Η Εταιρεία

(Ένας άντρας γύρω στα 40, εξαιρετικά καλοντυμένος κάθεται πίσω από ένα γραφείο σε μία αίθουσα πολυτελείας. Η γυναίκα γύρω στα 25, σε πλήρη αντίθεση με αυτόν, δεν είναι προσεγμένη, αλλά αμήχανη και φοβισμένη.) 

 

T: Καλησπέρα.

Γ: Γεια σας, δεσποινίς. Παρακαλώ, τι χρειάζεστε;

Τ: Είστε καλά; 

Γ: Βεβαίως. Παρακαλώ, σας ακούω.

Τ: Δεν ξέρω ακριβώς πώς να σας το θέσω.

Γ: Mην διστάζετε. Παρακαλώ, είμαι όλος δικός σας.

Τ: Μου είπαν ότι αν έρθω εδώ…καταλαβαίνετε…

Γ: Φυσικά και καταλαβαίνω. Γι’ αυτό είμαι εδώ, για να καταλαβαίνω.

(παύση)

Γ: Σας ακούω, παρακαλώ.

Τ: Μα δεν θέλω να σας προσβάλω, σε καμία περίπτωση, απλά…

Γ: Δεσποινίς, είμαι ένας άνθρωπος που ποτέ δεν προσβάλλεται. Εγωιστικό δεν το βρίσκετε; Είμαι όλος αυτιά…Πείτε μου ό,τι θέλετε και θα σας βοηθήσω. Είμαι εδώ για να βοηθάω.

Τ: Ξέρετε είναι πολύ απλό, αλλά, πώς να το πω, είναι τόσο περίπλοκο, που…

Γ: Μπερδεύεστε, το καταλαβαίνω. Όλοι όταν έρχονται εδώ, ακριβώς αυτό παθαίνουν. Δεν καταλαβαίνω. Ποτέ μου δεν κατάλαβα… Αυτή η συστολή, αυτό το κόλλημα τελοσπάντων, γιατί;

Τ: E πώς; Δεν είναι εύκολο.

Γ: Μα τι το δύσκολο έχει; 

T: Δεν είναι συνηθισμένο.

Γ: Πάντα έτσι γινόταν… Τόσα γεγονότα, τόσοι άνθρωποι…

Τ: Ναι, αλλά αυτό είναι σχετικά γρήγορο.

Γ: Προτιμάτε αργά;

T: Όχι, όχι… Ή μάλλον ναι…Δεν ξέρω, δεν θέλω ούτε αργά, αλλά ούτε και γρήγορα.

Γ: Τουλάχιστον όμως, γνωρίζετε ότι θα γίνει , απλά αναρωτιέστε για το πώς…

Τ: Ήμουν πολύ ώρα έξω και αναρωτιόμουν αν αξίζει να μπω, για το αν αξίζει να εκθέσω σε ‘σας το ζήτημα μου. Γιατί αν δεν γίνεται να γίνει, τότε τι νόημα έχει να σας το πω;

Γ: Μετά όμως, τι σας έκανε να μπείτε;

T: Είδα τον προηγούμενο να βγαίνει.

Γ: Δεν καταλαβαίνω…

T : Είδα πως αυτός ήταν καλά. Βέβαια, δεν ήταν γελαστός, αλλά ούτε και λυπημένος. Το πρόσωπό του έδειχνε…Δεν έδειχνε τίποτα.

Γ: Πολύ σημαντικό για ένα πρόσωπο…Οπότε;

T: Οπότε είπα να μπω και να σας το ζητήσω.

Γ: Ήρθε η ώρα λοιπόν…

Τ: Ήμουν έτοιμη να σας το ζητήσω, αλλά είπατε πριν για το “γρήγορα” και “αργά” και άρχισα να αναρωτιέμαι τι είναι καλύτερο, το αργό ή το γρήγορο;

Γ: Δυστυχώς δεν μπορώ να το λύσω εγώ αυτό. Είναι δικό σας θέμα. Έχετε την ελευθερία να επιλέξετε εσείς.

Τ: Εγώ συνήθως, σχεδόν πάντα δηλαδή, θέλω το “γρήγορα”, αλλά τελικά όλα γίνονται αργά…Εξαιρετικά αργά θα έλεγα…Βασανιστικά αργά…

Γ: Λοιπόν, να επιλέξουμε το “γρήγορο”, λοιπόν;

T: Όχι, όχι, δεν είμαι σίγουρη… Έχω συνηθίσει το αργό! Μπορεί να μην είμαι έτοιμη ακόμα για το γρήγορο! Ας το σεβαστώ…

(παύση)

Γ: Φυσικά…Όπως θέλετε εσείς…Εγώ γι’ αυτό είμαι εδώ…

(παύση)

Τ: Ευχαριστώ! Είστε πολύ γενναιόδωρος…και βοηθητικός, πολύ βοηθητικός, απλά…

Γ: Τι απλά; Δυσανασχετείτε για κάποιο λόγο; Σας έχω δυσαρεστήσει σε τίποτα; Εγώ είμαι εδώ για σας, αρκεί να μου πείτε τι θέλετε κι εγώ θα το κάνω! Αυτή είναι η δουλειά μου.

Τ: Ξέρετε, θα ήθελα αν γίνεται να σας ζητήσω κάτι…

Γ: Επιτέλους! Πείτε μου.

Τ: Όχι γι’ αυτό…Άλλο ήθελα…Να μην είστε τόσο ευγενικός μαζί μου. Αυτό, κάπως με προβληματίζει… Με αποσπά από αυτό που θέλω να σας πω. Αναρωτιέμαι αν η ευγένειά σας είναι από φόβο ή από κακία…Μπορεί να είναι αληθινή, δεν λέω, αλλά το πιο πιθανό είναι να θέλετε κάτι εσείς από μένα!

Γ: Κοιτάχτε, δεσποινίς, φυσικά και θέλω κάτι από εσάς και φυσικά και είμαι ευγενικός για κάποιο λόγο και αυτός είναι να σας βοηθήσω να μου πείτε αυτό που θέλετε, για να μπορέσω στην συνέχεια να εργαστώ. Πείτε μου, σας παρακαλώ, πείτε μου!

Τ: Δεν με βοηθάτε, όμως έτσι. Αυτή η ευγένεια έχει κάτι πιεστικό, κάτι που με αναστατώνει, τελοσπάντων! Δεν την αντέχω και δεν την ανέχομαι! Με αποσπάτε από το στόχο μου!

 (παύση)

Τ: Κάτι άλλο θέλετε από από μένα! Η ευγένεια που είχατε, όταν μπήκα, ήταν για να με κάνετε να σας πω αυτό που θέλω, μετά άλλαξε! Με θέλετε, αυτό είναι! Με ποθείτε! Εγώ κύριε μου δεν είμαι όποια κι όποια, σας απαγορεύω!

Γ: Λοιπόν, λοιπόν…Κατάλαβα…Μην ανησυχείτε! Είναι η ώρα για την Μεγάλη Βοήθεια. Τώρα θα μπορέσετε να νιώσετε ασφαλής. Θα χαλαρώσετε και θα αισθανθείτε την γαλήνη, που θα σας επιστρέψει στην συνέχεια να μας εμπιστευτείτε αυτό που με τόση χαρά περιμένουμε.

Τ: Τι εννοείτε; Τι πάτε να κάνετε;

(Ο Γ πατάει ένα κουμπί. Ο ήχος είναι ευγενικός κι αυτός, όπως και ο ίδιος. Μπαίνει μέσα ο Ν. Η Τ τον βλέπει και εκπλήσσεται.)

Ν: Δεν το πιστεύω!

Τ: Μα πώς; Τι κάνεις εδώ;

N: Εδώ δουλεύω.

Τ: Απίστευτο! Έχω να σε δω τόσο καιρό και σε πετυχαίνω στο πιο απίστευτο μέρος.

Ν: Έτσι είναι αυτά τα τυχαία…Απίστευτα…

Τ: Ναι…

Ν: Για πες, πώς τα πας;

T: Καλά, πολύ καλά, δόξα το Θεό!

Ν: Θεό;

T: E, εννοώ…Τρόπος του λέγειν…Εσύ, πες μου εσύ τα δικά σου.

Ν: Πολύ καλά, όπως τα ξέρεις. Τα ίδια!

Τ: Μάλιστα..

(Αρχίζουν, ξαφνικά να φιλιούνται με πάθος)

Τ:(ενώ βγάζει τα ρούχα της) Μιας και ήρθαμε τόσο κοντά, πρέπει να σου το πω…Δεν σε θυμάμαι!

Ν: Μην ανησυχείς…Ούτε κι εγώ…Δεν γνωριζόμαστε!

Τ: A, εντάξει τότε.

Γ: Περάστε παρακαλώ από εδώ. Μην ενοχλείστε από την παρουσία μου.

Τ: Είστε ευγενέστατος.

(Πάνε πίσω από ένα παραβάν και αφού τελειώσουν επανέρχονται)

Τ: (Στον Γ) Τι να πω…Χίλια συγνώμη γι’ αυτό…Δεν…

Γ: Μην ανησυχείτε. Ηρεμίστε. Οι ώρες, πόσο μάλλον τα λεπτά είναι όλα προβλεπόμενα. Λοιπόν, λοιπόν…Φαντάζομαι πως είστε έτοιμη να μου πείτε τον λόγο που ήρθατε…

 (παύση)

Γ: Μην μου πείτε…

Τ: (νεύει θετικά)

Γ: Μα πώς; Η Μεγάλη Βοήθεια πάντα βοηθάει!

Τ: (Σχεδόν έτοιμη να σκάσει στα γέλια από χαρά) Τι να σας πω, νιώθω τόσο άσχημα, αλλά δεν θυμάμαι τίποτα…

Γ: Τι;

Τ: (Σκάει στα γέλια. Είναι εμφανώς ευτυχισμένη, σε πλήρη αντίθεση από την αρχή.) Δεν θυμάμαι ούτε το λόγο για τον οποίο νιώθω άσχημα. Χίλια συγνώμη, δεν…(την πιάνει νευρικό γέλιο.)

Γ: Χρειάζεστε λίγο χρόνο. Είναι λογικό. Θέλετε να ηρεμίσετε. Είναι λογικό…Έχετε επηρεαστεί πολύ. (κοιτάει διακριτικά το ρολόι του.) Γι’ αυτό είμαι εδώ, για να σας βοηθήσω…Έστω για να σας λέω ότι θα σας βοηθήσω…

Τ: Φαίνεστε ταραγμένος, τι έχετε;

Γ: Είμαι επαγγελματίας, δεσποινίς. Δεν ταράζομαι. Προβλέπω.

Τ: Τι προβλέπετε;

Γ: (Την κοιτάζει αρκετή ώρα ανέκφραστος. Με πολύ οργανωμένες κινήσεις μαζεύει ένα ένα τα αντικείμενά που ήταν στο γραφείο και σταματά να της δίνει σημασία.)

Τ: Θα ήθελα να μάθω λίγα περισσότερα για εσάς. Νομίζω πως θα βοηθήσει πολύ. Θα ένιωθα πιο οικεία.

Γ: Δεν ανταποκρίνεται από εδώ και πέρα. Μόνο κάθε τόσο, κοιτάει το ρολόι του, καθώς μαζεύει τα πράγματά του.)

Τ: (μιλάει όλο και πιο γρήγορα) Καταλαβαίνω ότι σας έχω νευριάσει. Ίσως θα έπρεπε να σας έχω μιλήσει από την αρχή. Μα γιατί δεν λέτε κάτι;

(παύση)

Δεν την είχα υπολογίσει αυτή τη σιωπή. Ξέρετε, είμαι 25 χρονών, είμαι νέα. Έτσι δεν είναι; Πολύ νέα. Δεν είμαι βέβαια 18, ούτε 8, αλλά δεν είμαι και 40. Γεννήθηκα σε ένα κουτί χωρίς τρύπες και όταν κατάλαβα πώς να ανοίγω τρύπες, ήρθε ένας λευκός κύριος και μου είπε ότι θα πεθάνω. Τότε άρχισα να ανοίγω τρύπες, πολλές τρύπες και έπεσα σε μία από αυτές μέσα. Νόμιζα ότι γλίτωσα, αλλά τότε ήρθε μια κυρία με ροζ σκουλαρίκια και μου ‘πε “θα πεθάνεις” και τότε ήταν που αποφάσισα να ‘ρθω εδώ για να σας πω πεθαίνω. Καταλαβαίνετε; Πεθαίνω και αυτό…

Γ: Να σας υπενθυμίσω μόνο ότι ο χρόνος σας τελειώνει.

Τ: Τι εννοείτε; Μα τώρα άρχισα…

Γ: Είναι γνωστό. Ο χρόνος τελειώνει γρήγορα.

Τ: Μα εγώ γι’ αυτό ήρθα! Αυτό θέλω να ζητήσω από την εταιρεία σας…χρόνο! Χρόνο! Αυτό θέλω. Πρέπει να με βοηθήσετε. Αυτή δεν είναι η δουλειά σας; Μα πού πάτε, δεν μπορείτε να με αφήσετε έτσι, εγώ τι θα κάνω;

Γ: Ευχαριστώ για την συνεργασία. Σας χαιρετώ!

 

 

Καλλιόπη Μανδρέκα, 4/5/2017