Το ημερολόγιο του Αζόρ (3ο μέρος)

 

Σηκώνομαι από το κρεβάτι. Το σώμα μου πονάει λίγο. Χτες όλη μέρα έτρεχα και έσκαβα. Δεν βρήκα κάτι, αλλά θα βρω. Πρέπει κάθε μέρα από λίγο. Πάω γρήγορα στην κουζίνα. Η μαμά ξέρει πια ότι το πρωινό μου το τρώω στο πλαστικό μπολάκι τού γιαουρτιού και είναι έτοιμο στην θέση του.

 

Τρέχουν τα σάλια μου. Ανοίγω τα μεγάλα μου σαγόνια και το κατασπαράζω. Η πείνα είναι τέλεια όταν μπορείς να φας όσο και ό,τι θες. Η μαμά τον τελευταίο καιρό μου βάζει και τρώω πολύ περισσότερο και με πιέζει τα τα φάω όλα για να δυναμώσω.

 

Εγώ νιώθω πιο δυνατός από ποτέ. Στο σχολείο πάω τρέχοντας και τις τελευταίες δύο μέρες πήδηξα το φράχτη με ένα τρομερό πήδημα. Έχω εκπαιδευτεί. Κάθομαι κατευθείαν στην θέση μου, στην γωνία δίπλα στην πόρτα. Πρέπει να κάθομαι εκεί για να φυλάω τα παιδιά. Και σε αυτά αρέσει.

 

Κάθε φορά που ανοίγει η πόρτα και εγώ γαβγίζω, γελάνε, με χαϊδεύουν και μου λένε «ήσυκα, ακόρι μου». Εγώ τότε κουνάω την ουρά μου με όλη μου την δύναμη και χοροπηδάω σαν τρελός.

 

Στα διαλείμματα παίζουν μαζί μου. Μου πετάνε την μπάλα κι εγώ τρέχω να την φτάσω. Ξέρω ότι αν το κάνω γρήγορα θα μου δώσουν κάτι μπισκοτάκια, που μυρίζουν άσχημα, αλλά το κάνουν για να μου πουν μπράβο!

 

Ωχ, έρχεται η Ελέλη! Δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω. Έχει να με κοιτάξει από τότε που την αγκάλιασα σ’ εκείνο το διάλειμμα. Φοβάμαι! Θα αρχίσει να ουρλιάζει πάλι και θα ξανακουφαθώ. Δεν θέλω. Τώρα τα ακούω και τα μυρίζω όλα. Σε λίγο καιρό μπορεί να ξαναμιλήσω κιόλας! Λουφάζω και αρχίζω να γριλίζω. Της γλείφω τα χέρια μήπως καταλάβει ότι την αγαπώ. Εκείνη με χαϊδεύει απαλά κάτω από το λαιμό και πριν προλάβω να καταλάβω τι γίνεται, μου περνάει ένα καφέ λουρί γύρω απ’ το λαιμό. Κάτι λέει και αρχίζει να με τραβάει.

 

Ααααα!!!Είμαι ο σκύλος της!! Είμαι ο δικός της σκύλος. Είμαι κάτι δικό της. Τώρα πια θα μπορούσε κάποιος να πει ότι είμαι της οικογένειάς της. Είμαι ένας ελληνικός σκύλος! Δεν είμαι ξένος! Αν το πω στην μαμά θα πετάξει απ’ τη χαρά της! Αν της το πω θα σταματήσει να φοβάται. Αν της το πω… Μα δεν μπορώ να της το πω. Οι σκύλοι δεν μιλάνε. Εγώ τώρα είμαι ένας κανονικός σκύλος. Είμαι επαγγελματίας. Δεν μπορώ να χάσω τη δουλειά μου. Είμαι ένας ελληνικός σκύλος. Έχω αφεντικό. Έχω λουρί. Δεν πρέπει να το προδώσω αυτό. Αυτό θα με ταϊζει, αυτό θα με ζει.

 

 

Η ζωή ενός σκύλου δεν είναι εύκολη. Πρέπει να κάνω ό,τι μου λένε χωρίς να αντιδρώ. Πρέπει να γαβγίζω στους ξένους, να τρώω ό,τι μου βάζουν και να δείχνω ευχαριστημένος. Πρέπει να πηγαίνω όπου με πάνε, να κάθομαι όπου με βάζουν και να δείχνω ευχαριστημένος. Πρέπει να μεταφέρω πράγματα και να είμαι ευχαριστημένος, να με χαϊδεύουν και να είμαι ευχαριστημένος, να με μαλώνουν και να είμαι ευχαριστημένος.

 

Δεν μ’ αρέσει πολύ αυτό, αλλά είμαι ευχαριστημένος. Παλιά έκανα ό,τι ήθελα και ήμουν ευχαριστημένος. Είμαι ελληνικός σκύλος. Δεν πρέπει να το ξεχνάω. Οι ελληνικοί σκύλοι είναι σκύλοι και οι σκύλοι πρέπει να είναι πιστοί σκύλοι. Δεν πρέπει να μιλάνε, πρέπει να γαβγίζουν και να κάνουν ό,τι θέλουν τα αφεντικά τους.

 

Η Ελέλη είναι το αφεντικό μου το κανονικό. Αρκεί ένα σφύριγμά της και βρίσκομαι στο λεπτό, όπου είναι. Με καβαλάει και την πάω βόλτα. Με το λουρί με χτυπάει για να πάω πιο γρήγορα ή με τραβάει για να πάω πιο σιγά. Κάθε μέρα την πάω από το σχολείο μέχρι το σπίτι της. Η μαμά της δεν με αγριοκοιτάει πια. Είμαι της οικογένειας …Με χαϊδεύει κάτω από το σαγόνι και μού χώνει γρήγορα γρήγορα, μέσα στην τσέπη μου ένα πενηντάλεπτο. Με λέει Αζόρ. Μοιάζει με το όνομα της μαμάς μου. Αζόρ και Ααρίζ.

 

Δεν θυμάμαι πώς με έλεγαν παλιά! Η μαμά καμιά φορά με φωνάζει έτσι, αλλά εγώ της γαβγίζω για να σταματήσει. Δεν θέλω να με φωνάζει με το παλιό. Είναι παλιό. Εγώ τώρα είμαι ο Αζόρ.

 

 

Η μαμά όλο φωνάζει. Τα γόνατά μου και τα χέρια μου είναι φουσκωμένα και μαυρισμένα. Δεν της αρέσει αυτό. Ούτε εμένα. Πονάω πολύ, αλλά έτσι είναι οι οικογενειακές επιχειρήσεις. Δεν μ’ αρέσει να την βλέπω να φωνάζει και να στεναχωριέται, αλήθεια. Ουρλιάζει μέσα στα αυτιά μου να της μιλήσω τη γλώσσα μας, όπως παλιά. Εγώ δεν έχω γλώσσα. Μόνο γαβγίζω, πότε θα το καταλάβει αυτό; 

 

Σήμερα όσο φώναζε άρχισα να γαβγίζω όσο πιο δυνατά μπορούσα. Σαν λύκος έκανα. Οι λύκοι κάνουν έτσι όταν λυπούνται. «Αουυυυυυυυ»! Η μαμά το βράδυ πριν κοιμηθούμε, καθόταν απέναντι μου και με κοίταζε. Ήταν πολύ σκεφτική… Μαγείρευε αλλά με κοίταζε συνέχεια. Εγώ δεν της έδινα σημασία. Ήμουνα θυμωμένος… Ξαφνικά άρχισε να κάνει κάτι ρουθουνίσματα με την μύτη της. Σαν να προσπαθούσε να μυρίσει κάτι. Πάει λέω, τρελάθηκε. Άφησε το φαγητό, έπεσε στο πάτωμα και με πλησίασε. Ήρθε κοντά μου και άρχισε να γαβγίζει. Είχε τόση πλάκα. Προσπάθησα να κρατήσω το γέλιο μου, αλλά δεν μπορούσα…

 

Άρχισα να γαβγίζω κι εγώ, να την καβαλάω και να της δαγκώσω το λαιμό. Τότε αυτή με μία τρομερή, εντελώς λυκίσια κωλοτούμπα με αναποδογύρισε και με ακινητοποίησε. Ουάου!Ήρθε κοντά στο αυτί μου και μου είπε σιγά…Πολύ σιγά.. «Μίλα Ραμόν μου. Γίνε πάλι ο Ραμόν μου».

 

 

Σήμερα έχω πολλή δουλειά. Σήμερα είναι η μεγάλη μέρα. Θα ΄ρθει ένα παιδί που λένε καιρό ότι θα ΄ρθει. Κανείς δεν θέλει. Είναι από τη Συρία. Εκεί έχουν πόλεμο και όσοι δεν πεθαίνουν, έρχονται εδώ. Έρχονται για να ζήσουν καλύτερα και για να μας πάρουν τις δουλειές. Έρχονται για να βρομίσουν τον τόπο.

 

Εμένα προσωπικά δεν με νοιάζει για τον τόπο, με νοιάζει όμως για την τάξη.

 

Δεν θέλω να έρθει άλλος στην τάξη. Είμαστε πολλοί. Είμαστε 30 παιδιά και ένας σκύλος. Δεν χωράει άλλος. Που θα κάτσει, δηλαδή; Κι αν κάτσει στα θρανία μας; Τα θρανία χωράνε μόνο δύο παιδιά και το πάτωμα μόνο ένα σκύλο. Τα αγόρια λένε ότι θα το πλακώσουν στις μπουνιές. Τα κορίτσια δεν μιλάνε, αλλά έχουν κρύψει τα στυλό και τα μολύβια τους από το πρωί, για να μην τα κλέψει. Και τα φαγητά τα έφαγαν στο πρώτο διάλειμμα για να μην τα φάει αυτός.

 

Σήμερα στην τάξη είναι όλα ήσυχα. Εγώ την ξέρω αυτή την ησυχία, αλλά δεν θυμάμαι που. Είναι η ησυχία πριν έρθει κάτι κακό. Όλα φαίνονται ήρεμα και κανονικά, αλλά δεν είναι. Ζεσταίνομαι. Γλύφω τα χέρια μου για να δροσιστώ. Το νερό έχει ήδη τελειώσει, αλλά δεν το έχουν ξαναγεμίσει, όπως κάνουν πάντα. Όλοι φέρονται να σαν μην συμβαίνει τίποτα, αλλά όλοι τους κοιτάνε την πόρτα κάθε τρεις και λίγο.

 

Εμένα δεν με κοιτάνε σήμερα κι ας είμαι δίπλα από την πόρτα. Εμένα όμως, θα έπρεπε να με κοιτάνε! Εγώ είμαι ο φύλακας τους. Είμαι ο σκύλος τους και όταν διψάω πρέπει να έχω νερό στο μπολ!!

 

Άκουσα έναν ήχο απ’ έξω και τέντωσα τα αυτιά μου και την μύτη μου! Μίλαγαν κάποιες δασκάλες έξω από την πόρτα και άκουσα την φωνή της κυρίας Ξου. Την κυρία Ξου είχα να την δω πολύ καιρό. Ήταν κάθε μέρα μαζί μου, αλλά μετά σταμάτησε. Μπορεί να φοβάται τα σκυλιά. Πολλοί άνθρωποι τα φοβούνται. Εμένα ο μπαμπάς μου τα λάτρευε. Όταν ήμουν μικρός είχαμε πολλά σκυλιά στην Γκαμπούρα. Όλοι τα ταϊζαμε και τα αγαπούσαμε, αλλά άκουγαν μόνο τον μπαμπά. Αυτό ήταν το κανονικό αφεντικό. Ήταν πάντα κοντά του και τον προστάτευαν. Η Χάνσα, ο Χάνκι και η Χοόρκι. Μία φορά είχε τσακωθεί με κάτι άντρες από την δουλειά και αυτά όρμηξαν και τον έσωσαν. Πνίγηκαν κι αυτά, μαζί με τον μπαμπά.

 

Ωχ, ανοίγει η πόρτα. Τρίζει τόσο πολύ αυτή η πόρτα και τόσο δυνατά. Δεν αντέχω αυτόν τον ήχο. Αστραπές!! Μπαίνει η διευθύντρια, η κυρία Ξου και ένα μαύρο παιδί. Ένα παιδί γεμάτο λάσπη. Τρέχουν λάσπες από τα αυτιά, τα μάτια και το στόμα. Το πάτωμα γεμίζει μικρές μαύρες κηλίδες λάσπης. Μας βρομίζει την τάξη. «Βρομιάρη! Φύγε! Βρομερέ!!! Είσαι λάσπη και σκατά! Φύυυυυγε! Γαβ γαβ. Ορμάω πάνω του! Τον δαγκώνω με όλη μου την δύναμη! Θα τον γαβ. Είμαι φύλακας εγώ! Γαβ γαβ. Θα σε γαβ. Αίμα γαβ.

 

 

Σήμερα γαβ γαβ στο νοσοκομείο με τη γαβ. Η κυρία Ξου δεν με γαβ γαβ πια. Όλοι είναι γαβ γαβ γαβ γαβ. Θέλω να γαβ! Πού είναι το σπίτι γαβ; To γαβ Μπαγκλαγάβ. Ο μπαμπαγάβ.. Όλα είναι γαβ… Δεν γαβ…