. Η μαγευτική αυτή τέχνη έχει ποικιλομορφίες. Μπορώ να τοποθετήσω την υποκριτική πολύ κοντά στην ίδια τη ζωή. Για εμένα υποκριτική είναι η συνομιλία των ανθρώπων με τα συναισθήματά τους και με τον ίδιο τους τον εαυτό. Το παριστάνειν δεν είναι απλώς μίμηση· είναι δράση, είναι φιλοσοφία, είναι επιστήμη που πρέπει να προσεγγίζεται μέσα από τη μελέτη και την αγάπη, έτσι ώστε να κάνει τον κόσμο μας καλύτερο. Το παράδοξο — και ταυτόχρονα το κλειδί — στην υποκριτική είναι η ειλικρίνεια που γεννιέται μέσα από την αναπαράσταση. Φωτίζει τις αλήθειες των ανθρώπων και αποτελεί ένα νοητό νήμα που παραμένει παλλόμενο και ενώνει τις ψυχές τους όσο εκείνοι ζουν, όσο νιώθουν και όσο έχουν ανάγκη την αλληλεπίδραση.
* Σχετικά με την αντιμετώπιση ενός καλλιτέχνη στην Ελλάδα, εξαρτάται από το σε ποιον και για ποιον μιλαει κανείς. Δυστυχώς ακόμα υπάρχει μιας μορφής υποτίμηση προς τους καλλιτέχνες από μερίδες της κοινωνίας ενώ το υπόβαθρό τους έχει κατά καιρούς υποβιβαστεί θεσμικά και από την πλευρά της πολιτείας. Το ευτυχές είναι πως αυτό γρήγορα η πλειοψηφία το βάζει στην άκρη. Πιστεύω ότι μέσα από τη δουλειά μας και τους αγώνες μας οι καλλιτέχνες έχουμε απαιτήσει και τελικά κερδίσει το σεβασμό του κόσμου. Κατά τη γνώμη μου η όποια έλλειψη θαυμασμού προς τους καλλιτέχνες οφείλεται στην άγνοια, την ημιμάθεια και την έλλειψη αισθητικής. Όλα αυτά βέβαια δεν είναι παρά ένας καθρέφτης. Ο χώρος του θεάτρου είναι κι αυτός μια μικρογραφία του κοινωνικού ιστού με τα όμορφα και τα στραβά του.
* Αισιόδοξη με κρατάει η αγάπη μου για την τέχνη, η έμπνευση που έχω καθημερινά με κάθε αφορμή, το πάθος μου, η ίδια η δουλειά, η δυνατότητα μελέτης, αλλά και οι δικοί μου άνθρωποι. Στενοχωριέμαι όμως και επηρεάζομαι όταν βλέπω στο βωμό του χρήματος να θυσιάζεται η αισθητική και η ουσία της τέχνης μας. Αυτό το παρατηρώ όλο και περισσότερο και μάλιστα με τις ευλογίες του κόσμου.
* Το μερίδιο των καλλιτεχνών στις διαμορφώμενες συνθήκες διαφαίνεται στο έργο μας και πάνω στη σκηνή. Το έργο τέχνης χρειάζεται να είναι μελετημένο, σίγουρο και σκόπιμο. Το θέατρο είναι πράξη: πολιτική, ανθρωπιστική, επαναστατική και όλες αυτές μαζί. Μέσα από τη δουλειά μας, τη μελέτη του κόσμου γύρω μας και των αναγκών του, είναι ευχής έργον να συμβεί η ένωση και η εξέλιξη. Η τέχνη μας μπορεί να φέρει την αλλαγή σε εκείνον που έχει ανοιχτά και διαθέσιμα μάτια, αυτιά και ψυχή. Αυτό βέβαια ξεκινάει πρώτα από τη μελέτη του εαυτού μας. Αυτό είναι το καθήκον μας.
* Η πολιτεία σε συνεργασία με τον καλλιτεχνικό χώρο θα έπρεπε να δίνει τη δυνατότητα αυτής της μελέτης δημιουργώντας τις κατάλληλες συνθήκες. Η τέχνη του θεάτρου χρήζει καθημερινής μελέτης, συγκέντρωσης, εξάσκησης και παρατήρησης. Είναι πρωταθλητισμός. Πώς όμως ένας καλλιτέχνης θα φτάσει σε επίπεδα πρωταθλητισμού όταν χρειάζεται να εργάζεται σε κάτι που δεν σχετίζεται με την τέχνη του για να ζήσει;
* Αυτό είναι κάτι που οδηγεί στο θόλωμα της καλλιτεχνικής δημιουργίας, ενώ αντιθέτως αυτή χρειάζεται διαύγεια και διαφάνεια. Η τέχνη γεμίζει τα κενά που αφήνει η κοινωνία και μας υπενθυμίζει αλήθειες που δυσκολευόμαστε να παραδεχτούμε για τον εαυτό μας. Εκεί έγκειται και η αξία της. Ο ρόλος της είναι να ομορφαίνει τον κόσμο μας με έναν τρόπο γλυκό αλλά και αυστηρό σαν μια ώριμη μητέρα. Όλοι θα μπορούσαμε να επιβιώσουμε χωρίς χρώματα και μυρωδιές σε αυτή τη ζωή. Πόσο ανάγκη όμως τα έχουμε για να νοηματοδοτούμε τη μαγεία της; Η τέχνη είναι αυτά τα χρώματα και οι μυρωδιές στη ζωή μας. Γι’ αυτό είναι σωτήριο να τη διαφυλάττουμε.
* Mε την ομάδα Hippo Theatre Group γνωριστήκαμε με αφορμή τις ακροάσεις που πραγματοποιήθηκαν για την παράσταση με τίτλο «Κόντρα στον άνεμο: η ιπτάμενη περιπέτεια της Τίρα» Ο Αλέξανδρος Ράπτης και ο Φώτης Δούσος, που υπογράφουν το κείμενο και τη σκηνοθεσία, ασχολούνται με το θέατρο για παιδιά πολλά χρόνια. Έχουν δημιουργήσει λοιπόν μέσα από τις γνώσεις και την εμπειρία τους έναν ιδιαίτερα εφευρετικό, εκρηκτικό, μοναδικό και σπάνια ειλικρινή τρόπο να επικοινωνούν με τις ευαίσθητες ψυχές και τα πανέξυπνα μυαλουδάκια των παιδιών, πολύ σημαντικά και καίρια ζητήματα.
* Η συγκεκριμένη παράσταση θέτει θέματα που αφορούν τον πλανήτη μας, όπως οι φωτιές στα δάση και τα συμφέροντα των ανθρώπων μέσα από τις καταστροφές της φύσης αλλά και τη σημασία του σεβασμού προς το περιβάλλον και του αυτοσεβασμού. Η παράσταση αφήνει ένα αισιόδοξο μήνυμα για τη δύναμη του ανθρώπου που αγαπά τη φύση και για τη δυνατότητα της αλλαγής προς το καλύτερο. Όλα αυτά βέβαια εκφράζονται με έντονη σωματικότητα, πολύ υψηλή ενέργεια, τραγούδια και πρωτότυπη μουσική, δημιουργώντας μια παλέτα με ολόκληρους κόσμους και πολλούς χαρακτήρες μέσα από δύο μόνο σώματα.
* Η συνεργασία με όλους ανεξαιρέτως τους συνεργάτες κυλάει ομαλά και όμορφα. Η ομάδα μας κατά τη διάρκεια των προβών έχτισε έναν ακλόνητο δεσμό εμπιστοσύνης και σεβασμού. Πάνω σε αυτά τα γερά θεμέλια η ομάδα μας ανθίζει όλο και περισσότερο όσο προχωράει. Η φύση της παράστασης να ταξιδεύει σε όλη την Ελλάδα, θέτει μια ιδιαίτερη συνθήκη που μέσα από την καλή διάθεση και την εμπιστοσύνη γίνεται ακόμα πιο υπέροχη. Ο κάθε θεατής είτε είναι παιδί είτε ενήλικας αξίζει να παρακολουθήσει την παράσταση για να διασκεδάσει, να συγκινηθεί, να γελάσει, να κλάψει, να προβληματιστεί, να αναρωτηθεί και να θαυμάσει το μεγαλείο της φύσης και της απλότητάς της.
* Στην παράσταση ενσαρκώνω τρεις ρόλους και έναν αφηγητή της ιστορίας μας. Αυτοί οι ρόλοι εναλλάσσονται κατά τη διάρκεια του έργου. Το πέρασμα από τον έναν ρόλο στον άλλο αποτυπώνεται τόσο στο σώμα μου όσο και στην εκφορά του λόγου καθώς και στις ενδυματολογικές αλλαγές που ακολουθούν τον κάθε χαρακτήρα. Η μαμά της Τίρα είναι εκείνη που φροντίζει, προφυλάσσει και αυτοθυσιάζεται.
* Η Δανάη, η ερευνήτρια που σώζει το δάσος, έχει πάθος, δύναμη και στόχο να αγωνιστεί για το καλό όλων των στοιχείων την φύσης με κίνητρό της την αγάπη για τα πουλιά. Δεν το βάζει κάτω με τίποτα! Όλα αυτά τα στοιχεία που φέρουν οι χαρακτήρες δεν απέχουν από την δική μου ιδιοσυγκρασία.
* Από την άλλη ο κύριος Τσιμεντάκης, ο κύριος κακός της ιστορίας μας, μοιράζεται αντίστοιχο πάθος με τη Δανάη που όμως αφορά το κέρδος του, με το τίμημα της φυσικής καταστροφής να μην τον απασχολεί αλλά αντιθέτως να τον εξυπηρετεί. Ως αντίπαλο δέος, ο κύριος Τσιμεντάκης, μου υπενθυμίζει την κακή εκδοχή της φιλοδοξίας που ως καλλιτέχνες πρέπει να δαμάζουμε.
* Ο κινηματογράφος είναι λατρεία. Με ωθεί στην δημιουργία και την έμπνευση. Με γοητεύει πολύ διαφορετικά από την τέχνη του θεάτρου αλλά το ίδιο δυνατά. Με ταξιδεύει σε κόσμους που πάντα ήθελα να πάω και σε άλλους που δεν θα ήθελα ποτέ. Μου αρέσει να τον μελετάω. Να βλέπω την ίδια ταινία ξανά και ξανά και να ανακαλύπτω πάντα λεπτομέρειες στις ερμηνείες των ηθοποιών. Είναι αδιαμφισβήτητα αντικείμενο μελέτης και εισιτήριο στη μαγεία της ζωής.
* Γράφω πολύ για κινηματογράφο. Συνδυάζω μέσα στα γραπτά μου τον κόσμο που παρατηρώ και τον προσωπικό μου κόσμο. Είναι στα άμεσα σχέδιά μου να ασχοληθώ με την έβδομη τέχνη, πλησιάζοντάς την με μια προσωπική ματιά που εμπεριέχει έναν παράξενο ρομαντισμό. Η αισθητική μου βασίζεται περισσότερο στη δράση των ηθοποιών και τις εικόνες που ξεχειλίζουν συναισθήματα και νοήματα. Μια αφαιρετική οπτική της παράδοσης, εμποτισμένη με στοχασμό, αλληγορία, συναίσθημα, αθωότητα και ερωτισμό. Διατηρώντας μια ιδιαίτερη φρεσκάδα, το έργο μου αποτελεί μια σύγκρουση παλιού και καινούριου, φύσης και πολιτισμού.
* Στην τηλεόραση βλέπω κάποιο μέλλον τα τελευταία χρόνια ωστόσο δεν είναι η συνήθειά μου και δεν παρακολουθώ ιδιαιτέρως τηλεοπτικά προγράμματα. Σαν ηθοποιός όμως με εξιτάρει η ιδέα του να βρίσκομαι στο γύρισμα για κάτι τηλεοπτικό. Μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου σε μια φρέσκια κωμωδία ή σε μια σειρά εποχής που ανθίζει τα τελευταία χρόνια.
* Ο εθελοντισμός και η διδασκαλία είναι δύο τελείως διαφορετικές πτυχές της ζωής μου. Αγαπώ πολύ τους ανθρώπους. Δεν το νιώθω όμως σαν ευθύνη, ούτε σαν βάρος αλλά σαν το αυτονόητο που θα έπρεπε όλοι μας να πράττουμε από λίγο κάθε μέρα. Πάντα προσπαθώ να βοηθάω όσο μπορώ με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Όταν λοιπόν ξεκίνησα τις εθελοντικές δράσεις είτε μόνη μου είτε σε κάποιον φορέα ένιωσα αμέσως ότι αυτό είναι κάτι που ποτέ δεν πρέπει να σταματήσω.
* Δεν περιγράφεται το συναίσθημα του να μπορείς να δίνεις χαρά και φροντίδα σε ευάλωτους ανθρώπους τη στιγμή που ο περισσότερος κόσμος τους προσπερνάει ή κάνει ότι αγνοεί την ύπαρξή τους. Από τους ανθρώπους που ζουν στο δρόμο μέχρι τα παιδιά που μεγαλώνουν με δυσκολίες και σε ιδρύματα έχω δει την ευγνωμοσύνη τους στη βοήθεια που προσφέρεται και την ανάγκη τους να νιώσουν υπαρκτοί. Όλοι οι άνθρωποι αξίζουμε τη φροντίδα ανεξαρτήτως συνθηκών, τόπου και κατάστασης. Ο εθελοντισμός και η προσφορά με κάνει να εκτιμώ τη ζωή, να νιώθω χρήσιμη, να έχω κίνητρο για το καλύτερο και μου υπενθυμίζει τη φθαρτότητα του ανθρώπου.
* Κάτι παρόμοιο λοιπόν συμβαίνει και όταν κανείς έρχεται σε επαφή με τα παιδιά. Ο αυθορμητισμός τους και η αφιλτράριστη λογική τους προσφέρουν μια μαγευτική οπτική του κόσμου· ενός κόσμου χωρίς μάσκες. Η εμπειρία μου στη διδασκαλία τόσο στην πρωτοβάθμια όσο και στη δευτεροβάθμια εκπαίδευση υπήρξε καθοριστική για την εξέλιξή μου ως παιδαγωγός, ως ηθοποιός αλλά και ως άνθρωπος. Τα παιδιά είτε είναι σε μικρή ηλικία είτε μεγαλύτερα έχουν ανάγκη για έκφραση, απενοχοποίηση των συναισθημάτων τους, εμπιστοσύνη, έμπνευση και γνώση. Αυτά όλα τα συνδυάζει η τέχνη του θεάτρου.
* Η θεατρική αγωγή είναι παραπάνω από αναγκαία στα σχολεία μας και όχι μόνο. Η γνώση και το μεράκι θα πρέπει να ξεκινάει από το σπίτι στο οποίο κάθε παιδί μεγαλώνει και είμαι ευγνώμων που μπόρεσα να συμβάλλω στην αισθητηριακή και συναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών μέσα από τη δουλειά μου. Η δημιουργική απασχόληση και το θεατρικό παιχνίδι χτίζουν αυτοπεποίθηση και είναι μέσα για προσωπική παρατήρηση. Συμβάλλουν στους πιο σημαντικούς παράγοντες για τη λειτουργία του ανθρώπου και τις ομαλές κοινωνικές σχέσεις. Αν τα παιδιά ξεκινούν να αναγνωρίζουν τους εαυτούς τους από μικρή ηλικία με δημιουργικό τρόπο, ο κόσμος μας αδιαμφισβήτητα θα γίνει καλύτερος.
* Όταν υπάρχει όρεξη για ζωή, υπάρχει και έμπνευση. Ευτυχώς τα έχω και τα δύο. Οι διαδικασίες δημιουργίας είναι δυναμικές. Αυτό που μπορώ να πω είναι ότι έχω μια πολύ δική μου και ιδιαίτερη οπτική στη δημιουργία έργων και κόσμων είτε έρχονται μέσα από ένα πρωτότυπο κείμενο που δημιουργώ είτε πάνω στη σκηνή σκηνοθετικά και υποκριτικά. Έχει πολύ γοητεία να παίρνω μια τέτοια ευθύνη δημιουργίας και να εκθέτω το προσωπικό μου έργο τέχνης. Μου αρέσει να φτιάχνω κόσμους, να ζω μέσα σε αυτούς και πρόσωπα και εικόνες να ακολουθούν τις ιδέες μου.
* Αυτούς τους κόσμους θέλω διακαώς να τους μοιραστώ με τους ανθρώπους. Όλες λοιπόν οι ιδέες εξελίσσονται· όλες είναι μαζί μου, τις κουβαλάω, τις δουλεύω και τις κάνω στόχους που σύντομα θα πραγματοποιηθούν.
* Η μουσική και το τραγούδι αποτελούν μια διαφορετική αγάπη για μένα. Κάθε concept που δημιουργώ ακολουθεί ένα στυλ μουσικής που κινείται αμιγώς σε αισθησιακό ροκ και τζαζ ρεπερτόριο. Ο δικός μου τρόπος έκφρασης μέσω της μουσικής και των live έχει μια θεατρικότητα και βασίζεται σε μια προσωπική αισθητική. Κάθε τραγούδι ερμηνεύεται από έναν αντίστοιχο χαρακτήρα. Για παράδειγμα από τραγούδι σε τραγούδι μπορώ να μεταμορφωθώ από μια έμπειρη γυναίκα σε ένα αθώο κοριτσάκι και από ένα αερικό σε μια femme fatale.
* Η ατμόσφαιρα που επικρατεί στα live μου είναι αισθησιακή, εκρηκτική και νοσταλγική. Σαφώς όσο ο καιρός προχωράει εξελίσσομαι και δημιουργώ νέες ιδέες και προσεγγίσεις για επόμενες εμφανίσεις, τις οποίες θα απολαύσετε στο μέλλον. Για να δώσω και λίγο περιεχόμενο, στα σκαριά βρίσκεται τώρα ένα πολύ ιδιαίτερο και μαγικό πρωτότυπο τραγούδι που ζωντανεύει λίγη από την αλήθεια που κρύβεται στα παραμύθια.
* Χορεύω από πολύ μικρή ηλικία και έχω περάσει από διάφορα είδη χορού: παραδοσιακό, μπαλέτο, σύγχρονο, μοντέρνο, χιπ-χοπ, λατιν, pole dancing κι άλλα. Υπάρχει στη ζωή μου ο χορός κάθε μέρα και τον λατρεύω πάντα και παντού. Ο χορός εξάλλου είναι μια τέχνη που εμπεριέχεται στο θέατρο αλλά και στη ζωή. Αν παρατηρήσουμε πώς αναπτύσσεται ένα λουλούδι ή πως μεγαλώνει ένα δέντρο ή πως κινείται η θάλασσα θα δούμε εντυπωσιακές χορογραφίες.
* Πέρα βέβαια από τη σύνδεση θεάτρου – χορού – ζωής, ο ηθοποιός οφείλει να έχει γερό, δυνατό και υγιές σώμα. Για το λόγο αυτό η γυμναστική είναι αναπόσπαστο κομμάτι ης καθημερινότητάς μου. Φέτος, λόγω της περιοδείας, δεν θα μπορώ να είμαι πιστή σε αυτό το πρόγραμμα.
* Παρ’ όλ’ αυτά, χαίρομαι πολύ που η συγκεκριμένη παράσταση με τις σωματικές της απαιτήσεις εν μέρει αντικαθιστά την άσκηση. Και ο χορός και η γυμναστική λοιπόν έχουν άμεση σχέση με τη δουλειά μου. Εξάλλου όπως προανέφερα ο καλλιτέχνης θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως πρωταθλητής—σώματος αλλά και πνεύματος.
* Συνεργασίες με σκοπό την καλλιτεχνική δημιουργία και την αισθητική πνεύματος και εικόνας. Αυτές θα ήθελα και στο θέατρο αλλά και γενικότερα. Εφόσον υπάρχουν αυτές οι προϋποθέσεις το έργο είναι ένα κομμάτι της δημιουργίας όχι όμως το παν. Ενώ ταυτίζομαι με τις διαχρονικές αξίες και τα ηθικοπλαστικά πλαίσια των κλασικών έργων, ταυτόχρονα με εξιτάρουν οι προσεγγίσεις του σύγχρονου θεάτρου.
* Τα έργα που με παρασύρουν συνήθως είναι με έντονους και ριζοσπαστικούς χαρακτήρες, όπως η Λούλου του Φρανκ Βέντεκιντ που μελετάω τον τελευταίο καιρό, με σκοπό να δημιουργήσω μια performance πάνω στο έργο. Η Λούλου κρύβει αντιφάσεις της θηλυκότητας από το στερεότυπο μέχρι και τη διάλυσή του. Η Αγγέλα του Σεβαστίκογλου, η Κερένια Κούκλα του Χρηστομάνου, η Γέρμα του Λόρκα, η Πενθεσίλια του Κλάιστ, η Τρικυμία του Σαίξπηρ είναι έργα με τα οποία θέλω να καταπιαστώ και να εξερευνήσω κι άλλες πτυχές της γυναικείας φύσης.
* Οι συνεργασίες μου ως τώρα με τους ηθοποιούς που έχω δουλέψει ήταν και είναι άψογες και απολαυστικές. Παρά το νεαρό της ηλικίας μου υπήρχε από το ξεκίνημά μου εκτίμηση, εμπιστοσύνη και χώρος να εκφραστώ, να προτείνω και να έχω απαιτήσεις, κάτι που μου έδωσε πολύ αυτοπεποίθηση. Είμαι ευγνώμων για αυτό.
* Φυσικά οι σπουδές μου στη Δραματική Σχολή συνέβαλαν αρκετά στη ζύμωση του χαρακτήρα μου και στην επαγγελματική μου πορεία. Νιώθω πολύ τυχερή που επέλεξα μια σχολή όπως η «Δήλος», με ποικιλία και πολύ σωματικότητα στο σκελετό των μαθημάτων της, εξαιρετικούς καθηγητές και ακόμα πιο εξαιρετικούς συμφοιτητές. Οι σπουδές μου στο Τμήμα Θεατρικών Σπουδών του ΕΚΠΑ από την άλλη, μου έδωσαν την ευκαιρία για την θεωρητική και ακαδημαϊκή ανακάλυψη του θεατρικού μεγαλείου αλλά και την παιδαγωγική κατεύθυνση, κάτι που το ήθελα πολύ! Οι δύο πλευρές μόρφωσης και εκπαίδευσης που έχω πραγματοποιήσει, συνδέονται κατά πολύ και η μία συμπληρώνει την άλλη. Αυτός εξάλλου ήταν και ο πρωταρχικός μου σκοπός.
* Η Αθήνα είναι όμορφη αλλά και παράξενη. Είναι πολύχρωμη, βιαστική και θορυβώδης.
* Ένα κράμα που πότε απολαμβάνω και πότε με κουράζει αρκετά. Της λείπει και λίγη αισθητική…
* Στο All4fun μου αρέσει το μεράκι που κρύβει από πίσω. Διατηρεί τη ζωντάνια στον καλλιτεχνικό χώρο. Δύσκολο να απαντήσω. Θα διαλέξω την έκφραση «Τα πάντα».
Αναλυτικές πληροφορίες για την παράσταση “«Κόντρα στον Άνεμο: η ιπτάμενη περιπέτεια της Τίρα»” ΕΔΩ
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 11/11/2025
