Από το 2009 που άρχισα ν’ ασχολούμαι πιο συστηματικά με τα βραβεία παρατηρώ – ενδεχομένως να μοιάζει και λογικό – μετά την ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για τα βραβεία Μερκούρη (το θεωρώ πιο δύσκολο να κατακτηθεί λόγω του ότι οι γυναίκες ηθοποιοί είναι πολύ περισσότερες) και Χορν σχεδόν κάθε φορά να επικρατούν διχογνωμίες.Ποια/ποιος έπρεπε να είναι, αλλά δεν είναι, ποια/ποιος δεν έπρεπε να είναι, αλλά τελικά είναι, γιατί η/ο τάδε, γιατί όχι η/ο τάδε, τι μέσο είχε αυτή/αυτός, γιατί δεν είδαν και εκείνη/ον που παίζει σε παιδικό, σε off-off παράσταση κλπ.
Η αλήθεια είναι ότι το να κρίνεις μια ερμηνεία είναι καθαρά υποκειμενικό θέμα. Πόσο μάλλον όταν τα μέλη της επιτροπής είναι σχεδόν δεδομένο πως με κάποιον τρόπο συνήθως γνωρίζουν προσωπικά τους υποψήφιους.Άρα εδώ θέλοντας και μη μπαίνει αυτόματα το στοιχείο της μη απόλυτης αντικειμενικότητας. Αν και σε τελική ανάλυση πού είμαστε όλοι μας ανεξαιρέτως αντικειμενικοί 100% για να ισχύει κάτι τέτοιο και στην περίπτωση των εκάστοτε βραβείων;
Ωστόσο αυτό το οποίο επιβεβαιώνεται και με την πράξη είναι ότι ειδικά όσες έχουν πάρει βραβείο Μερκούρη από το 2007 που θεσπίστηκε έως σήμερα έχουν καταξιωθεί στον χώρο, καμία δε χάθηκε, όλες τους δουλεύουν συστηματικά και με επιτυχία.
Οι περισσότερες είναι πρωταγωνίστριες, γεμίζουν θέατρα, είναι μεταξύ των κορυφαίων της γενιάς των 30+ και οι πιο πολλές απολαμβάνουν της πλήρους αποδοχής της αξίας τους. Ακόμη, όμως, και όσες ήταν απλά υποψήφιες συνήθως διεκδικούσαν δικαίως το σχετικό βραβείο, διαγράφουν τη δική τους ρότα, έστω και αν για κάποιες θα έπρεπε να είχαν δοθεί περισσότερες ευκαιρίες και ειδικά σε μεγάλα θέατρα.
Από πέρσι έγινε σαφές πως δεν πιάνεται πια η πενταετία στις γυναίκες και συνεκτιμάται και η συνολική πορεία τους στον χώρο. Με αφορμή βέβαια αυτό το δεδομένο υποψήφιες κατά τη γνώμη μου θα μπορούσαν να είναι φέτος και η Κόρα Καρβούνη για τα Παράσιτα και η Άννα Κουτσαφτίκη για τη Χίλντα, αλλά και η Αλεξία Καλτσίκη για τον Θείο Βάνια.
Η Κόρα και η Άννα, μάλιστα, τιμήθηκαν στα δικά μας βραβεία, που σαφώς μπορεί να μην έχουν την αίγλη ενός Μερκούρη και ενός Χορν, σαφώς και δε συνοδεύονται με χρηματικό έπαθλο. όμως δίνονται με βάση τη ψηφοφορία του κοινού και δεν εξυπηρετούν κανένα συμφέρον, ούτε μπορεί να είναι προϊόν δημόσιων σχέσεων…
Δε θα κρίνω τις οκτώ φετινές υποψηφιότητες. Για τις 4 (2+2) ήμουν εκ των προτέρων σίγουρος, όπως έχω και μια ξεκάθαρη γνώμη εδώ και καιρό – χωρίς να γνωρίζω κανέναν προσωπικά από τις αντίστοιχες επιτροπές και χωρίς φυσικά να γνωρίζω τα αποτελέσματα – το ποιοι θα είναι οι δύο νικητές.
Είτε παίρνεις βραβείο, είτε όχι αυτό που σε καταξιώνει είναι αφ’ ενός η πορεία που διαγράφεις στον χώρο και αφ’ ετέρου το ποια είναι η γνώμη του κοινού για σένα μέσα στο πέρασμα του χρόνου. Και μπορεί πολλοί από το κοινό σε κάποια θέματα να είναι ό,τι να’ ναι, όμως όταν π.χ. φτάνει στο σημείο να ψηφίσει για να αποθεώσει μια ερμηνεία έχει σωστό κριτήριο.
Είναι κάτι που διαπιστώνω και από τα δικά μας βραβεία. Γιατί ερμηνείες, όπως εκείνη της Ζαφειρίας Δημητροπούλου – Δελάνχελ στο Πιτσιμπούργκο (σεζόν 2012-13) και της Μυρτούς Γκόνη στη Γέρμα (σεζόν 2013-14) μπορεί να πέρασαν απαρατήρητες από την επιτροπή των βραβείων Μερκούρη, αλλά το κοινό του σάιτ τις ψήφισε και με το παραπάνω και δικαίως γιατί ήταν εξαιρετικές.
Οπως είχε συμβεί και με τον Κωνσταντίνο Μπιμπή, που παραδόξως δεν είχε πάρει το βραβείο Χορν για το “Ρωμαίος και Ιουλιέτα για 2” (σεζόν 2013-14), ο οποίος ψηφιζόταν από το κοινό μας στα 2α μας βραβεία με ποσοστό μεγαλύτερο του 50%, που δείχνει την εντυπωσιακή αποδοχή, την οποία είχε η ερμηνεία του.
Και μιλώντας για αντρικές ερμηνείες και για τα βραβεία είναι απορίας άξιον πως τόσο καιρό – ακόμη και όταν ίσχυε το ηλικιακό όρο – δεν ήταν υποψήφιοι, δύο κορυφαίοι κατά την άποψή μου Έλληνες ηθοποιοί της γενιάς των 30+, ο Μελέτης Ηλίας και ο Ιωάννης Παπαζήσης…
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 3/3/2016
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 3/3/2016