Δύο γυναίκες έρχονται αντιμέτωπες με το παρελθόν τους μετά το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Δύο γυναίκες που βίωσαν τη βία ενός αδυσώπητου πολέμου από διαφορετική μεριά και σε αντίπαλα στρατόπεδα αλλά που δεν συναντήθηκαν ποτέ. Η Μάρθα, Γερμανίδα νοσοκόμα στην υπηρεσία της πατρίδας της με μοναδικό σκοπό της ζωής της να καθαρίσει το έθνος τους. Η Ρουθ, Εβραία επιζήσασα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και των θαλάμων αερίων, ένα από τα πολλά αθώα θύματα του Γ΄Ράιχ. Δύο άνθρωποι ξένοι μεταξύ τους έγραψαν με τη ζωή τους την ιστορία της επόμενης μέρας του ναζισμού. Δύο αντίθετοι κόσμοι, θύτες και θύματα του ολοκληρωτισμού με το ίδιο σκοτάδι στις ψυχές τους. Το πρώτο φως της ελευθερίας που ανέτειλε τις βρήκε ζωντανές νεκρές να παλεύουν να θάψουν τις μνήμες τους και με τις ενοχές να τις στοιχειώνουν που συνεχίζουν να ζουν.
Ο Μιχάλης Παπαδόπουλος μέσα από τους δύο γυναικείους μονολόγους του σκιαγράφησε ολόκληρη την ανθρωπότητα που συνεχίζει να ψυχορραγεί και να κληροδοτεί στις επόμενες γενιές το μίσος για τους άλλους, τους απέναντι, ύστερα από έναν πόλεμο που αλλοίωσε τις κοινωνίες των εθνών. Η Ελένη Μαζνώκη και η Σοφία Ζαμπέτα ένωσαν αυτές τις δύο εξομολογήσεις αρμονικά επί σκηνής και κατέδειξαν ότι ο πόλεμος ακόμα και όταν φαινομενικά τελειώνει δεν έχει νικητές και ηττημένους αλλά αφήνει πίσω του μόνο θραύσματα από τραύματα και είναι αυτό ακριβώς που ακόμα και σήμερα αρνούμαστε ως κοινωνία να συνειδητοποιήσουμε.
«Πάνω από όλα η πατρίδα», επαναλαμβάνει συνεχώς η Ελευθερία Φιντίκη που ενσαρκώνει την Μάρθα προσπαθώντας να πείσει εμάς αλλά πρωτίστως τον ίδιο της τον εαυτό. Πίσω όμως από αυτό τον αμετανόητο τόνο της φωνής σε καθηλώνει το συναίσθημα της απόγνωσης που καθρεφτίζεται στα μάτια της. Με έναν εξαίσιο ρυθμό αλλά και με την αμεσότητα και την φυσικότητα συνυπάρχουν το καλό με το κακό στην εκφραστικότητα της. Ένας σκληρός και αμετανόητος θύτης ή μήπως μας καθρεφτίζει την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος που φοβόμαστε να αντικρύσουμε; Η Βασιλική Νικολοπούλου είναι η Ρουθ αγέρωχη και οχυρωμένη πίσω από μια δική της πραγματικότητα που έχτισε γύρω της. Μας παρασέρνει με την ερμηνεία της μέσα σε αυτήν την πλαστή εικόνα της και μας διχάζει με την σκληρότητα που κατορθώνει να τσιμεντώσει μέσα της κάθε συναίσθημα. Οι δύο ηθοποιοί κατόρθωσαν ,υπηρετώντας με συνέπεια τους ρόλους τους, να συγκλίνουν οι δύο χαρακτήρες απέναντι στον μεγαλύτερο εχθρό τους που είναι οι ενοχές.
Σήμερα που ένας πόλεμος μαίνεται γύρω μας με χιλιάδες νεκρούς εδώ και δεκαετίες η παράσταση «ΕΝΟΧΕΣ» είναι επίκαιρη όσο ποτέ για τις σιωπές που φωνάζουν και θέλουν ζωντανή τη συλλογική και ατομική μνήμη.
Της Έλενας Γαζγαλή, 10/10/2025
Περισσότερες πληροφορίες για την παράσταση εδώ