Ο Ντίνος Ψυχογιός είναι από τους νέους σκηνοθέτες που έχουν ξεχωρίσει και μία από τις δουλειές του, το Acid Test συνεχίζεται για 2η σεζόν στο Εν Αθήναις.
Μας μίλησε μεταξύ άλλων για τη θεατρική σεζόν που ξεκινά, αλλά και για το πώς βιώνει την πραγματικότητα ένας νέος σκηνοθέτης.
Τhe acid test; Σε ποιον απευθύνεται το θεατρικό έργο που επανέρχεται δεύτερη σεζόν στο Εν Αθήναις;
Αρχικά σε όλους όσους θέλουν να περάσουν ένα βράδυ στο θέατρο βλέποντας κάτι φρέσκο. Στους νέους που αναζητούν λίγη σιγουριά αλλά και στους μεγαλύτερους που περιμένουν ακόμα την ωριμότητα να τους χτυπήσει την πόρτα. Στα κορίτσια millennials και Gen Z αλλά και σε όλους τους λάτρεις της μαύρης κωμωδίας.
Tι σε γοήτευσε εσένα στο έργο της Ράις;
Μου φάνηκε σαν κάτι που δεν βλέπουμε συχνά στο θέατρο στην Αθήνα. Μου αρέσουν πολύ οι real-time παραστάσεις. Είναι όλα τρομερά εκτεθειμένα. Οι άβολες στιγμές, η συγκίνηση, το γέλιο. Θεωρώ επίσης πως μιλάει στην γενιά μου. Μια γενιά που παλεύει να ενηλικιωθεί πατώντας στα ίχνη των προηγούμενων αλλά με λιγότερη σιγουριά για το μέλλον παρά την ασφάλεια με την οποία μεγάλωσε. Τέλος η αμεσότητα. Ο λόγος που ηχεί σαν καθημερινή κουβέντα και μπορεί σε όλους μας να θυμίσει στιγμές από τις ζωές μας.
Πρόκειται ξεκάθαρα για ένα έργο που είναι απόλυτα σημερινό. Πιστεύεις οι θεματικές του έργου απασχολούν πάντα τη νεότερη γενιά;
Ναι, νομίζω πως χωρίς να μας δίνει βαρύγδουπα νοήματα ή να το διατρέχει ο διδακτισμός, το έργο μας δείχνει πως «όλοι στο ίδιο καζάνι βράζουμε». Οι ανασφάλειες και ανησυχίες των νέων σήμερα δεν είναι, όπως πολλοί λένε, ασήμαντες.
Στο επίκεντρο είναι οι 3 γυναίκες ή ο πατέρας ;
Για εμένα οι γυναίκες. Ο πατέρας, παρουσιάζεται ως κάτι που έρχεται και φεύγει. Είναι περαστικός και αυτό θέλει να τονίσει και η συγγραφέας. Κανένα βράδυ δεν μπορεί να είναι τόσο σημαντικό που να μας διαλύσει. Τα κορίτσια οφείλουν να τραβήξουν μπροστά, μαθαίνοντας από την συνύπαρξη μαζί του. Επειδή στην «έδρα τους» εκτυλίσσεται η πλοκή, εμβαθύνουμε λίγο περισσότερο στους δικούς τους κόσμους.
Υπάρχει κι εδώ από Μηχανής Θεός;
Όχι με τον παραδοσιακό τρόπο. Ο πατέρας θα μπορούσε να είναι ένας σύγχρονος τέτοιος Θεός, πολύ πιο αδύναμος και ανθρώπινος. Άρα και η παρουσία του δεν φέρνει λύσεις αλλά προβληματισμούς. Επιτελεί ένα έργο, αλλά δεν επιφέρει μια τελική κατάσταση που ικανοποιεί και «λυτρώνει» τους χαρακτήρες μας. Θα έλεγα πως ενώ μπορεί να περιμέναμε να λειτουργήσει ως από μηχανής Θεός, τελικά είναι απλά ένας θνητός που αφήνει το λιθαράκι του, και οι υπόλοιποι πρέπει να δουν τι θα κάνουν με αυτό.
Πόσο δύσκολο είναι να σκηνοθετείς στην Αθήνα του 2025;
Νιώθω προνομιούχος που σκηνοθετώ. Νιώθω τυχερός που μπορώ να έχω χρόνο με ωραίους συνεργάτες και να δημιουργούμε. Η πρόβα είναι κάτι το συναρπαστικό. Δύσκολο, σαφώς, να φτάσει κανείς σε αποτελέσματα που θα ξεχωρίσουν αλλά αυτό, στο ελεύθερο και μη-εμπορικό θέατρο ανεβάζει τον πήχη. Τώρα σε ένα επίπεδο βιοπορισμού τα πράγματα είναι πολύ δύσκολα. Δυστυχώς πρέπει να σταθεί κανείς πολύ τυχερός ή να έχει πολλή στήριξη για να ξεκινήσει σε αυτόν τον χώρο. Και ενίοτε ακόμα και αυτά δεν αρκούν.
Το καλύτερο σχόλιο που άκουσες στην περσινή παράσταση βγαίνοντας από το θέατρο;
Ένας συνάδελφος που εκτιμώ πολύ είπε πως είχε πολύ καιρό να γελάσει αβίαστα και απενοχοποιημένα τόσο πολύ, με την καρδιά του. «Έτσι πρέπει να είναι η κωμωδία» συμπλήρωσε.
Αντέχει η Αθήνα 200+ παραστάσεις;
Νομίζω λίγες λες! Αν μιλάμε οικονομικά, σαφώς όχι. Οι περισσότεροι δεν ζουν μόνο κάνοντας θέατρο. Καλλιτεχνικά νομίζω πως ναι. Η υπερπαραγωγή θα διορθωθεί οργανικά, θα μας δείξει και πράγματα για εμάς και για την ποιότητα του έργου που παράγουμε. Η σκληρή και σωστή δουλειά πάντα ξεχωρίζει. Εγώ νομίζω πως πρέπει να πηγαίνει ακόμα περισσότερο θέατρο ο κόσμος. Δεν αντέχουμε περισσότερες παραγωγές αλλά και για αυτές που έχουμε χρειάζεται ακόμα μεγαλύτερο κοινό. Είναι ευτυχές όμως να ζεις σε μια πόλη πού έχει τόσο θέατρο, παρά τις δυσκολίες του.
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 4/10/2025
Πληροφορίες για την παράσταση εδώ