Μάζεψα ψάθα, βιβλίο και αντηλιακό και πήγα στο Αστρος Κυνουρίας εκείνο το Σάββατο για να πάρω τη μεγάλη απόφαση. Βόλεμα χωρίς προοπτική ή ξεβόλεμα με ρίσκο; Δεν ξέρω ποια ακριβώς ήταν η κίνηση που έριξε την ζυγαριά στη Γηραιά Αλβιώνα.
Τα τρία χρόνια δουλειάς και κούρασης, η νέα μείωση στο μισθό μου, ή η προοπτική να μείνω στην Ελλάδα και να καταλήξω παντρεμένη με κάποιον απλά επειδή είμαι 35 (σύντομα 36) και είναι διαθέσιμος και μάλλον με θέλει αλλά τι να κάνουμε, όλοι πρέπει να παντρευόμαστε; Νομίζω όλα μαζί μιας και είχα δώσει σε όλους τους τομείς της ζωής μου πολύ χώρο και χρόνο να εξελιχθούν. Βέβαια, εγώ πάντα δούλευα και ήμουν πολύ κουρασμένη και απρόθυμη να τσεκάρω την πρόοδο τους.
Η πρώτη φορά που ήρθα στη Μεγάλη Βρετανία ήταν το 2000. Από τότε κάθε χρόνο ερχόμουν να δω φίλους, να κάνουμε βόλτες και πρόσφατα βρήκα τη σχολή που με εκπαιδεύει για να γίνομαι καλύτερη δασκάλα σκύλων. Και να τα ψώνια στα Debenhams, στο HMV, οι pubs, τα κανάλια, τα πάρκα, τα διώροφα λεωφορεία, βάλε και λίγο Blur, Beatles, Oasis, Cure και να ο έρωτας. Τα μισά μου αντικείμενα απεικονίζουν την αγγλική σημαία γι’ αυτό και τα άφησα πίσω.
Η ζωή μου έκλεισε το μάτι και κούμπωσαν πανέμορφα όλες οι συνθήκες και έφτασα εδώ. Δεν έκλαψα καθόλου πριν φύγω, ούτε όταν έφτασα. Ενα ρημάδι επεισόδιο του Downton Abbey με έκανε να πλαντάξω κάνα δίμηνο αφού ήρθα. Πολλά είναι αυτά που μου λείπουν, έχοντας συμπληρώσει 100 μέρες μακριά από το σπίτι. Αλλά έχω πάρει και μαθήματα.
Το πιο βασικό: Δεν ξέρω αγγλικά. Και στο βιογραφικό μου λέει ξεκάθαρα ότι δίδασκα Αγγλικά. Και έχω και τα Proficiency. Τις περισσότερες λέξεις τις συλλαβίζω για να με καταλάβουν. Και ορκίζομαι ότι τις λέω σωστά, σχεδόν όπως και αυτοί. Όταν πάω σπίτι, στην Αθήνα θα κάψω στο τζάκι της Χαράς τα Proficiency. Το υπόσχομαι.
Αλλο σημαντικό γεγονός είναι ότι οι γλωσσικοί μου θύλακες έχουν αδρανοποιηθεί. Λειτουργούν στο ρελαντί έχοντας ξεχάσει βασικές γεύσεις όπως λάδι, ντομάτα και ό,τι θέλει ήλιο και μεσογειακή γη για να μεγαλώσει.
Μια μέρα βρήκα παξιμάδια σε ένα σούπερ μάρκετ και πανηγυρίζαμε μια βδομάδα με τον συγκάτοικο. Επίσης το κρέας είναι λίγο περίεργο. Δεν έχω πάθει κάτι αλλά τα μοσχάρια τα εγγλέζικα είναι κάπως αλλιώς. Και επίσης τα ψωνίζεις από το σούπερ μάρκετ. Χασάπη λίγο δύσκολα βρίσκεις. Δηλαδή τις δύο πρώτες εβδομάδες έψαχνα να βρω και μόλις τον βρήκα μόνο που δεν τον φίλησα. Ωραία τρώμε, υγιεινά, έχουμε και το fish and chips που λατρεύω αλλά λίγο άλλη γεύση.
Λέγαμε με τις φίλες μου ότι στην Αγγλία έχουν άλλα μυαλά οι άντρες, πιο ανεξάρτητοι, παίρνουν πρωτοβουλίες κλπ κλπ. Χμ, για ξανασκέψου το. Ναι μένουν μόνοι τους, δε φαντασιώνονται τη μανούλα και δεν θα ακούσεις τη φράση “Το τραπέζι και το κρεβάτι της μάνας είναι πιο γλυκό” από μια Αγγλίδα.
Σκέψου όμως το εξής: Δευτέρα έως Παρασκευή είναι very busy με τη δουλειά 9-5, Παρασκευή έως Κυριακή πρωί είναι too wasted για να αρθρώσουν λέξη ή να θυμηθούν το όνομά σου, μια Κυριακή απόγευμα σου μεινε αν δεν παίζει η Νότιγχαμ Φόρεστ ματς ανόδου. Και αν δε σοκάρεσαι με το γεγονός ότι οι περισσότεροι έχουν ήδη 1-2 παιδιά πριν κλείσουν τα 30.
Αυτό που μου λείπει καμιά φορά είναι να σηκώσω το τηλέφωνο και να πάρω τη Μίνι ή τη μάνα και να της πω τη βλακεία που σκέφτηκα, γεγονός που έκανα κατά κόρον στην Ελλάδα. Πρέπει να δω την ώρα, να είναι online, κλπ.
Το τραγούδι που έχω συχνά στα χείλη μου είναι το ‘Τι γλυκό να σ’ αγαπούν και να σου το λένε’, της Αλεξίου. Η μεγαλύτερη έκπληξη όσο καιρό είμαι εδώ είναι τα “σ’αγαπώ”¨που έχω διαβάσει από τους φαναστικούς φίλους μου. Και τότε τα μπήγω λίγο. Τα Χριστούγεννα ήρθαν 3 care package με κάρτες, γλυκόλογα, ζωγραφιές, γλυκά. Το καλύτερο δώρο από τους καλύτερους ανθρώπους, τους δικούς μου.
Συχνά αμιφσβητώ την απόφασή μου. Αν έκανα καλά, τι καλύτερο θα μπορούσα να είχα κάνει στην Ελλάδα, αλλά ξέρετε κάτι; Στο τέλος της κάθε μέρας έχω πάει βόλτα στο πάρκο με τα ελάφια που είναι 10 λεπτά από εδώ, έχω μιλήσει με δέκα ανθρώπους από διαφορετικές γωνιές της Γης με διαφορετικές ιστορίες, έχω κάνει βήματα για να κάνω την καριέρα μου καλύτερη και έχουν φύγει οι νευρόπονοι και οι μαύροι κύκλοι.
Και αυτό είναι που μετράει, ότι επιτέλους, ζω το δικό μου όνειρο…
Tης Αγγελικής Μακρή, 9/1/2016
