- Ποια είναι η θεματική της παράστασης που θα δούμε σε λίγες μέρες στο Studio Μαυρομιχάλη;
Η Τέλεση είναι μια παράσταση που ακουμπά στο μεταίχμιο ανάμεσα στη δημιουργία και την καταστροφή. Μιλά για τις μάσκες που φοράμε, για τους φόβους που κουβαλάμε, για τις φωνές που μας κρίνουν και μας περιορίζουν, αλλά και για τη δύναμη να «σπάσουμε» και να ξαναγεννηθούμε. Δεν είναι μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος, αλλά ένα ψυχολογικό τοπίο που αναμετράται με την αλήθεια του σώματος, τη μνήμη, την επιθυμία και την απώλεια.
- Τι σημαίνει Τέλεση;
Η λέξη έχει διπλή φόρτιση: από τη μια θυμίζει μια πράξη ολοκλήρωσης, σαν να φτάνεις στο τέλος ενός τελετουργικού, κι από την άλλη κουβαλά την αίσθηση της θυσίας, της πράξης που αφήνει ίχνη. Η Τέλεση για εμάς είναι μια διαδικασία αποκάλυψης· ένα ταξίδι που ξεκινά από την ανάγκη να βρεις τον εαυτό σου, να βρεις το δικό σου κομμάτι γης κι ύστερα να ανακαλύψεις πως υπάρχεις μέσα σ’ αυτό, τι πραγματικά θυσιάζεις για τα όνειρά σου.
- Τι σε γοήτευσε στο κείμενο του Φώτη Δούσου;
Αυτό που με συγκίνησε είναι πως το κείμενο δεν φοβάται να δείξει τις ρωγμές. Δεν προσφέρει εύκολες λύσεις ούτε βεβαιότητες. Μιλά με τόλμη για τη φωνή της απόρριψης, για την εσωτερική μάχη με τον εαυτό, για τη σκληρότητα και την τρυφερότητα που συνυπάρχουν. Ο τρόπος που ο Φώτης δουλεύει με τις λέξεις δίνει χώρο στο σώμα, στον ρυθμό, στη σιωπή. Αυτό ήταν που με γοήτευσε: ότι το κείμενο είναι ζωντανό και «ανασαίνει» πάνω στη σκηνή. Δείχνει την ζωή πίσω από όσα φτάνουν σε μια πρεμιέρα, φωτίζει όλες τις πτυχές μας, το καλό και το κακό.
- Είναι η πρώτη σου σκηνοθετική δουλειά;
Όχι ακριβώς.
Πριν από την Τέλεση, προηγήθηκε μια σκηνοθετική απόπειρα πάνω σε δικό μου κείμενο, το Ιρίμι, που παρουσιάστηκε στη Σκηνή Μπέκετ στα Εξάρχεια. Ήταν ένα πρώτο βήμα, μια εσωτερική ανάγκη να εξερευνήσω πώς το σώμα, η φωνή και η επιθυμία μπορούν να συνυπάρξουν ζωντανά επί σκηνής και αφορούσε πολύ προσωπικά βιώματα.Η Τέλεση όμως, είναι ίσως η πρώτη φορά που όλα αυτά βρίσκουν χώρο να ανθίσουν με συνέπεια, διάρκεια και φροντίδα. Αν το Ιρίμι ήταν η ρίζα, τότε η Τέλεση είναι το άνθος. Οπότε, ναι — δεν είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ. Αλλά ίσως είναι η πρώτη φορά που σκηνοθετώ ολόψυχα.
- Ποιες είναι οι προκλήσεις σε μια σκηνοθετική ”χορογραφία” δύο ανθρώπων;
Στην πραγματικότητα, στην Τέλεση δεν είμαστε μόνο δύο, αλλά πέντε ηθοποιοί επί σκηνής, και ένας ακόμη «παρών» που δεν φαίνεται: η φωνή του σκηνοθέτη. Αυτό κάνει τη χορογραφία ακόμη πιο σύνθετη. Η μεγαλύτερη πρόκληση είναι να βρεθεί η ισορροπία ανάμεσα σε διαφορετικά σώματα, ρυθμούς και εντάσεις. Δεν πρόκειται απλώς για μια σειρά κινήσεων, αλλά για μια συνεχή συνομιλία — πώς αφήνεις χώρο στον άλλον, πώς τον ακούς, πώς δημιουργείται ένα κοινό σώμα χωρίς να χαθεί η ατομικότητα. Και κάπου εκεί, υπάρχει και η «φωνή» του σκηνοθέτη, που είναι παρούσα είτε είμαστε πάνω στη σκηνή είτε όχι, που παρεμβαίνει ακόμα κι όταν τα φώτα έχουν σβήσει και επηρεάζει την ψυχοσύνθεσή μας. Αυτή η λεπτή γραμμή ανάμεσα στην προσωπική έκφραση και στη συλλογική πράξη είναι για μένα το πιο απαιτητικό αλλά και το πιο γοητευτικό στοιχείο. Για μένα το βασικό στοιχείο που πρέπει να υπάρχει σε κάθε παράσταση είναι οι σχέσεις. Με τον εαυτό μας, τους γύρω μας, τον χαρακτήρα που ενσαρκώνουμε επί σκηνής, το κοινό.
- Μπορείς να μας μιλήσεις για τους “ήρωες” της δικής σας παράστασης;
Οι ήρωές μας δεν είναι πρόσωπα με συγκεκριμένη ταυτότητα ή όνομα. Είναι κομμάτια μιας συλλογικής εμπειρίας. Είναι άνθρωποι που παλεύουν με τις σκιές τους, με την ανάγκη τους να ανήκουν, με τις μάσκες που τους έχουν φορέσει ή φόρεσαν μόνοι τους. Ουσιαστικά, οι ήρωες της Τέλεσης είναι οι ίδιοι οι ηθοποιοί που εκτίθενται και μοιράζονται το προσωπικό τους βίωμα με το κοινό.
- Σε ποιους απευθύνεται η παράσταση; ένα ψυχολογικό θρίλερ για τις δυνάμεις της δημιουργίας και της καταστροφής; Εξήγησέ μας αυτή την πρόταση.
Η παράσταση απευθύνεται σε κάθε θεατή που δεν φοβάται να κοιτάξει μέσα του. Δεν είναι θρίλερ με την κλασική έννοια, αλλά κουβαλά την ένταση και τη σκοτεινιά ενός εσωτερικού θρίλερ. Η δημιουργία και η καταστροφή υπάρχουν ταυτόχρονα στη σκηνή όπως και στη ζωή μας: γεννάμε σχέσεις, όνειρα, εαυτούς, κι έπειτα τα γκρεμίζουμε για να βρούμε ξανά το κέντρο μας. Αυτό το συνεχές εκκρεμές ανάμεσα στις δύο δυνάμεις είναι που καθορίζει την παράσταση.
Απευθύνεται σ’ εκείνους που ονειρεύονται, που παίρνουν τις λάθος αποφάσεις, που τολμούν και που δεν φοβούνται να αναμετρηθούν με τα θηρία τους.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 7/10/2025
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ