17.8 C
Athens
Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Το πρόσωπο της εβδομάδας: Δημοσθένης Ξυλαρδιστός – Ηθοποιός

To μαχητικό του πνεύμα είναι δεδομένο πως θα χαραμιζόταν στη λογιστική. Ούτως ή άλλως, όμως, ακόμα και αν γινόταν λογιστής στο πέρασμα του χρόνου το δύσκολο και συνάμα άγνωστο της σκηνής θα τον είχε κερδίσει. Η υποκριτική βέβαια, χρειάζεται και την επιστημονική ακρίβεια. Θέλει σκληρή δουλειά, μια συνεχή αναζήτηση και ο επαναπροσδιορισμός μέσω της συγκεκριμένης τέχνης κρατούν ζωντανή τη φλόγα της δημιουργίας. 
 
Ο Δημοσθένης Ξυλαρδιστός κατάλαβε γρήγορα το γιατί κάνει θέατρο. Για να κινείται παράλληλα με την κοινωνία ή απέναντι της. Για να προβληματίζει, να υπενθυμίζει, να υπογραμμίζει, να ταρακουνά τον θεατή, να τον μετακινεί, να ζητάει συμμάχους και να ψάχνει συνένοχους, ν΄ αντιτίθεται, να καταθέτει, να αντιστέκεται και να διαμορφώνει συνειδήσεις. 
 
«Την προβολή των τεχνών και των τάσεων του πολιτισμού δεν τον έχουν στα χέρια τους οι καλλιτέχνες. Οι πραγματικοί εργάτες της τέχνης και του πολιτισμού.  Έχουμε δώσει τα κλειδιά της μηχανής σε άλλους. Σε εκπροσώπους «καλλιτέχνες», σε μεσάζοντες «καλλιτέχνες» και σε ακίνδυνους «καλλιτέχνες», σημειώνει ο Δημοσθένης, ο οποίος συνειδητά δουλεύει σε παραστάσεις πολιτικού περιεχομένου.
 
Όπως συμβαίνει και με τη «Μαζώχτρα», η οποία επαναλαμβάνεται για 2η σεζόν (τώρα στο θέατρο 104) σε σκηνοθεσία του Κώστα Παπακωνσταντίνου, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί στο ¨Ρωμαϊκό Λουτρό», αλλά και στους «Χαλασοχώρηδες»:
  
«Είναι η συνέχιση και εξέλιξη της φόρμας που χρησιμοποιήσαμε. Δηλαδή πήραμε το διήγημα ως έχει, χωρίς διασκευή κειμένου, και χρησιμοποιήσαμε την τριτοπρόσωπη αφήγηση σε διαλόγους και μονολόγους. Γίνεται θέατρο, με έρευνα και ψάξιμο από την βάση της θεατρικής παιδείας. Γίνεται εργαλείο που μέσα από αυτό μπορείς να κοινωνήσεις υπέροχα πράγματα. Στην προκειμένη περίπτωση, η Μαζώχτρα γραμμένη στην δημοτική, έχει την δική της ιστορική και γλωσσολογική αξία. Οι σάπιες δομές, βάσεις και αρχές της κοινωνία που παρουσιάζεται στην  ταξική κοινωνία του 1900, δεν είναι τελικά και πολύ μακριά από εμάς. Δεν είναι μακριά από την καθημερινότητά μας.  Με την καθοδήγηση του Κώστα Παπακωνσταντίνου και των υπόλοιπων συντελεστών, μαζί με τη Νάντια Δαλκυριάδου (και πέρσι την Αγγελική Μαρίνου) και τον Θοδωρή Θεοδωρίδη τρεις καλοκουρδισμένοι ηθοποιοί που λέμε μια ιστορία, στο «εδώ και τώρα», δημιουργώντας ένα ολόκληρο χωριό, με το κείμενο του Εφταλιώτη και με ελάχιστα σκηνικά. Με τη Μαζώχτρα υπάρχουν στιγμές, ενώ παίζω ή βλέπω τους συμπαίκτες μου, που όλα μπορούν να ανατραπούν, παρότι υπάρχει συγκεκριμένη ιστορία, συγκεκριμένο κείμενο. Μου ξυπνάει την θεατρική ανάγκη του παιχνιδιού. Αυτός ο τρόπος δουλειάς, αυτές οι στιγμές, με κάνουν να χαίρομαι που επέλεξα την  τέχνη του ηθοποιού σαν επάγγελμα».
 
Έχοντας έντονη την ανάγκη για διεκδίκηση βασικών δικαιωμάτων των ηθοποιών ο Δημοσθένης αναφέρεται και στην ανάγκη μεγαλύτερης στήριξης στον ΣΕΗ: «Πολλοί συνάδελφοι έχουν γυρίσει την πλάτη στο ΣEH και δεν καταλαβαίνουν πως όλοι εμείς, είμαστε το ΣΕΗ.  Πρέπει να ρωτάμε τι κάναμε εμείς ποτέ για το Σωματείο όχι τι έκανε αυτό για εμάς. Οι περισσότεροι φυσικά που το περιφρονούν, κοιτούν την προσωπική τους καριέρα και δεν έχουν πατήσει το πόδι τους εκεί ή περάσαν απ’ έξω και ως μεγαλοφυΐες τα κατάλαβαν όλα! Όμως όσα και να διεκδικήσει κάποιος μόνος του, ατομικά, το ταβάνι  είναι πολύ χαμηλό. Μόνο συλλογικά γίνονται αυτά. Οι νέοι, όπως κι εγώ όταν τελείωσα, που βγαίνουν από τις σχολές έχουν άγνοια των εργασιακών δικαιωμάτων τους. Έτσι είναι εύκολο να  τους εκμεταλλευτούν και να τους απομακρύνουν από το ΣΕΗ. Να τους πουν, «έτσι είναι, άμα σ’ αρέσει και όχι πολλές πολιτικές συζητήσεις εδώ. Ο κλάδος των ηθοποιών ενώνεται με όλους τους κλάδους των επαγγελμάτων, διότι σ’ αυτούς απευθύνεται. Όλοι μαζί είμαστε η κοινωνία.  Το χειρότερο είναι όταν συναντώ συναδέλφους που λένε ότι δεν τους αφορούν όλα αυτά. Είμαι αισιόδοξος όμως. Η έλλειψη συνείδησης υπάρχει αλλά όχι απ’ όλους. Κάποια στιγμή οι ατομιστές θα  καταλάβουν ότι δεν χωράνε σ’ αυτό το επάγγελμα ή και ο κόσμος θα τους παραγκωνίσει…»
 
* Το 2002 είχα μόλις περάσει στην λογιστική. Δεν μου είχε περάσει καν από το μυαλό μου να ασχοληθώ επαγγελματικά με το θέατρο. Με το λίγο θέατρο που είχα δει, κάτι με τραβούσε να το ψάξω, να δω από μέσα αυτήν την τέχνη. Έβλεπα κάτι δύσκολο και άγνωστο. Πήρα λοιπόν όλη μου την απαιδεψιά, την άγνοιά, τις ανησυχίες και το θράσος των 19 χρόνων μου, και τα κατέθεσα στη δραματική σχολή. Η αρχή είχε ψάξιμο. Επαναπροσδιορίζω από τότε, συνέχεια τις θέσεις μου για το θέατρο. Κινούμαι παράλληλα με την κοινωνία ή απέναντί της, και οφείλω να το κάνω.  Αλλά το «γιατί» κάνω θέατρο, αν και άργησα, το απάντησα. Γιατί αλλιώς θα έπρεπε να γυρίσω στην λογιστική.
 
* Στην υποκριτική δεν κρύβεσαι. Όσο περισσότερο διαβάζεις, παρατηρείς, εξασκείς  τα εκφραστικά σου εργαλεία, διαμορφώνεις άποψη, ιδεολογία, τόσο πιο δυνατές και ξεκάθαρες θα είναι και οι επιλογές σου εκτός και εντός σκηνής. Θέλει σκληρή δουλειά. Δεν είναι επάγγελμα για τεμπέληδες. Είναι επιστήμη. Μια αναζήτηση που δεν πρέπει να μείνει προσωπική αλλά να μπορεί να μιλάει και να αφορά τους γύρω μου. 
 
* Είναι μέσο έκφρασης αυτών που νιώθω και πιστεύω. Το γεγονός λοιπόν ότι ασκώ την επιστήμη μου αλλά οικονομικά ανήκω στην Ενιαία συλλογική σύμβαση δηλαδή του ανειδίκευτου εργάτη (στην καλύτερη των περιπτώσεων), αυτό είναι το τραγικό της επιβίωσης αυτού του επαγγέλματος. Οι νέοι που βγαίνουν, εδώ και 10-12 χρόνια από τις σχολές, φτιάχνουν ομάδες γιατί πρέπει να δουλέψουν, να παίξουν, να μετρήσουν ώρες επι σκηνής. Οι όροι όμως που δέχονται ή που βρήκαν μπροστά τους, είναι απαράδεκτοι. Υπάρχει τόση ανεργία και χαμηλή μισθοδοσία που εδώ και χρόνια πληρώνουμε, οι περισσότεροι ενοίκια  στα θέατρα, για να παίξουμε. Αντί να ανεβάζουν παραστάσεις και να μας πληρώνουν, κάνουν τους ενοικιαστές με την δουλειάς μας. Βάζουμε λεφτά για την παραγωγή. Δυο μήνες άνευ αποδοχών οι πρόβες μας. Πληρώνουμε το ενοίκιο του θεάτρου. Γεμίζουν τα site προσκλήσεις το οποίο είναι μεγάλο πολιτισμικό και οικονομικό πρόβλημα αυτές οι προσκλήσεις. Κι εμείς φταίμε σ’ αυτό. Πάει ο κόσμος από το τσάμπα στο τσάμπα κι όχι από καλή παράσταση σε καλή παράσταση. Κι αν ήταν μόνο αυτοί που δεν έχουν, δεν πειράζει. Αλλά αυτοί συνήθως καταλαβαίνουν που έρχονται και δίνουν απ’ το υστέρημα τους. Και στο τέλος ο ηθοποιός μένει χωρίς εισόδημα. Αλλά οι μεγάλοι και μικρομεσαίοι  όμιλοι, γνωστοί και μη εξαιρετέοι, βρίσκουν κεφάλαια και επενδύουν στον πολιτισμό. Εκμεταλλευόμενοι τους εργαζόμενους ηθοποιούς φυσικά. Γι’ αυτό ο κόσμος πρέπει να στηρίζει οικονομικά τις ανεξάρτητες παραγωγές. Ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε όσοι δουλεύουμε σε τέτοιου είδους ανεξάρτητες παραγωγές είναι από τα εισιτήρια του κόσμου που έρχεται να μας ακούσει και να μας δει. 
 
* Η τέχνη οφείλει να προβληματίζει, να υπενθυμίζει, να υπογραμμίζει. Να ταρακουνά τον θεατή από την θέση του και να τον μετακινεί. Να ζητάει συμμάχους και να ψάχνει συνένοχους σ’ αυτή την κοινωνία. Τις απαντήσεις θα τις δώσουν οι θεατές κι οι ακροατές. Η Τέχνη και ο πολιτισμός είναι ένα σύνολο θεσμών κι αξιών που ή διαμορφώνονται  από τα εκάστοτε αστικά πολιτιστικά λόμπι, ιδρύματα, μανιφακτούρες και συμμετέχουν υποστηρίζοντας την άθλια τωρινή κατάσταση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, ή αντιτίθεται, καταθέτει, αντιστέκεται και διαμορφώνει συνειδήσεις. Όσοι βάζουν  σε άλλες γραμμές το κοινωνικό ζήτημα και σε άλλες το καλλιτεχνικό, σαν δύο διαφορετικά τρένα με διαφορετικά δρομολόγια κι επιβάτες, το κάνουν μόνο και μόνο για να μπερδέψουν και να μπορούν να εκμεταλλευτούν τις καταστάσεις. Για να παράγουν αυτό που ξέρουν καλά. Την επιφάνεια, τον αφρό. Διαμορφώνοντας τάσεις. Εξυπηρετώντας και εκπροσωπώντας όλους όσους θέλουν να κρατάνε τα ινία προς την κατηφόρα της παιδείας και του πολιτισμού. Κι αν η κατάσταση στην Ελλάδα και γενικά στην Ευρώπη είναι αυτή που είναι,  συμβαίνει διότι την προβολή των τεχνών και των τάσεων του πολιτισμού δεν τον έχουν στα χέρια τους οι καλλιτέχνες. Οι πραγματικοί εργάτες της τέχνης και του πολιτισμού.  Έχουμε δώσει τα κλειδιά της μηχανής σε άλλους. Σε εκπροσώπους «καλλιτέχνες», σε μεσάζοντες «καλλιτέχνες» και σε ακίνδυνους «καλλιτέχνες».  Κι έχουμε μεγάλη  ευθύνη για αυτό.
 
* Η «Μαζώχτρα» είναι η συνέχιση και εξέλιξη της φόρμας που χρησιμοποιήσαμε και στους Χαλασοχώρηδες. Δηλαδή πήραμε το διήγημα ως έχει, χωρίς διασκευή κειμένου, και χρησιμοποιήσαμε την τριτοπρόσωπη αφήγηση σε διαλόγους και μονολόγους. Αφαιρούμε λοιπόν την αφήγηση του διηγήματος με αυτό τον τρόπο. Είναι μια πρόταση του Κώστα Παπακωνσταντίνου, όπου σκηνοθέτησε τη «Μαζώχτρα» και τους «Χαλασοχώρηδες» επινοώντας αυτήν την πρωτότυπη φόρμα. Το θεωρητικό φυσικά σκέλος της ιδέας ήρθε κι ενώθηκε με το πρακτικό, επι σκηνής παιχνίδι του λόγου, όπου οι ηθοποιοί ως συνδημιουργοί , επιβεβαιώσαμε ότι στέκει αυτή η φόρμα θεατρικά και να εξελίσσεται. Γίνεται θέατρο, με έρευνα και ψάξιμο από την βάση της θεατρικής παιδείας. Γίνεται εργαλείο που μέσα από αυτό μπορείς να κοινωνήσεις υπέροχα πράγματα. 
 
* Στην προκειμένη περίπτωση, η κρητική ιστορία της «Μαζώχτρας» του Αργ. Εφταλιώτη, γραμμένη το 1900, στην δημοτική, έχει την δική της ιστορική και γλωσσολογική αξία. Από την άλλη εμείς φωτίζουμε αυτά που θέλουμε να πούμε στο σήμερα. Οι σάπιες δομές, βάσεις και αρχές της κοινωνία που παρουσιάζεται στην «Μαζώχτρα», η ταξική κοινωνία του 1900, δεν είναι τελικά και πολύ μακριά από εμάς. Δεν είναι μακριά από την καθημερινότητά μας. 
 
* Αυτήν την έρευνα την κάναμε βήμα – βήμα. Κάθε πρόβα, κάθε παράσταση μας πάει πιο μπροστά, μας κάνει να επιβεβαιώνουμε την χρήση αυτής της φόρμας και  μας αναγκάζει να την βελτιώνουμε. Από τους «Χαλασοχώρηδες» ξεκίνησε λοιπόν αυτό. Τότε φυσικά είμασταν 7 επι σκηνής. Τώρα στην «Μαζώχτρα» είμαστε 3. Σε ένα πιο δύσκολο δραματουργικά κείμενο. Η Νάντια Δαλκυριάδου και ο Θοδωρής Θεοδωρίδης είναι οι άλλοι δύο συνοδοιπόροι. Με τον Θοδωρή είχαμε την εμπειρία της φόρμας από τους «Χαλασοχώρηδες» και πέρσι με την «Μαζώχτρα». 
 
* Η Νάντια Δαλκυριάδου, αντικατέστησε την περσινή μας Μαζώχτρα, την Αγγελική Μαρίνου. Για την Νάντια ήταν πολύ δύσκολο, διότι έμπαινε σε κάτι παντελώς άγνωστο. Για εμάς, το ότι αλλάζει ένας ηθοποιός σήμαινε πως ξεκινάμε από την αρχή την έρευνα και έπρεπε να δημιουργήσουμε καινούργιες ποιότητες σχέσεων επι σκηνής. Αλλάξαμε θέατρο φέτος, πήγαμε στο Θέατρο 104, όπου έχει μετωπική σχέση η σκηνή με την πλατεία. Τα καταφέραμε τελικά.
* Με την καθοδήγηση του Κώστα Παπακωνσταντίνου και των υπόλοιπων συντελεστών, γίναμε τρεις καλοκουρδισμένοι ηθοποιοί που λέμε μια ιστορία, στο «εδώ και τώρα», δημιουργώντας ένα ολόκληρο χωριό, με το κείμενο του Εφταλιώτη και με ελάχιστα σκηνικά. Με την Μαζώχτρα υπάρχουν στιγμές, ενώ παίζω ή βλέπω τους συμπαίκτες μου, που όλα μπορούν να ανατραπούν, παρότι υπάρχει συγκεκριμένη ιστορία, συγκεκριμένο κείμενο. Μου ξυπνάει την θεατρική ανάγκη του παιχνιδιού. Αυτός ο τρόπος δουλειάς, αυτές οι στιγμές, με κάνουν να χαίρομαι που επέλεξα την  τέχνη του ηθοποιού σαν επάγγελμα. 
* Η διαδικασία που δουλεύουμε  μου ταιριάζει. Και έχει κι άλλη έρευνα. Με αυτόν τον τρόπο  δούλεψα  με τον Κώστα Παπακωνσταντίνου και στα άλλα δύο έργα που είχε σκηνοθετήσει τους «Χαλασωχώρηδες» και το «Ρωμαϊκό Λουτρό» και τώρα στην «Μαζώχτρα». Έχω εξελιχθεί μέσα από αυτή την φόρμα  και έχω εξελίξει μαζί με τον Κώστα και τα υπόλοιπα παιδιά, την φόρμα μας. Είναι αλληλένδετα αυτά. Η αναζήτηση φυσικά γινόταν και παλιότερα σε παραστάσεις όπως η «Αιώνια Ειρήνη», «Ο Καπεταν Μιχάλης» κ.α  Απλώς τώρα γίνεται με ωρίμανση, με συνείδηση και με άλλη μαγιά. 
* Φέτος επίσης, συμμετέχω και σε μια παιδική παράσταση. Στις «Δύο ξεροκέφαλες κουτάλες» στο Θέατρο το τρένο στο Ρουφ (κάθε Κυριακή 11:30 π.μ.) Είναι μια πάρα πολύ καλή συνεργασία με την Ομάδα Κοπέρνικος που υπογράφει το κείμενο και την μουσική και  προσεγγίζει με ιδιαίτερο τρόπο τις παιδικές παραστάσεις. Κι εκεί τρεις ηθοποιοί είμαστε. Ο Φοίβος Συμεωνίδης κι ο Φίλιππος Τσαουσέλης κι εγώ. Σκηνοθέτησε ο Γκάυ Στεφάνου.
* Πέρασα στο Ωδείο Αθηνών στα 19 μου. Την λογιστική την παράτησα μετά από ένα χρόνο σπουδών. Δεν χωρούσαν μέσα μου και η υποκριτική και η λογιστική. Από το 2ο έτος της σχολής, δούλευα σε κάποιες παραστάσεις. Μόλις τελείωσα και την σχολή είχα μαζέψει τα απαιτούμενα ένσημα για να είμαι τακτικό μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών (ΣΕΗ). Και ένιωθα περήφανος για αυτό. Όχι γιατί ήμουν 22 χρονών τακτικό μέλος αλλά γιατί  ήμουν μέλος. Γνωρίζεις συναδέλφους, ανταλλάσσεις απόψεις, βλέπεις κοινούς στόχους για τα εργασιακά του επαγγέλματος. Γιατί ένας καλλιτέχνης που επιλέγει να κάνει την επιστήμη της υποκριτικής επάγγελμα, αν δεν παλεύει για τα εργασιακά του δικαιώματα, για ανθρώπινες συνθήκες εργασίας, τότε δεν είναι επαγγελματίας. Κι αν δεν παλεύει θα πρέπει να δεχτεί ότι του δίνουν, γιατί ο ίδιος ο ηθοποιός το αντιμετωπίζει ως χόμπι. Αμαχητί. Δηλαδή,  ενιαία σύμβαση και μισθό ανειδίκευτου εργάτη.  
 
* Πολλοί συνάδελφοι έχουν γυρίσει την πλάτη στο ΣEH και δεν καταλαβαίνουν πως όλοι εμείς, ο κλάδος, η παρουσία μας, ο λόγος μας, το όραμά μας, είμαστε το ΣΕΗ.  Πρέπει να ρωτάμε τι κάναμε εμείς ποτέ για το Σωματείο όχι τι έκανε αυτό για εμάς. Οι περισσότεροι φυσικά που το περιφρονούν, κοιτάνε την προσωπική τους καριέρα και δεν έχουν πατήσει το πόδι τους εκεί ή περάσαν απ’ έξω και ως μεγαλοφυΐες τα κατάλαβαν όλα! Όμως όσα και να διεκδικήσει κάποιος μόνος του, ατομικά, το ταβάνι  είναι πολύ χαμηλό. Μόνο συλλογικά γίνονται αυτά. Οι νέοι, όπως κι εγώ όταν τελείωσα, που βγαίνουν από τις σχολές έχουν άγνοια των εργασιακών δικαιωμάτων τους. Έτσι είναι εύκολο να  τους εκμεταλλευτούν και να τους απομακρύνουν από το ΣΕΗ. Να τους πουν, «έτσι είναι, άμα σ’ αρέσει και όχι πολλές πολιτικές συζητήσεις εδώ». 
 
* Οφείλουμε να αλληλοβοηθιόμαστε όμως οι ηθοποιοί. Αν κάνει οντισιόν το Εθνικό θα πάνε 2000 άτομα. Και λίγα λέω. Αν γίνει Γενική Συνέλευση που πρέπει να παρθούν αποφάσεις από τον κλάδο με θέμα: «το Εθνικό Θέατρο καταπατά την συλλογική σύμβαση και μειώνει τα συμβόλαια του χειμώνα από 100 σε 50», τότε θα απέχει ο κλάδος. Δεν θα καταλάβει καν πως συνδέεται η ανεργία, η συμμετοχή στις οντισιόν, η αποχή από το ΣΕΗ, πόσο μάλλον η απεργία. Οπότε ποια είναι η καλλιτεχνική άποψη, η πολιτική προσέγγιση κειμένων που αφορά τον κόσμο, τους θεατές, το σύνολο της κοινωνίας, όταν οι ίδιοι οι καλλιτέχνες (κάποιοι) που ανεβάζουν τέτοια έργα, κοιτάνε μόνο τον εαυτό τους  κι απέχουν τελικά από τα κοινά κι από τις συλλογικές δράσεις; 
 
* Ο κλάδος των ηθοποιών ενώνεται με όλους τους κλάδους των επαγγελμάτων, διότι σ’ αυτούς απευθύνεται. Όλοι μαζί είμαστε η κοινωνία.  Το χειρότερο είναι όταν συναντώ συναδέλφους που λένε ότι δεν τους αφορούν όλα αυτά. Θα έλεγα ότι είναι χυδαίο από μέρους τους και γίνονται επικίνδυνοι για τον κλάδο.  Αυτοί φυσικά δεν παράγουν και πολιτισμό. Είμαι αισιόδοξος όμως. Η έλλειψη συνείδησης υπάρχει αλλά όχι απ’ όλους. Κάποια στιγμή οι ατομιστές θα  καταλάβουν ότι δεν χωράνε σ’ αυτό το επάγγελμα ή θα τους παραγκωνίσει ο κόσμος. 
* Δεν έχω σκηνοθετήσει κάτι ακόμα. Η ανάγκη μου να βρίσκομαι επι σκηνής ως δημιουργός-εργαλείο, υπερισχύει. Στο μέλλον μπορεί να το κάνω.  Εκτός από το θέατρο, η συγγραφή στίχων και το τραγούδι σε Rap ρυθμούς, με βοηθάνε να εκφράσω τα πιστεύω μου, τις ιδέες μου, την αγάπη μου, τον θυμό μου, ότι κουβαλάω και ότι κρύβω. Έχει πολύ μελέτη κι αυτό, αλλιώς γίνεται παρωχημένο κι εύκολο.
* Γίνονται ωραία πράγματα εδώ στην Αθήνα. Παραστάσεις, εκδηλώσεις, συναυλίες. Γίνονται πολλά φυσικά, αλλά αν ψάξεις λίγο τα βρίσκεις. Φοβάμαι όμως ότι υπάρχει έντονος αποπροσανατολισμός των ανθρώπων εδώ. Όσον αφορά την αντιμετώπιση του μεταναστευτικού, την εναντίωση στα ακροδεξιά μορφώματα και γενικότερα σε πολιτικό επίπεδο. Υπάρχει έλλειψη συνείδησης και αγωνιστικότητας. Μια έντονη απαισιοδοξία που δυστυχώς γίνεται αφοπλιστική και δίνει χώρο στην ανοχή.  Ας αισιοδοξούμε για ένα μέλλον καλύτερο, με την δράση μας και την φωνή μας, μαζί με τους συνανθρώπους μας.
* Το All4fun έχει με τα χρόνια δημιουργήσει έναν μεγάλο αριθμό αναγνωστών. Συνάδελφοι και θεατές το υποστηρίζουν. Μπορεί και προβάλλει έναν μεγάλο αριθμό παραστάσεων. Κι αυτό θέλει την προσοχή του φυσικά. Άλλα με ότι παρουσιάζετε, επιλέγετε και προωθείτε , βλέπουμε το μεράκι σας μέσα απ’ αυτό το site. 
 
&Αναλυτικές πληροφορίες για τη «Μαζώχτρα» ακολουθούν στον εξής σύνδεσμο: http://www.all4fun.gr/fun/theater/13518-q—q—–104.html
Του Κυριάκου Κουρουτσαβούρη, 4/11/2016

ΑΦΗΣΤΕ ΜΙΑ ΑΠΑΝΤΗΣΗ

εισάγετε το σχόλιό σας!
παρακαλώ εισάγετε το όνομά σας εδώ

Σχετικά Άρθρα

Τελευταία Άρθρα