Στον πάντα φιλόξενο και ζωντανό πολυχώρο του Vault παρουσιάζεται τα Δευτερότριτα το έργο «Κανίβαλος, η ανείπωτη ιστορία ενός οικονομικού δολοφόνου», ένα άπαιχτο κείμενο του Δημήτρη Ζουγκού σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου. Ένα κείμενο το οποίο βρίθει πολιτικών σχολίων και προεκτάσεων, χιούμορ και σημαντικές δόσεις θεάτρου του παραλόγου και αποτελεί μια ευθεία καταγγελία κατά των ανελεύθερων πολιτικών συστημάτων που περιορίζουν την ατομική ελευθερία και στραγγαλίζουν τελικά τα άτομα.
Οι θαμώνες του μπαρ όπου διαδραματίζεται το έργο, δείχνουν να μην ανησυχούν για το μέλλον του κόσμου και αναλίσκονται σε συζητήσεις περί καρκίνου και από ποια αρρώστια πεθαίνουν τα σκυλιά.
Η ηρεμία τους ανατρέπεται όταν ο Κλαρόν, μια προσωπικότητα παγκόσμιας φήμης εμφανίζεται στο μπαρ και κάθεται μαζί τους, αλλά σύντομα αυτός τρώγεται από ένα κανίβαλο. Ο μπάρμαν, η γυναίκα του που μέσα στον τελευταίο χρόνο τον χώρισε 366 φορές (!) και ένας πλούσιος τύπος ο οποίος κουβαλά μαζί του περίεργα και ετερόκλητα πράγματα, συνεχίζουν την κουβέντα τους.
Ένα παιδί που φτάνει στο μαγαζί και ένας επιθεωρητής του ΣΔΟΕ περιπλέκουν την πλοκή, λίγο πριν το τέλος…
Ο Δημήτρης Ζουγκός, έγραψε ένα κείμενο με αρκετή πρωτοτυπία, που αποτελεί μια μίξη θεάτρου του παραλόγου και μαύρης κωμωδίας. Οι δόσεις του κάθε συστατικού προσεκτικά μετρημένες, έτσι ώστε κανένα να μην κουράζει, να μη φλυαρεί και να μην καπελώνει το άλλο.
Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος ανέλαβε τη σκηνοθεσία της παράστασης και διατήρησε σε αυτή τις δομές του κειμένου και τη συγγραφική συνταγή των εύστοχων εναλλαγών. Οι συζητήσεις γύρω από παράλογα θέματα, χρησιμοποιώντας παράλογα επιχειρήματα είναι παρούσες, αλλά το χιούμορ τις εμπλουτίζει και σπάει τη ροή τους περνώντας τα πραγματικά μηνύματα του κειμένου. Η παραδοξότητα των συζητήσεων, έρχεται σε αντίθεση με τη λογικότητα και τη συνέπεια των μηνυμάτων αυτών, με αποτέλεσμα να είναι σαφή και καθαρά στους θεατές.
Ο ρυθμός της παράστασης αυξομειώνεται ανάλογα με το χιούμορ κάθε σκηνής και οι ηθοποιοί αν και καρικατούρες πραγματικών ρόλων, είναι άμεσοι, ζωντανοί και με καλή χημεία μεταξύ τους.
Όλοι παρουσιάζονται ηθελημένα παραμορφωμένοι από το σκηνοθέτη, είτε με πρόσθετη κοιλιά, είτε με πρόσθετα οπίσθια, είτε με έντονο παραμορφωτικό μακιγιάζ, είτε με ρούχα που είναι τσιτωμένα όσο δεν παίρνει, μια αλληγορία που κραυγάζει για την παραμόρφωση της αλήθειας που τα πολιτικά συστήματα ταϊζουν τους πολίτες τους. Κάποια επαναληπτικότητα φράσεων ή διαλόγων επιβραδύνουν κάπως τη ροή της παράστασης, αλλά δεν αποτελούν τροχοπέδη. Κανένα στοιχείο της παράστασης δε μένει αστήριχτο ή αδικαιολόγητο, αλλά όλα έρχονται και κολλούν μεταξύ τους σαν παζλ.
Ο Γιώργος Αγγελόπουλος στο ρόλο του Ένκι, του ταλαίπωρου μπάρμαν, παίζει άλλοτε με μια παιδική αφέλεια και άλλοτε με μια κουτοπονηριά, μια αντίθεση που τον βοηθά να είναι αρεστός σε όλους και να πετυχαίνει τους στόχους του. Και με ικανοποίησε με την ερμηνεία του και την ποικιλία των εκφραστικών του μέσων.
Η Έλενα Τυρέα ήταν η μεγάλη έκπληξη, παίζοντας το ρόλο του Μέλχιοτ. Με ένα χαριτωμένα άχαρο στήσιμο του σώματός της, μια κίνηση ιδιαίτερη και μελετημένα επαναληπτική, με μια καθαρή, αλλά αργόσυρτη άρθρωση του κειμένου της, με μία λεπτή ειρωνεία στο πρόσωπο και στο λόγο της και δίνοντας έμφαση σε ασήμαντα πράγματα, είναι υποδειγματική στο ρόλο της και την απόλαυσα.
Η Αλκμήνη Σταθάτου σαν Ινάννα, γυναίκα του Ένκι είναι εξαιρετική στην κίνησή της και σκορπά πολύ και αβίαστο γέλιο. Οι μεταβάσεις της από την υστερική σύζυγο, στην ερωτευμένη και από την άπληστη υπολογίστρια στην απόλυτα λογική είναι άμεσες και εύστοχες.
Ο Αυγουστίνος Ρεμούνδος, στο ρόλο του Κλαριόν, παίζει άλλοτε με το στόμφο και την αλαζονεία του σπουδαίου που απαιτεί ο ρόλος του και άλλοτε του φοβισμένου ποντικιού μετά την πρώτη απόπειρα του κανίβαλου να τον φάει. Με πολύ χιούμορ και μεγάλη υπομονή να περιφέρει στη σκηνή την τεράστια κοιλιά του.
Η Σοφία Πανάγου στο ρόλο του απαιτητικού φοροεισπράκτορα, χρησιμοποιεί χιούμορ και υπερβολή στο πλάσιμο του ρόλου της, ενώ ο μικρός ρόλος του παιδιού παίχτηκε από την Άρτεμη Γρύμπλα με μια αθωότητα και μια παιδικότητα αντιπροσωπευτική.
Τα σκηνικά και τα κοστούμια της Τόνιας Αβδελοπούλου, στιλιζαρισμένα και ηθελημένα κιτς, ταιριάζουν απόλυτα στο πνεύμα και το ρυθμό της παράστασης. Λίγα σκηνικά αντικείμενα, αλλά λειτουργικά και κοστούμια που ντύνουν ήρωες-καρικατούρες. Η Άννα Ρεμούνδου είχε το σχεδιασμό των πετυχημένων φωτισμών.
Συμπερασματικά, είναι μια παράσταση ενός κειμένου έξυπνου και πρωτότυπου, που διατηρεί ταυτότητα και προσωπικότητα. Μια εξίσου έξυπνη και γοργή σκηνοθεσία και χαρακτήρες καρικατούρες, που όμως δε χάνουν το μέτρο, κατρακυλώντας στο γελοίο, αλλά καταφέρνουν μέσα από το παράλογο και το λεπτό μαύρο χιούμορ να υπερασπιστούν τα ανθρώπινα μηνύματα του κειμένου.
Μια πολύ καλή θεατρική πρόταση για τα Δευτερότριτά σας.
